Η πορεία της 5ης Μάη αποτελεί σημείο αναφοράς για όλους μας. Μια μέρα που θα μείνει στη μνήμη ως η αρχή του τέλους των παλιών μύθων. Όλων αυτών των βολικών αξιωμάτων που μας συνόδεψαν για 20 χρόνια. Η «ανάπτυξη» κάποτε τελειώνει, ο τηλεθεατής ζει, το κράτος δεν «τα βολεύει», η βουλή δεν είναι ασφαλής, ο κόσμος θυμάται, οι διαδηλώσεις δεν είναι παρελάσεις, η βία δεν είναι μαγική, τα οδοφράγματα έχουν μόνο δύο πλευρές.
Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στο δρόμο για να διαδηλώσουν, για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση, την άρνησή τους, την απόσυρση της εμπιστοσύνης στο κράτος σαν εχέγγυο της κοινωνικής οργάνωσης. Αδιάκοπες συγκρούσεις, απανωτές επιθέσεις στη Βουλή, ποσοτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά που επιτρέπουν να θεωρήσουμε πως δεν πρόκειται απλά για ένα ξέσπασμα αλλά για την αρχή μια νέας περιόδου στον κοινωνικό πόλεμο, μια περίοδο που όλα παίζονται.
Και στο τέλος 3 νεκροί ως επισφράγιση του τέλους των μύθων, της εισβολής της πραγματικότητας. Το πως αντιμετώπισε ο καθένας και τη διαδήλωση και τους νεκρούς είναι το ασφαλέστερο κριτήριο για τη θέση του στον κοινωνικό πόλεμο. Η κρατική προπαγάνδα δοκίμασε να ταυτίσει τη διαδήλωση και τη λαϊκή οργή με τις δολοφονίες και μόλις είδε την αποτυχία της επικέντρωσε στον αναρχικό χώρο αναζητώντας εκ των υστέρων άλλοθι για την κατασταλτική επίθεση που εδώ και μήνες βρίσκεται σε εξέλιξη. Και όχι μόνο. Προσπάθησε να καλύψει με τα δάκρυα και τις συλλογικές ενοχές το γεγονός πως η κριτική των αναρχικών αποδείχθηκε σωστή και πως βρίσκει την αποδοχή μιας ισχυρής κοινωνικής μειοψηφίας. Τα ΜΜΕ θα αποτελέσουν τον τροχονόμο αυτής της προπαγάνδας, έως ότου τουλάχιστον να τρέξει «νέο αίμα» στην επικαιρότητα και ο τηλεοπτικός θρήνος να καταλήξει στη χωματερή των ληγμένων θεαμάτων. Φορείς, αναλυτές, κόμματα ακόμα και οι φασίστες που μαχαιρώνουν κόσμο, δεν παρέλειψαν να συμπληρώσουν το «θρήνο» τους με τη συμβουλή να κάτσουμε στα αυγά μας. Μια χορωδία που κλείνει το μάτι πως τώρα είναι η ευκαιρία να ξεπαστρευτούν, σε πρώτη φάση, τα κοινωνικά και πολιτικά κομμάτια που όχι μόνο διαμαρτύρονται αλλά αντιστέκονται και επιτίθενται.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στα αφεντικά. Ειδικά στο νέο τους αστέρι τον Βγενόπουλο. Δεν είναι μόνο τα ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας στην τράπεζα. Ούτε ότι υποχρέωσε τους εργαζόμενούς του να δουλέψουν με το ζόρι, παρά τον αυτονόητο κίνδυνο από μια τεράστια διαδήλωση ασταμάτητα βίαιη, ούτε η πιθανή έλλειψη άδειας πυρασφάλειας και εξόδου κινδύνου. Είναι το τηλεοπτικό του χαμόγελο καθώς έφτανε στην καμένη του επιχείρηση που συμπυκνώνει όλη την αγριότητα του είδους του, μπροστά στην αποκόμιση κερδών. Πολιτικών αυτή τη φορά. Κερδών που όπως πάντα έχουν άμεση σχέση με την εκμετάλλευση ανθρώπων. Και νεκρών.
Όμως το κράτος, τα media, το κεφάλαιο, οι λακέδες τους, έκαναν αυτό που έκαναν πάντα. Αυτό για το οποίο υπάρχουν. Ας κοιτάξει ο καθένας στο χώρο δουλειάς του για τα μέτρα ασφαλείας, ας ρισκάρει να απεργήσει και θα μπει στη θέση των εργαζόμενων της marfin πριν τον εμπρησμό. Με αυτή τη λογική η εξουσία είναι τόσο υπεύθυνη για αυτούς τους 3 νεκρούς όσο υπεύθυνη τη θεωρούν όσοι την πολεμούν αιώνες πριν την 5η Μάη.
Ο εμπρησμός της τράπεζας προήλθε από την άλλη πλευρά του οδοφράγματος. Από αυτή την πλευρά που είναι υποχρεωμένη να γνωρίζει, από την ίδια της την εμπειρία, ότι τα αφεντικά δεν ασχολούνται με μέτρα ασφαλείας.
Θα περίμενε κανείς ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον. Στον κόσμο των μύθων και των ιδεολογημάτων μια τέτοια πράξη οφείλει να είναι έργο «πρακτόρων», «προβοκατόρων». Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι υπάρχουν και αυτοί. Στον κόσμο όμως της πραγματικότητας κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι συχνά η γραμμή που χωρίζει τη στοχευμένη βία των αγωνιζόμενων από τη χαοτική και θεαματική βία θολώνει.
Μέσα στην κοινωνική αποδόμηση των τελευταίων 20 ετών, δημιουργήθηκαν νεολαιίστικα κομμάτια, διαταξικά, που αδυνατούσαν ή αρνήθηκαν να ενσωματωθούν στην κανονικότητα. Μη έχοντας όμως άλλα αξιακά σημεία ρήξης με την εξουσία, χωρίς προτάγματα και συγκρότηση υιοθέτησαν τη βία σαν ένα μαγικό εργαλείο ταυτότητας. Μια βία καθ’ εικόνα και ομοίωση της τηλεοπτικής της αναμετάδοσης. Ανεύθυνη, ανοργάνωτη, χωρίς ορθολογική στόχευση, χωρίς σκοπό.
Ένα τμήμα αυτής της νεολαίας ιστορικά προσέγγισε το αναρχικό κίνημα. Και προσεγγίστηκε από αυτό. Έφερε, στους καιρούς της φιλελεύθερης αυταπάτης των προηγούμενων δεκαετιών, τη ζωντανή σύνδεση με κάποια πραγματικά υποκείμενα σε άρνηση και σε διάφορους βαθμούς, μπολιάστηκε με πολιτική συνείδηση και στρατεύτηκε στον αγώνα. Οι κοινωνικές όμως συνθήκες επιτάχυναν δραματικά αυτές τις διαδικασίες. Η εκτέλεση του Γρηγορόπουλου και η εξέγερση του Δεκέμβρη αποκάλυψαν σε όλους (ανάμεσα σε όλα τα άλλα) το πόσο έχουν διευρυνθεί αυτά τα αναφομοίωτα κοινωνικά κομμάτια. Και δεν είναι μόνο νεολαίοι. Είναι και κάποιοι μετανάστες. Είναι και μεγαλύτεροι. Παρά την ποσοτική του ισχυροποίηση, παρά την αναβάθμισή του ως πολιτική δύναμη, οι υπαρκτές δομές και τα εργαλεία του αναρχικού κινήματος δεν επαρκούν πλέον για να έρθει σε επαφή με αυτόν τον κόσμο με τους όρους του παρελθόντος.
Στον αγώνα για την επανάσταση και την κοινωνική αλλαγή δεν είσαι ό,τι δηλώσεις. Είσαι ό,τι κάνεις. Και κρίνεσαι από τη συνείδηση των προθέσεων και την ευθύνη του αποτελέσματος. Για τους αναρχικούς δεν υπάρχουν παράπλευρες απώλειες. Για τους αναρχικούς η βία δεν «είναι–για-τον-εαυτό-της», δεν είναι αυτοσκοπός. Το χάος και η στρατηγική της έντασης δεν είναι στο δικό τους οπλοστάσιο
Κι όλα τούτα θα ήταν ηθικολογίες αν δεν ήταν η πράξη 35 χρόνων που τα έχει αποδείξει.
Η πράξη άπειρων αγώνων, συγκρούσεων, καταστολής και αντίστασης, γεμάτη νίκες και ήττες αλλά πάντοτε, όσα λάθη κι αν έγιναν, με καθαρό βλέμμα, με διάφανες προθέσεις με καθαρούς αξιακούς κώδικες. Πράξη που καθορίζει ποιος είναι αναρχικός και ποιος όχι, ποιος είναι σύντροφος και ποιος όχι.
Όταν η κρατική καταστολή ανέβαζε τον πήχη της βίας εκτελώντας κατά βούληση, όπως στη δολοφονία Γρηγορόπουλου, δικαιολογώντας «παράπλευρες απώλειες» στην κοινωνική συνείδηση –ποιος θυμάται τον γαζωμένο με αστυνομικές σφαίρες περαστικό εργάτη στο Βύρωνα ή τη δολοφονία της εγκύου από τους μπάτσους στη Λευκίμμη;- άνοιγε το κουτί της Πανδώρας σε συμπεριφορές που αψηφούν την ανθρώπινη ζωή και υπόσταση
Στη δικιά μας όμως πολιτική δεν χωρούν εξισωτισμοί: αν κάποιες συμπεριφορές έχουν κατανοητές αιτίες αυτό δεν τις δικαιολογεί. Η επαναστατική συνείδηση δεν παζαρεύει αθλιότητα με την εξουσία.
Αν στα πολιτικά ρήγματα που ο αγώνας ανοίγει, αφήνεται έδαφος για αντικοινωνικές συμπεριφορές, για κοινωνικά κομμάτια που παίζουν videogame, ας μην ξεχνιόμαστε: είναι ο αστικός μηδενισμός, είναι η αξιακή παρακμή, είναι η κυριαρχία του θεάματος, είναι η ίδια η εξουσία που τα δημιούργησε. Αυτήν αντιγράφουν. Όποιο κακοφορεμένο ιδεολογικό ρούχο κι αν φορέσουν, όποια αντίληψη κι επικαλεστούν είναι δικά της παραπροϊόντα.
Για τους επαναστάτες και τους αναρχικούς ειδικά, η πορεία της 5ης Μάη σηματοδοτεί σταυροδρόμι. Είναι η στιγμή να χαραχθεί η στρατηγική του πολέμου, η ώρα να προχωρήσουν οι κοινότητες αγώνα και αντιθέσμισης. Με νέα πρωτοβάθμια σωματεία, με τοπικά συμβούλια, με αυτοοργανωμένες δομές σε κάθε πεδίο της ζωής. Αλλά και με την όξυνση του πολιτικού αγώνα, της ζύμωσης, των δομών, της δράσης. Φυσικά και δεν θα νομιμοποιήσουμε το κρατικό μονοπώλιο στη βία. Φυσικά και δεν θα κάνουμε πίσω. Από την άλλη, και σε μια περίοδο που η αποτυχία του συστήματος θα πολλαπλασιάσει με μαθηματική βεβαιότητα παράλληλα με την άρνηση και την αποαφομοίωση κοινωνικών κομματιών, τα φαινόμενα τυφλής βίας και αντικοινωνικών δράσεων, η έμπρακτη πολιτική οριοθέτηση είναι επείγουσα. Γιατί εκεί, και συγκεκριμένα στην αδυναμία μας να διαχειριστούμε το σημείο που τελειώνει η πράξη άρνησης της εξουσίας και που αρχίζει η υιοθέτηση του αξιακού της συστήματος, σε αυτούς που κατά καιρούς δρουν πλάι μας, βρίσκεται και η ευθύνη μας για τους 3 νεκρούς της marfin.
Όσο και αν κατανοούμε τις κοινωνικές συνθήκες που γεννάνε αυτή την αντιφατικότητα, όσο και αν η κοινότητα που έφτιαξε η σύγκρουση στο παρελθόν δημιουργεί αναστολές, στο καθεστώς της πραγματικότητας το οδόφραγμα έχει μόνο δύο πλευρές. Από τη μια οι καταπιεσμένοι και από την άλλοι όσοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι εναντίον τους. Θέλουν δε θέλουν όλοι με τις πράξεις τους διαλέγουν πλευρά. Και θα υποστούν την τύχη της.
ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ