Ζούμε μέσα στην κοιλιά του Λεβιάθαν. Όχι του τερατόμορφου βιβλικού πλάσματος, του θνητού θεού των θαλασσών, ούτε της λευκής φάλαινας που κατασπάραξε –παρά την πάλη του– τον καπετάν Αχαάβ, αλλά ενός παγκόσμιου μηχανικού τέρατος, στα σπλάχνα του οποίου είναι σήμερα εγκλωβισμένη ολόκληρη η ανθρωπότητα. Και αν ο φόνος του θεού και του κράτους είναι για εμάς το ιστορικό καθήκον που μας κληροδότησε η αναρχική παράδοση, είναι σίγουρο πως απαιτείται να επιστρατεύσουμε όλη το κουράγιο και την ψυχή μας για να ξεκινήσουμε. Η παγκόσμια μηχανή κράτους και κεφαλαίου πολτοποιεί σήμερα στα γρανάζια της τους καταπιεσμένους όλου του πλανήτη, ρουφώντας το αίμα της εργασίας τους, καταστρέφοντας την ίδια τη φύση. Μαζί με αυτούς, αυτούς που δεν έχουν να χάσουν τίποτα πέρα από τις αλυσίδες τους, πρέπει να ξεκινήσουμε οργανώνοντας την αντίσταση.
Και αν το έργο μοιάζει τιτάνιο, αν η ναυτία του ωκεανού μας χτυπά από την αρχή καλώντας μας σε παραίτηση, αν η ανάμνηση της ήττας τόσων και τόσων άλλων μας κόβει τα πόδια, το βέβαιο είναι πως: όσο ο άνθρωπος ζει είναι αναγκασμένος να αντιστέκεται ενάντια σε αυτό που του πίνει τη ζωή και του στερεί την ελευθερία. Και αν σήμερα πιστεύουμε πως η βουλιμία του παγκόσμιου καπιταλισμού γιγαντώνεται τόσο που μπορεί να φτάσει την ανθρωπότητα στα όρια του αφανισμού της, είναι σίγουρα η ώρα να δράσουμε χωρίς καμία καθυστέρηση. Η οργάνωση της αντίστασης οφείλει σήμερα να γίνει η πρώτη μας προτεραιότητα• πρώτο σκαλοπάτι, στον ανηφορικό μας αγώνα για την οριστική έφοδο στον ουρανό.
Ο βασιλιάς είναι γυμνός…
Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 ταρακούνησε για τα καλά τη δήθεν ευημερούσα εικόνα της ελληνικής κοινωνίας αναδεινκύοντας βαθιά ριζωμένες εντάσεις και αντιφάσεις. Για πρώτη φορά όλοι αυτοί που εσκεμμένα κρύβονταν πίσω από τις κουρτίνες, πεθαίνοντας στα εργοτάξια των μαυσωλείων της Ισχυρής Ελλάδας, αυτοί που έχαναν το τρένο της ανάπτυξης και ζούσαν στο περιθώριο της “προόδου”, βγήκαν στο δρόμο διεκδικώντας το δικαίωμα στην ίδια τους τη ζωή.
Η οικονομική κρίση, που παράλληλα εξεράγει, ξεγύμνωσε με εκκωφαντικό τρόπο τη δομή του σύγχρονου παγκόσμιου καπιταλισμού. Το οικοδόμημα που για δεκαετίες επιχειρούσε να αναβάλλει τη δομική κρίση υπερσυσώρευσης διογκώνοντας την χρηματοπιστωτική σφαίρα, μοχλεύοντας εικονικό χρήμα με ιλιγγιώδεις πολλαπλασιαστές, οδηγώντας τη σχέση “πλασματικού”/ “πραγματικού” κεφαλαίου σε δυσθεώρητα ύψη, υποθηκεύοντας το μέλλον στο όνομα μιας εικονικής ανάπτυξης –τα κέρδη της οποίας εξαργυρώνονται, βεβαίως, στο παρόν–, αποκάλυψε την τρομερή του αλήθεια: επιβιώνει με πίστωση!
Παρά, όμως, την οφθαλμοφανή του αδυναμία να εγγυηθεί τα πλασματικά του μεγέθη αλλά και την παταγώδη αποτυχία των τεχνικών του λύσεων να υπερβούν τις εσωτερικές του αντιφάσεις, η κρίση δεν οδήγησε στην πολυπόθητη κατάρρευση. Η απουσία ενός πραγματικού αντίπαλου δέους, ενός κινήματος ικανού να οικοδομήσει ξανά την κοινωνία στο πλαίσιο μιας αντικακαπιταλιστικής και αντικρατικής ευτοπίας έγινε εμφανέστερη από ποτέ. Έτσι, ο καπιταλισμός ξεδιπλώνει όλη της γκάμα των παραδοσιακών του εργαλείων: η φούσκα φορτώνεται στην εργατική τάξη, μέσω της βίαιης υποτίμησης της εργατικής δύναμης• επιχειρείτε η καταστροφή μέρους του κεφαλαίου παράλληλα με την περαιτέρω εμπορευματοποίηση – ιδιωτικοποίηση κάθε πτυχής της καθημερινής ζωής, μια στρατηγική καπιταλιστικής επέκτασης σε κάθε γωνιά του δημόσιου χώρου αλλά και της ανθρώπινης κοινωνικής διάδρασης. Αλλά τελική επιλογή δεν παύει να αποτελεί και ο ίδιος ο πόλεμος, που πυροδοτείται κυρίως στην περιφέρεια των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών κέντρων, έχοντας ως διαχρονικό στόχο την καταστροφή τμήματος της παραγωγής αλλά και την ανάλωση του εργατικού δυναμικού στα πεδία των μαχών. Ο καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός, στο λυσσαλέο αγώνα του ενάντια στην ανθρώπινη εργασία, δε διστάζει να συμμαχήσει με φαινομενικά ετερόκλητες μορφές κρατικού ολοκληρωτισμού –που όμως– στο επίπεδο της παραγωγικής είναι οι ίδιες, ωμές, κεφαλαιοκρατικές δικτατορίες.
Η ΣΠΕΙΡΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ καπιταλιστικής κρίσης, που οι επιπτώσεις της κτύπησαν λίγους μήνες μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, οδήγησαν την ελληνική κρατική διοίκηση στην τυπική –πλέον– παράδοση των κλειδιών του κράτους στην διεθνή επιτροπεία. Τα σκληρά μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής που υπαγαγορεύουν οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε συνδυασμό με την απροκάλυπτη μεταφορά πλούτου και θεσμικής ισχύος έβγαλαν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού στο δρόμο. Οι πολύμορφοι κοινωνικοί πειραματισμοί και οι νέοι θεσμοί που είχε πυροδοτήσει ο Δεκέμβρης (λαϊκές συνελεύσεις, σωματεία βάσης, δομές κοινωνικής αλληλεγγύης κ.α.) αγκαλιάστηκαν από ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας που, μέσα σε αυτά, ένιωσε την σπίθα μιας δυνατότητας. Παρά όμως την αποφασιστικότητα, τη μαζικότητα και τη φλογισμένη ορμή της λαϊκής οργής το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου δεν προχώρησε περαιτέρω προς τη συνολική απόρριψη του συστήματος εξουσίας. Παρασυρμένοι από τις έσχατες εφεδρείες του συστήματος: ένα συνονθύλευμα ψευδοπροφητών, “εναλλακτικών” οικονομολόγων αλλά και κλασικών ρεφορμιστών, οδηγήθηκαν σε ελεγχόμενους για την αντίδραση δρόμους. Τα αστικά αριστερά κόμματα απέδειξαν έτσι –για μια ακόμα φορά στην ιστορία– τον αντιδραστικό τους ρόλο, παροχετεύοντας την οργή στο αδιέξοδο κανάλι της αστικής αναμονής.
Το ετερόκλητο κύμα της κοινωνικής αγανάκτησης που συμπορεύτηκε κυρίαρχα πίσω από το, σοσιαλδημοκρατικής προσδοκίας, πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, κατάφερε να αποσυμπιέσει την κοινωνική οργή. Οι δρόμοι άδειασαν. Έτσι, πέρασαν δυο σχετικά ανέφελα χρόνια για της κυρίαρχες τάξεις χωρίς κοινωνικές αναταραχές. Οι ευθύνες της δική μας πλευράς, των εκφραστών της ανειρήνευτης επαναστατικής ρήξης, είναι επίσης σημαντικές. Οι οργανωτικές και πολιτικές μας αδυναμίας οδήγησαν στην ανικανότητά μας να μεταδώσουμε με πειστικότητα το μήνυμα της ρήξης και να αποκαλύψουμε τη ρεφορμιστική φενάκη. Μέσα σε λίγους μήνες η ασυνέχεια μεταξύ της αυταπάτης που εξέφραζε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ (και κάθε παρόμοιο σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα συνέχισης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας με “ανθρώπινό πρόσωπο”) με την πραγματικότητα του σύγχρονου καπιταλισμού, αποκαλύφθηκε. Η αποτυχία του επιβεβαιώνει τη μόνη αλήθεια που μπορεί να προκύψει αβίαστα από τα πραγματικά δεδομένα: στο έδαφος της σημερινής καθολικής καπιταλιστικής κρίσης ανοίγονται δύο δρόμοι, είτε η αποδοχή των όρων του παγκόσμιου ολοκληρωτισμού είτε η Κοινωνική Επανάσταση. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει.
Για την οικοδόμηση ενός επαναστατικού κινήματος
Απέναντι στο καλπάζων άτι του ολοκληρωτισμού της αγοράς και τις αποπροσανατολιστικές πολιτικές της κάθε λογής σοσιαλδημοκρατίας (κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής) οφείλει να σταθεί σήμερα ένας νέος, επαναστατικός πόλος. Ένα πλατύ κίνημα που θα συσπειρωθεί γύρω από το στόχο μιας άμεσης ακρατικής διεξόδου στη βάση του ελευθεριακού κομμουνισμού, του κοινοτισμού και της απελευθερωμένης ανθρώπινης εργασίας. Δουλειά μιας τέτοιας συμμαχίας είναι να δώσει όλες τις δυνάμεις της για τη δημιουργία ενός κοινωνικού και ταξικού μετώπου διαρκούς επίθεσης, που θα αγκαλιάσει την εργατική τάξη και κάθε καταπιεσμένο, οικοδομώντας ένα πλατύ μέτωπο αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας• πρόπλασμα μιας νέα κοινωνίας.
Για εμάς, η προσπάθεια σχηματισμού αναρχικής ομοσπονδίας, ενός οριζόντιου θεσμού πολιτικής και οργανωτικής σύνδεσης, στην κατεύθυνση ενός ελευθερικού και αναρχικού προγράμματος είναι ένα, αποφασιστικής σημασίας, βήμα. Η πολιτική και οργανωτική αναβάθμιση του αναρχικού ρεύματος αποτελεί κομβικό κρίκο στην κατεύθυνση δημιουργίας των όρων της ανατροπής.
ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΟ ΣΠΑΣΙΜΟ ΤΩΝ ΑΛΥΣΙΔΩΝ μπορεί να είναι έργο μόνο των καταπιεσμένων. Καμιά πολιτική οργάνωση, όποιο πολιτικό επίθετο κι αν χρησιμοποιεί, δεν μπορεί να αναλάβει αυτό το έργο στο όνομά τους. Για αυτό και βλασφημούμε τα ιερά του κόσμου της εξουσιαστικής πολιτικής, βεβηλώνουμε τα σύμβολα του κόσμου της ανάθεσης. Η δική μας οργανωτική προσπάθεια δεν επιδιώκει να καταλάβει την εξουσία αλλά να ανατινάξει τα θεμέλια κάθε εξουσιαστικού οικοδομήματος, φράζοντας το δρόμο σε κάθε επίδοξο διαχειριστή του κράτους. Η δράση της, έξω από τα μονοπάτια του κοινοβουλευτισμού, στα δύσβατα εδάφη των ζωντανών αγώνων, επιθυμεί να λειτουργήσει ως καταλύτης, που θα απελευθερώσει της ασύλληπτες δυνάμεις της ανθρώπινης δημιουργικότητας. Σαν καταλύτης που θα πυροδοτήσει την συγκρότηση εκείνης της πλατιάς μαζικής δομής που θα δώσει το θανάσιμο πλήγμα στη συμμαχία κράτους και κεφαλαίου.
Έχουμε βαθιά εμπιστοσύνη στη δημιουργική ικανότητα της επαναστατημένης κοινωνίας να στηθεί ξανά στα πόδια της χτίζοντας –πρώτα από όλα– την κατακερματισμένη ενότητα στο εσωτερικό της. Μια ενότητα που διέλυσαν ο καπιταλισμός της αγοράς και των αντικρουόμενων καπιταλιστικών συμφερόντων, φτιάχνωντας κοινωνίες ανταγωνιζομένων ιδιωτών. Έχουμε βαθιά εμπιστοσύνη στην ικανότητα της κοινωνίας να παράγει και να διανέμει τα αγαθά με όρους ισότητας. Στη δημιουργική εφευρετικότητα της συλλογική ευφυίας που μπορεί να απαλλάξει την ανθρωπότητα τόσο από τη σπάνη όσο και από ένα μεγάλο μέρος του μόχθου. Έχουμε βαθιά εμπιστοσύνη στο συλλογικό ένστικτο που μπορεί να οικοδομήσει θεσμούς καθολικής ευθύνης και συμμετοχής που θα κάνουν αδιανόητη την ανάδειξη νέων εξουσιαστικών ελίτ. Έχουμε βαθιά εμπιστοσύνη στις ασυμβίβαστες ατομικότητες που δεν χρειάζονται τη ζούγκλα της ιεραρχίας και του κανιβαλικού ανταγωνισμού για να κυνηγήσουν την ελευθερία και την πραγμάτωση σε αδιάκοπα διευρυνόμενα όρια.
Έχοντας απόλυτη συνείδηση πως ο καπιταλισμός είναι μια εχθρική προς τη ζωή πραγματικότητα την οποία ο άνθρωπος όσο ζει είναι καταδικασμένος να αντιμάχεται, δίνουμε τον αγώνα ώστε η ατομική και κοινωνική δημιουργικότητα –το ατίθασο πνεύμα της ελευθερίας– να σπάσει τα μαζικά δεσμά της υποταγής, της παραίτησης, της συλλογικής εξατομίκευσης, της εργασιακής αλοτρίωσης και της ανάθεσης.
[Επίλογος]
Η ΔΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ δεν πρόκειται να ξεπεραστεί αν η υποδουλωμένη ανθρωπότητα δεν αποφασίσει να αποτινάξει οριστικά το βρόχο της καπιταλιστικής και εξουσιαστικής αναπαραγωγής. Οι πραγματικοί δημιουργοί αυτού του κόσμου, αυτοί που καθημερινά εγκαταλείπουν το ζωτικό τους απόσταγμα στα κάτεργα της μισθωτής εργασίας, αυτοί που αναλώνονται στα ναρκοπέδια, οφείλουν να στρέψουν τα όπλα ενάντια στο πραγματικό εχθρό. Για να διαλύσουν τον αντεστραμμένο κόσμο του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού κτίζοντας ξανά από την αρχή μια αυτόνομη, αυτοδιαχειριζόμενη και ελεύθερη ανθρώπινη κοινωνία.
Στο κατώφλι της νέας χιλιετίας, σε μια περίοδο νέου ολοκληρωτισμού και εργασιακής εκμετάλλευσης, το οπλοστάσιο της κυριαρχίας ανανεώνεται. Από τους βομβαρδισμούς στη Μέση Ανατολή και την εγκαθίδρυση νεοναζιστικών και ολοκληρωτικών κυβερνήσεων στην ανατολική Ευρώπη, τη στρατιωτικοποίηση των κατασταλτικών δυνάμεων στο εσωτερικό των δυτικών κρατών, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, τον παγκόσμιο πανοπτικό έλεγχο, τους προληπτικούς βομβαρδισμούς, τις ωμές στρατιωτικές επεμβάσεις έως τη θεσμοποίηση της επισφάλειας και του εργασιακού μεσαίωνα, το κεφάλαιο επιβεβαιώνει την αδυσώπητη πάλης του απέναντι στην εργασία. Μέσα στην αναδυόμενη αυτή δυστοπία, οι δυνάμεις της αντίστασης δεν έχουν σωπάει. Από τον φλεγόμενο ευρωπαϊκό νότο, τα κινήματα της αμερικάνικης ηπείρου, τις μαζικές εργατικές αντιστάσεις στην Κίνα, τους αγώνες για τη γη στην Ινδία, στο Μεξικό, σε κάθε μήκος και πλάτος του πλανήτη, τους εργοστασιακούς αγώνες στη λατινική Αμερική, στα ορυχεία της Αφρικής, μέχρι τους ένοπλους αγώνες της μέσης Ανατολής, όπως τον αγώνα των Παλαιστινίων και της Rojava, η γροθιά της αντίστασης παραμένει υψωμένη.
Πιστοί στον επαναστατικό διεθνισμό αλλά και στην οργάνωση των εγχώριων επαναστατικών πολιτικών και ταξικών δυνάμεων, επιχειρούμε να συγκροτήσουμε έναν πολιτικό φορέα που θα οξύνει και θα ενδυναμώσει την αντίσταση, θα συμβάλλει στη διασύνδεση των επί μέρους αγώνων και θα συνολικοποιήσει τους μερικούς στη κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης. Δηλώνουμε παρόντες στον μαινόμενο ταξικό πόλεμο, ενωμένοι ενάντια στον κρατισμό και τον ρεφορμισμό, κοιτάζοντας κατάματα τις διδαχές του παρελθόντος και την κληρονομιά του ιστορικού αναρχισμού, ευελπιστώντας να συμβάλλουμε όσο το δυνατόν περισσότερο στην επίρρωση του αναρχικού κομμουνιστικού προγράμματος. Απέναντι στην πολυδιάσπαση, να αντιτάξουμε την οργάνωση και τον αγώνα, για να βγούμε από την κοιλιά του τέρατος και να αντικρίσουμε το φως της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Γιατί το Λεβιάθαν θα θανατωθεί από τις λόγχες των σκλάβων…
Οργανωμένα, Αντικαθεστωτικά, Αντικοινοβουλευτικά
για την Κοινωνική επανάσταση, την Ελευθερία και τον Κομμουνισμό
για την Αναρχία
