Η περίοδος που διανύουμε αποτελεί ένα σταυροδρόμι ανάμεσα σε δύο κόσμους. Από τη μια το Κράτος και το Κεφάλαιο και από την άλλη η εργατική τάξη και τα διάφορα στρώματα των καταπιεσμένων της κοινωνίας. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, η αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών στη μάχη για τη νομή της διαχείρισης του αστικού κράτους έκτακτης ανάγκης, σηματοδοτούν το σημείο καμπής για το εργατικό, αντικαπιταλιστικό και αντικρατικό κίνημα εντός αλλά και εκτός της χώρας. Η νέα συγκυβέρνηση εθνικής ενότητας του ΣΥΡΙΖΑ με την φαινομενικά “light” εκδοχή της ακροδεξιάς, θα πρέπει να εξισορροπήσει τον ανταγωνισμό διεθνούς και ντόπιου Κεφαλαίου.
Τα δύο κύρια εργαλεία του Κράτους και των αφεντικών για την εξαγορά της εργατικής και κοινωνικής ειρήνης είναι αφενός, η περαιτέρω προώθηση των λογικών της εθνικής ενότητας και διαταξικής συνεργασίας και αφετέρου, η εξαγορά συναίνεσης των πιο προωθημένων και μαχητικών κομματιών του κινήματος. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί είτε με κάποιες κοινωνικές, “εύκολες” παροχές σε επίπεδο πολιτικών ελευθεριών, είτε με τη προσπάθεια ενσωμάτωσης δομών του κινήματος στη κρατική νομοθεσία.
Η προσπάθεια δημιουργίας ενός φιλοκυβερνητικού “κινήματος” με όρους “δρόμου” προωθείται μεθοδικά με την αναβίωση μιας πιο εθνολαϊκά προσανατολισμένης εκδοχής των Αγανακτισμένων. Θα μπορούσαμε να πούμε πως το μεγαλύτερο κομμάτι της “κάτω πλατείας”, σχεδόν νομοτελειακά, κατάφερε να μετασχηματίσει τον εαυτό του σε “πάνω πλατεία”. Τουλάχιστον είναι ειλικρινές για τις προθέσεις του από εδώ και μπρος, όσο και με τον εαυτό του.
Η εκλογή Παυλόπουλου ως Πρόεδρου της Δημοκρατίας, μπορεί να μην σημαίνει τίποτα για εμάς που βλέπουμε τα πράγματα από τη σκοπιά του αντικρατικού και αντικαπιταλιστικού αγώνα. Όμως, ο συμβολισμός μιας τέτοιας κίνησης από τη κυβέρνηση της αριστεράς, ας γίνει αφετηρία προβληματισμού για ευρύτερα κομμάτια της εργατικής τάξης και της κοινωνίας, που έχουν παραδώσει τη διαχείριση της ελπίδας τους στους συνομιλητές και απολογητές της αστικής τάξης, του Κεφαλαίου και της κρατικής καταστολής.
Για όσους-ες δεν κατεβήκαμε ξαφνικά από τον ακροδεξιό πλανήτη του Σαμαρά στον παραδεισένιο πλανήτη του Τσίπρα, η προσπάθεια δημιουργίας ενός φιλοκυβερνητικού, εθνολαϊκού κινήματος διαταξικής ενότητας, αποτελεί παιχνίδι με τη φωτιά. Στην χειρότερη εκδοχή για το εργατικό και κοινωνικό κίνημα, αυτά θα μπορούσαν να βρεθούν στο δρόμο με όρους σύγκρουσης ενάντια σε φαινόμενα τύπου Ουκρανίας, ιδίως με τη Χρυσή Αυγή τρίτο κόμμα στις εθνικές εκλογές. Στην “καλύτερη” και πιο πιθανή εκδοχή, η κυβέρνηση θα μπορούσε να αναδειχτεί σε μια νέου τύπου σοσιαλδημοκρατία που θα διεξάγει μια πιεσμένη -από όλες τις μεριές -διαχείριση του Κράτους έκτακτης ανάγκης.
Σε αυτή την περίπτωση ο κίνδυνος για περαιτέρω ακινητοποίηση του εργατικού και κοινωνικού κινήματος είναι μεγαλύτερος, ιδίως στη περίπτωση που η νέα κυβέρνηση προκηρύξει εκλογές και αποκτήσει την πολυπόθητη αυτοδυναμία. Σε κάθε περίπτωση, από τη μια θα έχουμε την ακροδεξιά ρητορεία και από την άλλη την ρητορεία των αριστερών κομμάτων παλαιάς όσο και νέας κοπής.
Χρέος μας ως αναρχικοί, ως κομμάτι του εργατικού και κοινωνικού κινήματος είναι να παλέψουμε και να αναδειχθούμε ως η φωνή των ταξικών και κοινωνικών συμφερόντων. Να αντισταθούμε στις προσπάθειες εξαγοράς συναίνεσης και κοινωνικής ειρήνης. Να είμαστε επιθετικοί απέναντι στη κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα αλλά όχι απέναντι στη ταξική και κοινωνική τους βάση που είτε δεν είναι οργανωμένη σταθερά, είτε ψηφίζει χαλαρά ελπίζοντας για καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης της. Αυτό δε σημαίνει πως στόχος μας πρέπει να είναι μόνο οι μελλοντικοί δυσαρεστημένοι της εκλογικής βάσης του κόμματος της κυβέρνησης, αλλά και όλα εκείνα τα κομμάτια των καταπιεσμένων, που η συνέχιση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης θα συνεχίσει να περνά από πάνω τους.
Η νέα κυβέρνηση θα προσπαθήσει να επαναφέρει κάποια από τα κεκτημένα των προηγούμενων δεκαετιών ιδίως για τα μικροαστικά στρώματα και για το δημόσιο τομέα. Εμείς, οι 1,5 εκ. άνεργοι, οι χιλιάδες επισφαλείς, οι υποαμοιβόμενοι, οι “μπλοκάκηδες”, οι μετανάστες εργάτες-ριες με ή χωρίς χαρτιά, θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε την υποτίμηση της εργασίας και των ζωών μας.
Θεωρούμε πως η εποχή που έρχεται θα είναι ακόμα πιο δύσκολη για το αντικρατικό, αντικαπιταλιστικό κίνημα. Πρέπει όλες και όλοι να κατανοήσουμε ότι η δεξιά, παρότι προς το παρόν είναι διαλυμένη, θα αρχίσει να ανασυγκροτείται και ο κίνδυνος ενός φασιστικού μετώπου είναι πάντα υπαρκτός. Ας μην ξεχνάμε πως οι αυταρχικές -έως και ναζιστικές αντιλήψεις- συγκροτούν μια μεγάλη πλειοψηφία στη χώρα. Δεν θεωρούμε καθόλου τυχαία την συμμετοχή μιας πολιτικής τους έκφρασης, έστω και σε “light” μορφή, στη παρούσα κυβέρνηση και σε “ευαίσθητο” υπουργείο όπως αυτό της Εθνικής Άμυνας. Θεωρούμε πως η αποπολιτικοποίηση συνεχίζει να υπάρχει όσο και η άνοδος των πολιτικών εκφράσεων της, όπως το κατά παραγγελία, νεοφιλελεύθερο κόμμα του Ποταμιού. Η Χρυσή Αυγή έχει καταφέρει να σταθεροποιήσει τα ποσοστά της και πλέον πρέπει να μιλάμε για σταθερή και απροκάλυπτη πολιτική έκφραση του φασισμού/ναζισμού στον ελλαδικό χώρο, όσο και για πολιτική έκφραση του στρατιωτικοποιημένου, γραφειοκρατικού, Κρατικού μηχανισμού καταστολής. Η Χρυσή Αυγή εκτός των άλλων, είναι και ο τρόπος με τον οποίο το Κράτος, το Κεφάλαιο και το οργανωμένο έγκλημα, προσπαθούν -και θα συνεχίσουν να προσπαθούν- να δώσουν κοινωνικό έρεισμα σε μια ενδεχόμενη εκτροπή. Τα εκλογικά ποσοστά της Χρυσής Αυγής μέσα στην ΕΛ.ΑΣ., το αποδεικνύουν.
Για αυτούς τους λόγους, κρίνουμε απαραίτητη την διεύρυνση και την εμβάθυνση των πρωτοβουλιών οργάνωσης του ταξικού, αντικαπιταλιστικού και αντικρατικού κινήματος.
Χαιρετίζουμε κάθε πρωτοβουλία οργάνωσης είτε πρόκειται για νέα σωματεία βάσης, συνελεύσεις γειτονιών, καθώς και οποιαδήποτε οργανωτική προσπάθεια των αναρχικών.
Χαιρετίζουμε κάθε κίνηση προς τη κατεύθυνση της διεθνούς αντικρατικής, αντικαπιταλιστικής αλληλεγγύης και κάθε προσπάθεια οργάνωσης της. Χαιρετίζουμε τις προσπάθειες των εγχειρημάτων αντιθέσμισης και ελπίζουμε για την αντίσταση τους στις προσπάθειες κρατικής ενσωμάτωσης που θα πρέπει να θεωρούνται βέβαιες. Χαιρετίζουμε και στηρίζουμε κάθε προσπάθεια εργατικής αυτοδιαχείρισης της παραγωγής.
Καλούμε όλα τα μέρη του αντικρατικού και αντικαπιταλιστικού κινήματος να αναλάβουν τις πολιτικές τους ευθύνες απέναντι σε κάθε προσπάθεια ενσωμάτωσης από τους κομματικούς και κρατικούς μηχανισμούς των αριστερών διαχειριστών.
Οι ιδέες της Αλληλεγγύης, της Αξιοπρέπειας, της Εργατικής Αυτοδιαχείρισης, δεν απονοηματοδοτούνται και δεν ενσωματώνονται από τον κυβερνητικό καιροσκοπισμό και τους απολογητές του.
Αυτές οι ιδέες είναι τα δικά μας όπλα ενάντια στο Κεφάλαιο και το Κράτος.
Να σταθούμε απέναντι στο Κράτος της αριστεράς. Να σταθούμε απέναντι στις λογικές της εθνικής ενότητας και της διαταξικής συνεργασίας.
Να προωθήσουμε τις ιδέες και την Υπόθεση της Κοινωνικής Επανάστασης.
Συνεχίζουμε ανυποχώρητοι-ες μέχρι τον Κομμουνισμό και την Αναρχία.
Ζήτω η Κοινωνική Επανάσταση!
Αναρχικοί για την Κοινωνική Απελευθέρωση
Φλεβάρης 2015