ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ
Ζούμε σε μια πραγματικότητα στην οποία ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί. ;Έχουν απομείνει ελάχιστες γειτονιές, δεν υπάρχουν σωματεία δεν υπάρχουν τόποι και τρόποι ώστε οι άνθρωποι να επικοινωνήσουν, να ενημερώνονται, να δημιουργούν πολιτική. Τη θέση των κοινωνικών δικτύων έχουν καταλάβει τα media. Και μια από τις συνέπειες είναι η ευκολία με την οποία τα καθεστωτικά ψέματα διαδίδονται. Μια ευκολία που παίρνει Οργουελιανές διαστάσεις. Μόνο αν είσαι άνεργος καταλαβαίνεις τη λεπτή ειρωνεία που είχε η μετονομασία του υπουργείου εργασίας σε υπουργείο απασχόλησης, μόνο αν έχεις βιώσει την καταστολή αντιλαμβάνεσαι πόσο προκλητικό είναι να μετονομάζεται η «δημόσια τάξη» σε «προστασία του πολίτη» μόνο αν έχεις την οποιαδήποτε σχέση με τα Εξάρχεια μπορείς να κατανοήσεις το μέτρο του καθεστωτικού θράσους που μιλάει για «άβατο»
Εδώ και 35 χρόνια η περιοχή των Εξαρχείων είναι η πλέον αστυνομοκρατούμενη περιοχή της Ελλάδας. Επί 35 χρόνια όσοι ζουν, εργάζονται, δραστηριοποιούνται πολιτικά ή απλά πίνουν τον καφέ τους έχουν εθιστεί στις αδιάκοπες παρελάσεις του αστυνομικού καρνάβαλου. Ματ, ασφαλίτες, Ζήτα, Δέλτα δεν έχει περάσει μήνας χωρις πεσίματα, προσαγωγές τυχαίων ανθρώπων, χωρίς δακρυγόνα χωρίς ξύλο. Κερασάκια σε αυτή την πραγματικότητα αποτελούν οι κατά καιρούς εκστρατείες φιλόδοξων πολιτικάντηδων που αυταπατώνται ότι μπορούν, καθήμενοι στην πιο λερωμένη καρέκλα του κρατικού μηχανισμού, να γίνουν μάγκες. Από τον Δροσογιάννη τα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ με τις επιχειρήσεις «Αρετή», την εισβολή των ασφαλίτικων ορδών επί Μητσοτάκη, τον Αναγνωστόπουλο, τον Πολύδωρα και τώρα τον γυαλιστερό Χρυσοχοίδη. Αυταπατώνται…
Τα Εξάρχεια δεν είναι «απελευθερωμένη ζώνη». Τα Εξάρχεια δεν είναι η «Μόσχα» μιας επανάστασης που (ακόμα) δεν έγινε. Τα Εξάρχεια είναι μια υποβαθμισμένη γειτονιά μιας κατεστραμμένης μητρόπολης. Βρώμικη, άσχημη, θορυβώδης, χωρίς δημόσιους χώρους, χωρίς διέξοδο για τα παιδιά και σεβασμό στους γέρους. Τι την κάνει ξεχωριστή;
Τίποτα άλλο από την ζώσα ιστορία της και τους ανθρώπους της. Ενοποιώντας μια σειρά ιστορικών, χωροταξικών, κοινωνικών, πολιτικών διεργασιών έγινε τόπος συγκέντρωσης κάθε λογής αμφισβήτησης. Από ανήσυχους φοιτητές και άγριους πιτσιρικάδες, από πολιτικές δομές των αναρχικών και της αριστεράς μέχρι μποέμ και καλλιτέχνες, η δική μας «αριστερή όχθη» αρνήθηκε το άβατο της κανονικότητας, άνοιξε μια μικρή λωρίδα γης για να φυτρώσουν και να ζυμωθούν άνθρωποι, ιδέες, πρακτικές, εκτός συστήματος.
Και δεν ήταν μόνο η άμεση καταστολή που βρέθηκε απέναντί της. Ας θυμηθούμε το περίφημο σχέδιο ανάπλασης τη δεκαετία του 80. Τότε που το κράτος δοκίμασε να εξαφανίσει αυτά που θεωρούσε ως κοινωνικούς στυλοβάτες , των Εξαρχείων σαν τόπο άρνησης και δημιουργίας. Πράγματι, τα πανεπιστήμια έφυγαν από το κέντρο της πόλης. Οι φοιτητές όμως δεν σταμάτησαν να έρχονται. Πράγματι, η χρήση γης άλλαξε, τα παραδοσιακά μαγαζιά – στέκια (διάσπαρτα σε όλη την περιοχή) έκλεισαν και τη θέση τους πήραν οριοθετημένα και αντικοινωνικά γκέτο διασκέδασης, τα νεοκλασικά αναστηλώθηκαν. Μηδέν εις το πηλίκο, τα Εξάρχεια δεν έγιναν Κυψέλη.
Και μην ξεχνάμε τη πρέζα. Και δεν μιλάμε για το «λογικό ποσοστό» της παρουσίας τοξικομανών σε μια περιοχή που σφύζει από νεολαία. Μιλάμε για το κατευθυνόμενο από την αστυνομία πρεζεμπόριο. Από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, τότε που ο κίνδυνος ήταν ακόμα άγνωστος στη νεολαία, τότε που η ηρωίνη θέριζε κινήματα έως σήμερα που οι κατευθυνόμενοι (παρά τη θέλησή τους φυσικά…) στρατοί των εξαθλιωμένων ανεβοκατεβάζουν τις τιμές των ακινήτων και προσφέρουν πλάνα εύπεπτης εγκληματικότητας στα media . Πόσες φορές πολιτικά υποκείμενα αλλά και κάτοικοι δεν ήρθαμε αντιμέτωποι με το εμπόριο και τους πάτρωνες του; Πόσο κοινότυπη είναι η εικόνα μιας πλατείας γεμάτης ΜΑΤ και στο κέντρο να γίνεται νταραβέρι;…
Τα Εξάρχεια άντεξαν τις επιθέσεις των μπάτσων, των πολεοδόμων, των κοινωνιολόγων, των πρεζέμπορων, των δημοσιογράφων, των υπουργών. Είναι πειρασμός πράγματι να αδιαφορήσουμε και για τη σημερινή επίθεση με τη βεβαιότητα πως «από κει παν κι άλλοι». Υπάρχουν όμως σοβαροί λόγοι να μην το κάνουμε. Όχι τόσο γιατί «κινδυνεύει να πέσει το κάστρο». Αλλά γιατί αυτή η επίθεση έχει νέα χαρακτηριστικά και η περίοδος που περνάμε είναι κρίσιμη.
Μπροστά μας ξεδιπλώνεται μια διαρκής κατασταλτική εκστρατεία σε όλο το ιστορικό κέντρο της πόλης. Κουμουνδούρου, Ομόνοια, Βάθης, Αγ. Παντελεήμονας… Το κράτος εν όψει της επερχόμενης ανάπλασης του κέντρου υλοποιεί μια πολιτική κατευθυνόμενης υποβάθμισης, στη συνέχεια εκκαθάρισης, ανακατανομής ιδιοκτησιών και κατόπιν «αναβάθμισης». Το ίδιο έγινε στο Γκάζι, το ίδιο έγινε στο Μεταξουργείο, κι όλα αυτά είναι μαϊντανοί μπροστά στα οικονομικά συμφέροντα που παίζονται στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Ταυτόχρονα, οι κοινωνικές συγκρούσεις που θα προκαλέσει η οικονομική κρίση απαιτούν προληπτικά κατασταλτικά μέτρα αλλά και προληπτική κατασταλτική προπαγάνδα. Ούτε οι πιο «καθαροί» προλετάριοι της ζώνης του Περάματος δεν γλίτωσαν το ξύλο των ΜΑΤ τις ίδιες ώρες που άρχιζε η νέα κατοχή των Εξαρχείων. Η μόνη διαφορά είναι πως οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί επιχειρούν εδώ και καιρό να προετοιμάσουν το έδαφος για να μετατρέψουν την αδυναμία τους σε δύναμη. Θέλουν να κάνουν τα Εξάρχεια επικοινωνιακό άλλοθι μιας γενικευμένης κατασταλτικής επίθεσης.
Με αυτή την έννοια οι αντιστάσεις που πρέπει να αναπτυχθούν έχουν πολύ μεγαλύτερα καθήκοντα. Και η συγκυρία προσφέρει και πλεονεκτήματα. Για πρώτη φορά, η γειτονιά των Εξαρχείων αρχίζει να ανασυνθέτει συνειδητά έναν κοινωνικό ιστό. Περιθωριακά και μειοψηφικά είναι η αλήθεια, αλλά δράσεις όπως η κατάληψη και αναδημιουργία του Πάρκου Ναυαρίνου, αλλά και η σύσταση και διαρκής δράση της επιτροπής κατοίκων με τις δεκάδες παρεμβάσεις της αλλά και της δράσης άλλων τοπικών πρωτοβουλιών δείχνουν πως ένα κύμα αυτοοργάνωσης έχει αρχίσει να σηκώνεται. Ένα κύμα απαραίτητο για το κοινωνικό βάθαιμα της αμφισβήτησης, για την αληθινή αναβάθμιση της καθημερινής ζωής όλων όσων ζούμε, εργαζόμαστε, δρούμε ή απλά βρισκόμαστε στον ελεύθερο χρόνο μας εδώ.
Αυτή η γειτονιά της πόλης μόλις πέρυσι είδε άλλο ένα 15χρονο παιδί να τρώει μια σφαίρα στο στήθος (από μια αστυνομία που υποτίθεται πως δεν μπορεί να μπει). Μια γειτονιά με τοίχους τόσο άσχημους όσο όλες οι άλλες γειτονιές αλλά με τοίχους που δεν είναι ούτε μουγγοί ούτε κουφοί, μια γειτονιά που παρά τα γκέτο διασκέδασης, παρά το σπρώξιμο της πρέζας διατηρεί τα χαμηλότερα ποσοστά εγκληματικότητας σε όλο το κέντρο. Μια περιοχή με δράσεις, με νέα, με ζωή, που αν οι δρόμοι της είναι γεμάτοι μπάτσους είναι οι συνειδήσεις της που αποτελούν το πραγματικό άβατο.
Οι διαφορές ανάμεσα στα κομμάτια του Εξαρχειώτικου παζλ υπάρχουν. Το θέμα είναι πως, με ποιο τρόπο και προς το συμφέρον ποιανού τις διαχειριζόμαστε
Όλοι μαζί να αναζητήσουμε τα μονοπάτια όχι μόνο για να τσακιστούν οι εμπνεύσεις ενός γκλαμουράτου αμερικανοτραφούς υπουργού. Αλλά για να βρούμε την κοινή βάση για την επέκταση της αυτοοργάνωσης, για το χτίσιμο ενός νέου κοινωνικού ιστού. Για να δώσουμε ένα ουσιαστικό παράδειγμα στην κοινωνία που ανήκουμε μπροστά στις μάχες που έρχονται…
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ
ΤΕΤΑΡΤΗ 7.00 μμ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΔΡΑΣΕΩΝ
ΠΟΡΕΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13 ΝΟΕΜΒΡΗ 6.00 μμ ΑΠΟ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ
Συλλογικότητες, άτομα και κάτοικοι από τα Εξάρχεια
