Οι επιθέσεις σε Γαλλία, Λίβανο και Μάλι είναι ένας ακόμα κρίκος στην εφιαλτική αλυσίδα του σύγχρονου πολέμου. Το νήμα των προληπτικών πολέμων του ΝΑΤΟ, του Ισραήλ και της Ρωσίας, σε Ιράκ, Τσετσενία, Αφγανιστάν, Οσετία, Λίβανο, Λιβύη, Αίγυπτο στο όνομα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας συμπληρώνεται -μέσα στην ανισομέρεια του τρόμου- από τα μαζικά χτυπήματα στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών: Μανχάταν, Μαδρίτη, Παρίσι. Η ίδια λογική που εξοπλίζει τις βόμβες διασποράς στο Ιράκ και τα έξυπνα όπλα στο Αφγανιστάν πυροδοτεί τον μαζικό τρόμο στις δυτικές μητροπόλεις. Όπως οι πόλεμοι δεν είναι τηλεοπτικοί έτσι και τα χτυπήματα δεν είναι συμβολικά. Είναι όψεις της σύγχρονης ερήμου του πραγματικού.
Η επιδίωξη να εισέλθει ο πόλεμος στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνικών είναι η κοινή στρατηγική τόσο των στρατοκρατών της δύσης όσο και των φονταμενταλιστών της μέσης ανατολής. Μια κοινή ατζέντα του τρόμου που σκοπό έχει να συνθλιβεί κάθε απελευθερωτική δυνατότητα: οι λαοί της μέσης ανατολής να παραμείνουν υποτελείς στο άρμα της δυτικής αποικιοκρατίας, οι κοινωνίες της δύσης να δεχτούν τις εφιαλτικές αναδιαρθρώσεις του σύγχρονου κρατικού ολοκληρωτισμού. Γιατί η στρατιωτικοποίηση στο εσωτερικό των κοινωνιών, ο πανοπτικός έλεγχος, η προληπτική καταστολή, το τσάκισμα κάθε φωνής αμφισβήτησης, η κατασκευή του εσωτερικού εχθρού είναι ο πραγματικός στόχος Κράτους και Κεφάλαιου που σήμερα τρίβουν ηδονικά τα χέρια τους.
Τα ριζοσπαστικά περιεχόμενα που γεννήθηκαν μέσα στις εξεγέρσεις της “αραβικής άνοιξης” και προμήνυαν την πολιτική χειραφέτηση των λαών φαίνεται πως τους τρόμαζαν. Έτσι ενίσχυσαν εκείνα τα στοιχεία που εγγυούνταν την ιδανική μορφή του αντιπάλου, στο πρόσωπο του απόλυτου κακού. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι κάθε λογής φονταμενταλισμοί (ανατολικοί και δυτικοί) που αναγεννήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες εξυπηρετούν ένα διττό στόχο: από τη μία το τσάκισμα των κοινωνικών, αντικαπιταλιστικών και αντιαποικιοκρατικών κινημάτων, μέσα από την περιθωριοποίησή τους, και από την άλλη, την απόσπαση συναινέσεων στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών σε συντριπτικές στρατιωτικές επεμβάσεις.
Η στρατηγική του να οδηγήσεις τους υποτελείς σε αδιέξοδο, να τους ωθείς σε απεγνωσμένες στρατηγικές και μετά να αυτοπροβάλεσαι ως ο εκπρόσωπος της “ειρήνης, της τάξης και της ασφάλειας”, ως ο εγγυητής μιας πλαστής ομαλότητας που εγγυάται μόνο τη διαιώνιση της υποτέλειας, είναι μια στρατηγική που η εξουσία γνωρίζει ήδη από την εποχή του Μακιαβέλι. Μια στρατηγική που βασίζεται σε έναν συνεχή, ασύμμετρο και ανελέητο πόλεμο, έναν πόλεμο συντριπτικής ανισότητας ισχύος, που στον καταπιεσμένο ως μοναδικό (και πλαστό) δίλημμα: είτε την υποταγή είτε έναν μανιασμένο αλλά αυτοκαταστροφικό πόλεμο.
Όσο απερίφραστος είναι ο αποτροπιασμός κάθε ανθρώπου απέναντι σε οποιουδήποτε είδους φονταμενταλισμό, όσο και αν είναι η πίστη μας στην αναγκαιότητα να τσακιστεί στη ρίζα των κοινωνιών αυτή η μάστιγα, άλλη τόση είναι η άρνησή μας να συναινέσουμε σε νέες επεμβάσεις και πολέμους στο όνομα της “ασφάλειάς μας”. Άλλη τόση η άρνησή μας να δεχτούμε νέους φράχτες, νέα ναρκοπέδια, νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Άλλη τόση η άρνησή μας να συνυπογράψουμε τα νέα κρεματόρια που μας ετοιμάζουν. Γιατί ο τρόπος με τον οποίο ζητούν σήμερα τη συναίνεσή μας στην καταδίκη ενός εγκλήματος σημαίνει συναίνεση στην διάπραξη πολύ μεγαλύτερων εγκλημάτων που ήδη σχεδιάζουν και ξεκινούν να υλοποιούν.
Αρνούμαστε, όμως, να δεχτούμε πως η μορφή του φονταμενταλισμού είναι η μόνη διέξοδος των καταπιεσμένων. Τα κοινωνικά κινήματα, τα ένοπλα αντάρτικα με ταξικό και διεθνιστικό πρόσημο, που γεννιούνται δειλά – δειλά ξανά στην ξερή γη της ερήμου δείχνουν πως υπάρχει και άλλος δρόμος. Ο δρόμος της αντίστασης, της αξιοπρέπειας της αλληλεγγύης, που υπόσχεται την ελευθερία “εδώ στη γη” και όχι σε πλαστούς παραδείσους. Αυτό τον δρόμο οφείλει σήμερα η αλληλεγγύη μας να γιγαντώσει, αυτούς τους δρόμους οφείλει να ανοίξει ενάντια σε κάθε ιμπεριαλισμό, ενάντια σε κάθε φονταμενταλισμό, δυτικό ή ανατολικό, χριστιανικό ή μουσουλμανικό.
Μόνο το πρόταγμα και η στρατηγική της κοινωνικής επανάστασης μπορεί εν τέλει να ενώσει τους λαούς του πλανήτη σε μια προοπτική που θα αποτρέψει τον μαζικό αφανισμό και που θα σημαίνει πραγματικά την αλληλεγγύη μεταξύ τους στη βάση της ελευθερίας, της ισότητας και της πανανθρώπινης αδελφοσύνης.
Αναρχική Ομοσπονδία
γραφείο τύπου, 24-11-2105