Category: κειμενα

Μπλόκο στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο

Η επίθεση στην κοινωνική ασφάλιση, δεν έλλειψε ποτέ από την ατζέντα των εγχώριων κυβερνήσεων. Για πάνω από 60 χρόνια, τα ασφαλιστικά ταμεία αποτελούσαν ένα από τα καλύτερα μέσα για τη κρατική ενίσχυση του κεφαλαίου. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ λοιπόν, συνεχίζει επάξια το έργο της πλήρους κατάργησης της κοινωνικής ασφάλισης, από ‘κει που το άφησαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Από την καταλήστευση των ταμείων για τη χρηματοδότηση των κεφαλαιοκρατών (μέσω της Τράπεζας της Ελλάδος) τη δεκαετία του ’50 (νόμος 1611/1950), μέχρι το τζογάρισμα των αποθεματικών στο χρηματιστήριο από τις κυβερνήσεις Μητσοτάκη και Σημίτη τη δεκαετία του ’90 (νόμοι 2076/1992, 2676/1999), η λεηλασία και η σπέκουλα εις βάρος του κοινωνικού πλούτου των εργαζομένων, αποτελούσε βασική τακτική του κράτους για τη προστασία και την ανάπτυξη της εγχώριας αστικής τάξης.

Μετά λοιπόν από τον πιο πρόσφατο αντιασφαλιστικό νόμο Λοβέρδου (ν.3863/2010) και το κούρεμα των αποθεματικών των ταμείων το 2012, το «ασφαλιστικό» νομοσχέδιο Κατρούγκαλου, έρχεται να απαλλάξει μια για πάντα, τους εργοδότες και το κράτος από τον βραχνά της κοινωνικής ασφάλισης, ανοίγοντας τον δρόμο για την επέλαση των ιδιωτικών ασφαλιστικών και την επιβάρυνση των εργαζόμενων με το πλήρες κόστος της ασφάλισής τους.

Τι προβλέπει το κυβερνητικό νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό μεταξύ άλλων: μείωση της συνολικής συνταξιοδοτικής δαπάνης σταδιακά μέχρι το 2018 στα 8,6 δις (από 21 δις το 2011),  μείωση της κατώτερης σύνταξης του ΙΚΑ, σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ (Επίδομα Κοινωνικής Αλληλεγγύης Συνταξιούχων), μείωση των αναπηρικών συντάξεων (η βασική θα δίνεται μόνο σε όσους παρουσιάζουν 80% αναπηρία) και μείωση βασικής σύνταξης ΟΓΑ με παράλληλη αύξηση των εισφορών.

Ακόμα, ενώ οι εισφορές των εργαζομένων προς τα επικουρικά αυξάνονται κατά μισή μονάδα, οι εισφορές των εργοδοτών αυξάνονται μόνο κατά μία μονάδα, παρόλο που μέσα στη κρίση είχαν μειωθεί κατά 3,9 μονάδες. Οι αρχικές εξαγγελίες του Κατρούγκαλου, ότι θα επαναφέρει το ύψος των εργοδοτικών εισφορών στα προηγούμενα επίπεδα, πήγαν κι αυτές στον βρόντο.

Οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους για το μέγεθος της επίθεσης. Παρόλα αυτά, δεν είναι ούτε ζήτημα αριθμών, ούτε ζήτημα ικανότητας για «σκληρή» διαπραγμάτευση στη τρέχουσα διαδικασία αξιολόγησης με τους «θεσμούς». Το παιχνίδι είναι χαμένο εξ αρχής, τόσο στη πράξη όσο και στη θεωρία, όσο η τάξη μας συνεχίζει να εμπιστεύεται το κράτος και τις διάφορες κυβερνήσεις. Οι εκάστοτε «διαπραγματευτές» δεν ενδιαφέρονται για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης της τάξης μας. Αυτό μπορεί να το εγγυηθεί μόνο ο διαρκής αγώνας για αλλαγή των παραγωγικών σχέσων και την καταστροφή των σχέσεων εξουσίας.

Τα σοσιαλδημοκρατικά κελεύσματα του ΣΥΡΙΖΑ και ο εγκλωβισμός στις καταστροφικές πολιτικές της ΕΕ και του ΔΝΤ, είναι προϊόν της πεποίθησης ότι μπορεί να υπάρξει ειρηνική συμπόρευση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, μεταξύ εξουσιαστών κι εξουσιαζόμενων, ή ακόμα καλύτερα, ότι κάτι τέτοιο είναι αναγκαίο (Βαρουφάκης). Η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης, η καταστροφή των μικρών αγροτών, η κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και η επίθεση στα κοινωνικά δικαιώματα, είναι απότοκα της αξίωσης για διαχείριση του κράτους και της αδιαπραγμάτευτης αποδοχής του καπιταλισμού ως φυσικού πλαισίου διαβίωσης της ανθρωπότητας.

Για την αριστερά, δεν υπάρχει εναλλακτική, γι’ αυτό και ανάμεσα στη ζωή και τον καπιταλισμό, επέλεξε τον δεύτερο. Χρέος λοιπόν όλων των εκμεταλλευόμενων απέναντι στη νέα παρούσα επίθεση, είναι να αξιοποιήσουν το ιστορικό εργαλείο το οποίο τους κληροδότησαν οι νίκες του διεθνούς εργατικού κινήματος: τον ταξικό και κοινωνικό επαναστατικό αγώνα.

 

Μπλόκο στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο

Κοινωνική και ταξική αντεπίθεση ενάντια στο κράτος και τα αφεντικά. 

Για τον ελευθεριακό κομμουνισμό.

Για την Αναρχία.

 

 

Αναρχική Ομοσπονδία

3 Φλεβάρη 2015

 

Σωσίβια που συλλεχτηκαν στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου ξεβράστηκαν στο χριστουγεννιάτικο δέντρο της Πλατείας Συντάγματος

---

Πώς θα σου φαινόταν η ιδέα να μάζευες ένα βράδυ τα πράγματά σου, ό,τι μπορούσες να σηκώσεις, ό,τι μπορούσες να χωρέσεις στη βαλίτσα σου, και να το βάλεις στα πόδια μαζί με τα παιδιά σου για να γλιτώσεις; Να μπεις σε καραβάνια πεζοπόρων στα τυφλά, να δώσεις στους δουλέμπορους -αν έχεις βέβαια τη δυνατότητα- ό,τι σου ζητήσουν για να σε βγάλουν από την εμπόλεμη ζώνη, για να αποφύγεις τα μπλόκα του καθενός που πολεμά για να καταλάβει την εξουσία, για να βγεις από τη χώρα, να φτάσεις σε κάποιο λιμάνι, να βρεις μια σάπια βάρκα να περάσεις απέναντι, κι ας μη τα καταφέρεις ποτέ… Τα τελευταία χρόνια, αυτή είναι η πραγματικότητα εκατομμυρίων ανθρώπων. Μάλιστα, οι περισσότεροι απ’ αυτούς ουδέποτε είχαν φανταστεί πως θα τους έβρισκε ένα τέτοιο κακό.

Μόνο στο μυαλό κάποιων ακροδεξιών φασιστών ή θρησκευάμενων ένας άνθρωπος θα σηκωνόταν να παρατήσει τον τόπο του, τα υπάρχοντά του, όλη του τη ζωή που έχτιζε για χρόνια, για κάποιον άλλο λόγο πέραν του να σώσει την οικογένεια και τη ζωή του.

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η φιλευσπλαχνία, ο ανθρωπισμός, η αγάπη για τον άγνωστο πλησίον είναι αρετές. Και από τότε που φούντωσε η προσφυγική κρίση (ας μην ξεχνούμε ότι αυτό το δράμα παίζεται χρόνια τώρα, μονάχα σε μικρότερους αριθμούς) δεν είδαμε μόνο φασίστες να ουρλιάζουν, πολιτικάντηδες να σπεκουλάρουν, δυναμικούς επιχειρηματίες να κάνουν επενδύσεις σε φορτιστές κινητών και να χρεώνουν 5 ευρώ τη φόρτιση˙ είδαμε να απλώνεται και ένα χέρι βοήθειας. Είδαμε κόσμο να βάζει σπίτι του τους αποδιωγμένους, να προσφέρει από το υστέρημά του, να κάνει βάρδιες, να βγάζει πράγματα από τις ντουλάπες του… Όχι πάρα πολύ κόσμο, αλλά περισσότερο απ’ αυτόν που θα περίμενε κανείς μέσα στον ελληνικό κοινωνικό ζόφο.

Είναι, όμως, άλλο πράγμα η καλοσύνη και άλλο η συνείδηση. Οι άνθρωποι αυτοί, άλλοι απ’ το Αφγανιστάν και το Μαγκρέμπ, άλλοι από τη Μ. Ανατολή, δεν σηκώθηκαν να φύγουν απ’ τα σπίτια τους γιατί τους έπληξε κάποια τεράστια φυσική καταστροφή. Έφυγανείτε γιατί τους έδιωξε ο πόλεμος είτε γιατί τους έδιωξαν οι συνέπειες του πολέμου. Και ο πόλεμος δεν είναι κάποια φυσική καταστροφή. Οι ίδιοι διεθνείς παίχτες που πρωταγωνιστούν σε ό,τι έχει συμβεί τα τελευταία 50 χρόνια στην Ελλάδα, πρωταγωνιστούν σε όλες τις παγκόσμιες συρράξεις. Και, όπως πάντα, στις μάχες συμφερόντων και επιρροής, εκτός από τις μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, Ρωσία, πετρελαϊκές εταιρείες, καρτέλ όπλων), τον ρόλο τους έχουν πάντοτε και οι εγχώριες δυνάμεις: ένοπλο παπαδαριό, φιλόδοξες κλίκες εξουσίας, συνασπισμοί ντόπιων καπιταλιστών. Όλοι εκεί για να πάρουν μερίδιο από τις σάρκες των κοινωνιών σε διάλυση.

Σε περιόδους παγκόσμιας κρίσης ο κόσμος ξαναμοιράζεται. Η «Συρία», το «Αφγανιστάν» δεν είναι παρά ενδεικτικά σημεία στον χάρτη όπου η μοιρασιά ξεκίνησε. Ποιος μπορεί να μαντέψει ποια θα είναι τα επόμενα hot spots της μοιρασιάς, ποιος νομίζει ότι είναι στην απ’ έξω; Κι αν η μια πλευρά του νομίσματος γεμίζει απ’ τις εικόνες των διωγμένων προσφύγων εξαιτίας των πολέμων, η άλλη πλευρά γεμίζει εδώ και χρόνια απ’ τις εικόνες των μεταναστών. Εκείνων που εκδιώχθηκαν από τη χώρα τους εξαιτίας ενός άλλου είδους πολέμου που διεξάγει το κεφάλαιο εναντίον του παγκόσμιου προλεταριά- του, καταληστεύοντας τις πλουτοπαραγωγικές πηγές κάθε χώρας, υποτιμώντας και εκμεταλλευόμενο την εργασιακή δύναμη των κατοίκων του λεγόμενου “τρίτου κόσμου”, υποστηρίζοντας δικτατορικά και αυταρχικά καθεστώτα που εξασφαλίζουν την ύπαρξη άπειρων, φθηνών και πειθαρχημένων εργατικών χεριών για να παράξουν τα προϊόντα που θα γεμίσουν τις αγορές των ανεπτυγμένων χωρών.

Όταν, λοιπόν, αντιπαραβάλουμε τη συνείδηση στην καλοσύνη εννοούμε τούτο: ανάμεσα σε εμάς που ζούμε εδώ και σε αυτούς που έρχονται εδώ, υπάρχει μια κοινότητα. Είμαστε αυτοί που πάντοτε την πληρώνουμε στις μοιρασιές και τις μάχες των ιμπεριαλισμών. Είμαστε αυτοί που, με μισθούς πείνας ή δίχως δουλειά και μέλλον, φεύγουμε μετανάστες ή γινό- μαστε πρόσφυγες, είμαστε αυτοί που υποδέχονται πρόσφυγες ή μετανάστες, είμαστε αυτοί που πεθαίνουν στους δικούς του πολέμους. Άλλοτε είμαστε οι μεν, άλλοτε οι δε. Αλλά από τη στιγμή που βρισκόμαστε όλοι στον ίδιο τόπο, γεννιέται και μια δεύτερη κοινότητα: ακόμα και όσοι πρόσφυγες ήταν «καλοπιασμένοι» πριν φύγουν, τώρα είναι όλοι τους το ίδιο: οι προλετάριοι του κόσμου. Εργάτες όπως εμείς που, χωρίς καθημερινή δουλειά και μεροκάματο, είναι αδύνατο να ζήσουν. Αυτή την κοινότητα οφείλουμε να αξιολογήσουμε: Γιατί τοκεφάλαιο με το ένα χέρι διώχνει τον κόσμο από τα σπίτια του και με το άλλο τον χρησιμοποιεί για να υποτιμήσει το κόστος της εργασίας εκεί όπου αυτός θα καταλήξει. Όσο πιο παράνομοι, όσο πιο κυνηγημένοι είναι οι άνθρωποι που ρισκάρουν τη ζωή τους για να φτάσουν εδώ, τόσο πιο χαμηλά θα πέσουν τα μεροκάματα˙ όσο πιο εύκολα γκετοποιηθούν τόσο ευκολότερα θα στραφούν στο παπαδαριό σε αντικαθρέφτισμα του παράλληλου εκφασισμού των ντόπιων.

Και τι μπορεί να γίνει, τι μπορούμε να κάνουμε μπροστά στην πλημμυρίδα; Λίγα είναι η αλήθεια, αλλά όχι ασήμαντα.

1. Να εκβιάσουμε το κράτος να ανταποκριθεί στις άμεσες ανάγκες διαβίωσης και στην εξασφάλιση του δικαιώματος μετακίνησης προσφύγων και μεταναστών. Να συμμετέχουμε σε κινητοποιήσεις, να συγκρουστούμε, να διαδώσουμε παντού την απαίτηση ο μηχανισμός που διαχειρίζεται τμήμα του δημόσιου πλούτου και υποδομών να κάνει αυτά που πρέ- πει σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
2. Να ενταχθούμε και να δώσουμε δυνάμεις σε αυτοοργανωμένες δομές που προσφέρουν αλληλεγγύη. Δημόσια κτίρια πρέπει να καταληφθούν και να γίνουν ξενώνες, δομές σίτισης και περίθαλψης να ενισχυθούν και να δημιουργηθούν νέες. Κι όχι μόνο για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, αλλά και για τον καθένα που ανήκει στην τάξη μας και βρίσκεται υπό αυτές τις συνθήκες. Γιατί, ακόμα κι αν υποβάλλουμε στο κράτος στον πιο δυνατό εκβιασμό, αυτός δεν θα αποφέρει παρά ψίχουλα. Μόνον στα χέρια της κοινωνίας μπορεί να αποδώσει ο δημόσιος πλούτος και η διαχείρισή του.

3. Να αρνηθούμε έμπρακτα τον διαχωρισμό μεταξύ προσφύγων και μεταναστών που προωθεί η κυριαρχία. Γνωρίζουμε καλά πως η ένταξη ενός μέρους μιας κοινωνικής ομάδας σε ένα προνομιακό πεδίο δημιουργεί διαχωρισμούς, που στόχο έχουν τη διάσπαση των καταπιεσμένων και τον αλληλοσπαραγμό τους. Γι’ αυτό ο λόγος μας, αν και πρέπει να αναγνωρίζει τις επιμέρους περιπτώσεις, πρέπει παράλληλα να απορρίπτει και την επιλεκτική διάκριση ανάμεσα σε μετανάστες και πρόσφυγες. Πρέπει να ξεσκεπάζει την πραγματική φύση του καπιταλισμού ως “πολεμική συνθήκη”, κατά την οποία, είτε με σφαίρες είτε με την υποτίμηση της εργατικής δύναμης, το κεφάλαιο και το κράτος ξεριζώνουν ανθρώπους από τους τόπους τους και τους μετατρέπουν σε στρατιές έτοιμων προς εκμετάλλευση μεταναστών/προσφύγων.
4. Να πολεμήσουμε κάθε φωνή που θέλει να διχάσει ντόπιους και πρόσφυγες/μετανάστες. Η φάμπρικα του φασισμού και των φονταμενταλιστών (ανεξαρτήτως θρησκευτικού δόγματος) είναι αυτή που δίνει τα εργαλεία στους ιμπεριαλισμούς και στα διεθνή καπιταλιστικά συμφέροντα να δημιουργούν κολάσεις όπως αυτή της Συρίας. Ποιος άραγε δεν μπορεί να αντιληφθεί τι θα γίνει αν οι κραυγές της ξενοφοβίας κυριαρχήσουν; Ποιος αμφιβάλει ότι, αν η σημερινή υστερία για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες κυριαρχήσει, δεν θα στραφεί ευθύς αμέσως σε τμήματα των ντόπιων; Τι ιδεολογίες άραγε έχουν τα καθεστώτα από τα οποία φεύγουν αυτές οι μάζες; Πόσο φιλεύσπλαχνοι και ελεήμονες γίνονται οι παπάδες μόλις αποκτήσουν τη δύναμη των όπλων;

Δεν θέλουμε να χαλάσουμε τη γιορτινή διάθεση κανενός. Ωστόσο, δεν μας πολυνοιάζει κι αν το κάνουμε. Το πρόβλημα είναι άμεσο και θα οξυνθεί ακόμα περισσότερο. Κι αν η ιστορία επαναληφθεί, τότε θα πρέπει να αναμένουμε ότι ο καπιταλισμός θα φέρει έναν πόλεμο μεγαλύτερο από τις τοπικές συρράξεις. Αυτό που μετράει τώρα είναι να σταματήσουν οι εκατόμβες των πνιγμένων, να δοθεί κάθε βοήθεια επιβίωσης στους ανθρώπους της τάξης μας που θαλασσοπνίγονται. Αύριο θα μετρήσουν κι άλλα: όπως το αν θα καταφέρουμε, ντόπιοι και μετανάστες μαζί, να παλέψουμε τους κοινούς εχθρούς, να βάλουμε τις βάσεις για να πάψει ο φαύλος κύκλος πολέμων και προσφυγιάς, φτώχειας και πλούτου, ντόπιων και μεταναστών. Αν και αυτά μας περιμένουν από αύριο, ας αρχίσουμε να τα σκεφτόμαστε από σήμερα.

Τα σωσίβια έχουν συλλεχθεί από διάφορα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Δεν γνωρίζουμε αν αυτοί που τα φόραγαν επέζησαν ή όχι.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, καλό είναι να τα φυλάξει κανείς. Δεν είναι ότι είμαστε καταστροφολόγοι˙ μια απλή ανάγνωση των σχολικών βιβλίων της επίσημης ελληνικής ιστορίας αρκεί για να μας δείξει ότι ο ζόφος της μετανάστευσης και της προσφυγιάς βρισκόταν -και θα βρεθεί ξανά- στο κατώφλι μας. Κανείς δεν ξέρει πότε θα χρειαστεί μια νέα μοιρασιά ισχύος σε αυτό το οικόπεδο του παγκόσμιου χάρτη.

Γι’ αυτό, ένα σωσίβιο είναι πάντοτε χρήσιμο.

santa2.PDF

Στις 15/11 τα ξημερώματα ομάδα ατόμων πραγματοποίησε δολοφονική επίθεση σε μέλη αριστερών και αναρχικών συλλογικοτήτων στο Πολυτεχνείο. Η επίθεση είχε χαρακτηριστικά που παραπέμπουν ξεκάθαρα σε φασιστικές πρακτικές.

Όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση των συντρόφων της Ροσινάντε:
«Η επίθεση που υπήρξε απόλυτα απρόκλητη και χωρίς την παραμικρή αφορμή, συνοδεύτηκε από έναν οχετό σεξιστικού υβρεολόγιου και απειλές του τύπου «θα τα ξαναπούμε την Τρίτη στην πορεία». Από την επίθεση, επτά σύντροφοι οδηγήθηκαν στο νοσοκομείο με χτυπήματα στο σώμα από σιδερολοστούς, ανοιγμένα κεφάλια από μπουκάλια που εκτοξεύτηκαν πάνω τους κ.ά. Ανάμεσά τους δύο μέλη της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε, όπως και μέλη από οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς [ΕΕΚ, ΚΚΕ (μ-λ), ΟΚΔΕ κ.ά]. Από την τραμπούκικη βία των επιτιθέμενων, δε γλίτωσαν ούτε γυναίκες συντρόφισσες που χτυπήθηκαν στα πόδια και στο σώμα με σιδερογροθιές. Φεύγοντας, μάλιστα, δεν παρέλειψαν να «απαλλοτριώσουν» και τις σημαίες των τραυματιών ως λάφυρα».

Εκ των υστέρων, κάποιοι από τους κατά δήλωσιν τους συμμετέχοντες στην επίθεση προσπάθησαν να δικαιολογήσουν ανώνυμα και ανυπόγραφα λογικές και πρακτικές, που δεν μπορούν με τίποτα να δικαιολογηθούν, με ανακοίνωση προσχηματικής «συγνώμης» στο indymedia, με γελοιότητες που δεν αξίζει καν να αναπαραχθούν.

Εάν οι άνθρωποι που έβγαλαν ανακοίνωση έχουν έστω ίχνος ειλικρινούς μεταμέλειας για τις πράξεις τους, θα πρέπει να καταλάβουν ότι είναι ανεπιθύμητοι  και ως τέτοιοι θα αντιμετωπίζονται. 

-Καμία ανοχή σε φασιστικές πρακτικές.
-Όποιος σκεφτεί να απειλήσει τις διαδικασίες του κινήματος και την ακεραιότητα των αγωνιστών του, θα βρεθεί στο εξής αντιμέτωπος με τη συλλογική του δύναμη.

17/11/2015
Αναρχικοί για την Κοινωνική Απελευθέρωση  (A.K.A)

Το Σάββατο και την Κυριακή, 3 και 4 Οκτωβρίου, πραγματοποιηθήκε στην Αθήνα μετά από προσπάθειες και αγώνες χρόνων, το ιδρυτικό  συνέδριο της Αναρχικής Ομοσπονδίας. Η συμμετοχή των αναρχικών πολιτικών συλλογικοτήτων ήταν μεγαλή και θεωρούμε οτι αποτελεί ένα ποιοτικό άλμα στις δράσεις και τις δυνατότητες που προτάσσει και πραγματοποιεί το αναρχικό κίνημα στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια.

Στο συνέδριο συμμετείχαν ως παρατηρητές της διαδικασίας, δεκατρείς συλλογικότητες από Αγρίνιο, Βόλο, Ηράκλειο, Κέρκυρα, Λαμία, Λάρισα, Λειβαδιά, Ρέθυμνο, καθώς και συλλογικότητες από προάστια της Αθήνας.
Διαβάστηκαν, επίσης, χαιρετισμοί της Διεθνούς των Αναρχικών Ομοσπονδιών(I.F.A.), της Ιταλικής Αναρχικής Ομοσπονδίας(F.A.I.) και της Επαναστατικής Αναρχικής Δράσης D.A.F.(Τουρκία).

Το συνέδριο ενέκρινε ομόφωνα τα εξής κείμενα:
Την Ιδρυτική Διακύρηξη της Αναρχικής Ομοσπονδίας.
Το Καταστατικό της Αναρχικής Ομοσπονδίας.

Επίσης εγκρίθηκαν και στελεχώθηκαν τα όργανα της ομοσπονδίας:
H συντονιστική γραμματεία.
Το γραφείο τύπου.
Ο τομέας διεθνών σχέσων και μεταφράσεων.
H oμάδα τεχνικής υποστήριξης.

Συλλογικοποίηση – Ενότητα – Επίθεση
Για την Ελευθερία και τον Κομμουνισμό
Για την Αναρχία.
Αναρχική Ομοσπονδία
Γραφείο Τύπου
14/10/2015