Κοιτώντας προς τα πίσω, στην ιστορία των υπουργών δημόσια τάξης διακρίνει κανείς τρεις τύπους: τον πολιτικό που (σκεπτόμενος λογικά) δεν έχει τίποτα καλύτερο να περιμένει στην καριέρα του (πχ Παυλόπουλος), τον γραφικό/attention whore (πχ Πολύδωρας) και τον φιλόδοξο /attention whore (Χρυσοχοίδης ή Δένδιας) που θέλει τζογαδόρικα να κόψει δρόμο στην ανέλιξη του εκμεταλλευόμενος τη μηχανή παραγωγής δημοσιότητας της καταστολής και του εγκλήματος. Ακόμα δεν έχει κατασταλάξει σε ποια από τις τρεις κατηγορίες ανήκει ο Πανούσης, έχει θέσει άξια υποψηφιότητα κ για τις τρεις.
Το υπουργείο δημόσια τάξης είναι ένα από τα κύρια πόστα του βαθέως κράτους. Είναι υπεύθυνο για την καθεστωτική βία ενάντια στον εσωτερικό εχθρό. Προσφέρει διαρκή πρόσβαση στα media και δίνει ευκαιρία για στασίδι στα τηλεοπτικά παράθυρα σχεδόν καθημερινά. Το κακό είναι ότι σε αντίθεση πχ με το υπουργείο άμυνας, ούτε πολλά λεφτά έχει ενώ διαρκώς παράγει διλήμματα που μπορεί τελικά να υπονομεύσουν την πολιτική φιλοδοξία του προκαθήμενού του. Σε αυτή τη θέση πρέπει να τοποθετηθούν πολιτικοί που θα καθησυχάζουν το βαθύ κράτος, που θα μπορούν να συντονιστούν ή έστω να μην το ενοχλήσουν, πολιτικοί που θα εγγυώνται ότι τα σχέδια που εξυφαίνονται, οι φατριασμοί και τα συμφέροντα στην καρδιά της εξουσίας θα συνεχίσουν αδιατάρακτα.
Ας μην κάνουν τους χαζούς εκεί στην αριστερη πτερυγα του Σύριζα: Η τοποθέτηση Πανούση, όπως και η τοποθέτηση Καμμένου στο υπουργείο Άμυνας ήταν η έμπρακτη διαβεβαίωση της κυβέρνησης της αριστεράς προς το βαθύ κράτος και τον «εθνικό κορμό» ότι η πολιτική τάξη είναι εγγυημένη. Ας μην μας περνάνε για χαζούς εκεί στην αριστερή πτέρυγα του Σύριζα: ο Πανούσης κι ο Καμμένος βολεύουν μια χαρά για να γίνουν οι πόλοι αντισυσπείρωσης για την πάλη τάσεων στο κόμμα, είναι πολύ βολικότερο να προβάλεις ένα «δεξιό Πανούση» ως δείγμα μιας «δεξιάς στροφής» παρά ένα νέο μνημόνιο…
Όσο για τον ίδιο τον Πανούση πρόκειται για έναν επιφανειακά έξυπνο, φιλόδοξο και ψωνισμένο ακαδημαϊκό με την αιώνια αυταπάτη του είδους του ότι αποτελεί μέλος μιας ελίτ, μιας μορφής πνευματικής ηγεσίας που αργά η γρήγορα οφείλει να μετουσιωθεί και σε πολιτική ηγεσία. Χαμαιλέοντας, οπορτουνιστής, βρήκε στον Σύριζα και στην ανάγκη του να καθησυχάσει το βαθύ κράτος, μια ευκαιρία να χωθεί επιτέλους στο κράτος. Αν σε αυτό προσθέσουμε και την απέλπιδα προσπάθεια της προηγούμενης κλίκας εξουσίας (νταβατζήδες των ΜΜΕ, ποταμισιους αχυρανθρωπους, Κοτζαμάνηδες φιλελεύθερους της ΝΔ, ΠΑΣΟΚικά παράσιτα) αλλά και της δεξιάς πτερυγας του Σύριζα να δημιουργήσουν ένα δεξιό πόλο στο κυβερνών κόμμα, τοτε έχουμε την προσφατη αποπειρα να δημιουργηθεί η εικόνα συνομωσίας κατά του Πανούση ως πιθανού εκφραστή/αρχηγού αυτού του πόλου. Και δεν θα δίναμε σημασία στις βλακείες αν δεν μας ενέπλεκαν.
Το αναρχικό κίνημα μέσα από δεκαετίες σκληρών αγώνων, με αίμα, φυλακές και θυσίες, παραγει πολιτικό κεφαλαιο, έχοντας καταφέρει όχι μόνο να επιβιώσει αλλά και να αναπτυχτεί στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, να αποκτήσει αξιοσημείωτη μαζικότητα. Κάποιοι νομίζουν ότι αφού δεν διεκδικούμε εξουσία αυτό το κεφάλαιο μένει ορφανό. Πόσο σφάλλουν…
Παρά τα λάθη, τις ασυνέπειες και τους παλιμπαιδισμούς του, το αναρχικό κίνημα είναι μια δύναμη αντίστασης, μια μικρή αλλά κοφτερή αιχμή του κοινωνικού δόρατος. Πολλοί, όπως και ο Πανούσης, μας έταξαν ότι θα μας εξοντώσουν: εμείς αγωνιζόμαστε και βλέπουμε του υπουργούς να έρχονται και να παρέρχονται. Κι αφού ο Πανούσης όπως λέει μας ξέρει καλά και έναν-εναν, γνωρίζει ότι για εμάς η αφεντιά του δεν είναι τίποτα σημαντικό: ένα ακόμα φιλόδοξο γρανάζι στην κρεατομηχανή της εξουσίας. Βέβαια, το «πακετάκι» αναρχικοί, νεολαία Σύριζα, Ζωή Κωνσταντοπούλου, μαφιόζοι είναι ότι πρέπει για να δώσει μια ζουμερή είδηση σε όσους κ όσες ακόμα επηρεάζονται από τα Media, και φυσικά μια χαρά παραπλάνηση από το νέο μνημόνιο που έρχεται, μια χαρά ευκαιρία να ρίξουν όλοι τους, νυν και πρώην καθεστωτικοί την μπάλα στην κερκίδα.
Να το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν: στόχος της αφίσας μας δεν ήταν ο Πανούσης: ήταν ο Σύριζα ήταν να αναδείξουμε την ομαλή και αδιατάρακτη συνέχεια του κράτους, την αδιατάρακτη συνέχεια των συμφερόντων της αστικής τάξης που όλοι τους υπηρετούν, ίσως άλλες κλίκες το κάθε κόμμα, αλλά την ίδια τάξη.
Κι αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι και πρώτα από όλα, η υγιής βάση αγωνιστών/τριών στον Σύριζα, πέρα από τη δεξιά και την αριστερή πτέρυγά του, που φαντάστηκαν ότι ένα δημοκρατικό ρεσάλτο στην εξουσία μπορεί να υποκαταστήσει (ή έστω να βοηθήσει) τους σκληρούς αγώνες της εργατικής τάξης και την δουλειά του μυρμηγκιού στον κοινωνικό πόλεμο.
Από εκεί και πέρα δεν περιμέναμε τίποτα καλύτερο από το θρήσκον μιντιακό σκυλολόι: μια ζωή απέναντί τους σταθήκαμε, συκοφαντηθήκαμε, απαξιωθήκαμε, ρουφιανευτήκαμε αλλά είμαστε οι μόνοι που αναπτυχθήκαμε χωρίς να τους χρωστάμε το παραμικρό.
Οι αναρχικοί θα συνεχίσουν τον αγώνα τους για κοινωνική απελευθέρωση όσοι Πανούσηδες κι αν περάσουν,
με όποιο κόμμα κι αν εκλεγούν.
Ραντεβού στο δρόμο.
Αναρχικοί για την Κοινωνική Απελευθέρωση (Α.Κ.Α.)