Tο πρωί της Δευτέρας 21 Ιανουαρίου 2014, σκάφος που μετέφερε τουλάχιστον 28 μετανάστες βυθίστηκε ενώ έπλεε στα ανοιχτά του Φαρμακονησίου. Ο πνιγμός 12 μεταναστών, μεταξύ των οποίων και 9 παιδιά, ήρθε να προστεθεί στον τεράστιο κατάλογο θανάτου που έχει ανοίξει εδώ και χρόνια στα νερά του Αιγαίου και στα ελληνικά σύνορα, μόνο που αυτή τη φορά συνοδευόταν από τις σαφείς μαρτυρίες των επιζώντων μεταναστών για τις συνθήκες του γεγονότος. Η έκπληκτη για μια ακόμα φορά ελληνική κοινωνία, που φαίνεται να ξεχνά πόσες φορές τα τελευταία χρόνια έχει ακούσει για παρόμοια γεγονότα, πληροφορείται πως τα «γενναία παλικάρια» του λιμενικού σώματος προσπάθησαν να απωθήσουν βίαια προς την πλευρά των τουρκικών χωρικών υδάτων το σκάφος εν μέσω θαλασσοταραχής ενώ απέτρεψαν τη μετεπιβίβαση των επιβατών του σκάφους και άφησαν όσους έπεσαν στο νερό στην τύχη τους. Στη συνέχεια ζήσαμε ακόμα πιο προχωρημένες οργουελιανές σκηνές, όταν υπουργοί της κυβέρνησης επέμεναν να διαψεύδουν τη δημόσια μαρτυρία ενός χαροκαμένου πατέρα σε συνέντευξη τύπου στο Σύνταγμα.
Δίπλα στο μαχαίρι του χρυσαυγίτη που κυνηγά μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας, έχει θέση η μπότα του λιμενικού που χτυπά τον μετανάστη που προσπαθεί να σωθεί από τον πνιγμό ….
Ο παραπάνω παραλληλισμός απεικονίζει γλαφυρά το πρόσωπο της κυριαρχίας και του καθεστώτος εξαίρεσης που θέλει να επιβάλει. Ο φασισμός, πολύ παραπάνω από την ιδεολογία μερικών χιλιάδων ψηφοφόρων της χρυσής αυγής, αποτελεί την βαθύτερη και καθαρότερη μορφή του πνεύματος της κυριαρχίας και της ανισότητας. Είναι η πεμπτουσία κάθε κρατικής εξουσίας, που βρίσκεται κρυμμένη μέσα στις δομές της όταν υπάρχει σταθερότητα, ηρεμία και σχετική ευδαιμονία, αλλά εκδηλώνεται ξεκάθαρα σε περιόδους και συνθήκες κρίσης. Όπως ακριβώς αυτές που ζούμε σήμερα.
Όταν μάλιστα τον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού έχει μια δεξιά κυβέρνηση, στην ηγεσία αλλά και στους συμβούλους της οποίας κυριαρχούν τα ακροδεξιά στοιχεία, τότε οι φασιστικές αντιλήψεις και πρακτικές παύουν να αποτελούν απλά μια λύση ανάγκης για την επιβίωση της εξουσίας και την επιβολή καταστολής. Εντάσσονται οργανικά και γίνονται αναπόσπαστο τμήμα στον κεντρικό πολιτικό σχεδιασμό. Και την υλοποίηση τους αναλαμβάνουν αυτοί που πρόσφατα χαρακτηρίστηκαν από ανώτατο δικαστήριο ως «σκληρός πυρήνας του κράτους που χρήζει ειδικής προστασίας και μεταχείρισης», δηλαδή τα σώματα ασφαλείας (αστυνομία, αντιτρομοκρατική, λιμενικό) και ο στρατός.
Συνεπώς, ο πνιγμός των 12 μεταναστών στη θάλασσα του Φαρμακονησίου, είναι ένα ακόμα αποτέλεσμα της άσκησης μιας πολιτικής ολοκληρωτισμού, αποκλεισμού και καταστολής (Ο υιός Πλεύρης πρόσφατα είχε υποστηρίξει πως θα υπάρξουν νεκροί μετανάστες στα σύνορα. Η ευχή του εκπληρώθηκε πολύ γρήγορα). Είναι ένα ακόμα επεισόδιο της επίθεσης της κρατικής εξουσίας ενάντια στην κοινωνία, είναι ένα ακόμα επεισόδιο του πολέμου που έχει κυρηχθεί από την αστική τάξη στις τάξεις των καταπιεσμένων. Του ίδιου πολέμου που σκοτώνει τους χιλιάδες που «αυτοκτονούν με τη θέληση τους» τα τελευταία χρόνια, που σκοτώνει αυτούς που καίγονται από μαγκάλια και ξυλόσομπες στην προσπάθεια τους να ζεσταθούν, που σκοτώνει όσους πνίγονται στα νερά της Μεσογείου στην προσπάθεια τους να μεταναστεύσουν. Είναι ένα ακόμα επεισόδιο του ταξικού πολέμου που, μονόπλευρα προς το παρόν, εντείνεται και από τον οποίο, ας είμαστε έτοιμοι να μετράμε και «Έλληνες λαθρομετανάστες» τα επόμενα χρόνια, ανάμεσα στους πνιγμένους στα σαπιοκάραβα για Ευρώπη και στην κάθε Λαμπεντούζα.
Άλλωστε, και οι ίδιοι οι μετανάστες θύματα του ίδιου ταξικού πολέμου που μαίνεται στις πατρίδες τους είναι. Αυτός τους ξερίζωσε από τους τόπους που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Από την άλλη πλευρά σε αυτόν τον πόλεμο, παίρνουν μέρος οι δουλέμποροι και συνεργαζόμενα δίκτυα διεθνών κυκλωμάτων, εθνικών κρατών, υπηρεσιών ασφαλείας, φασιστών, μεγαλοκαπιταλιστών. Όλοι αυτοί που, τώρα που οι μετανάστες δεν είναι πια φτηνότεροι από τους ντόπιους εργάτες, χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως χώρα τράνζιτ, στην οποία γίνεται και μια αρχική διαλογή των καλύτερων υποζυγίων για τα εργοστάσια και τα γιαπιά της Ευρώπης. Οι παραγωγικά άχρηστοι, οι αδύναμοι, τα παιδιά, οι γέροι μπορούν να ταίσουν τις αλανιάρες τσιπούρες στο Ιόνιο, το Λυβικό, το Αιγαίο ….
Πολύ περισσότερο από την αλληλεγγύη μας στην ταυτότητα του μετανάστη, που την αναγνωρίζουμε ως μια συνθήκη ακραίου και βίαια εξωθούμενου στην εκμετάλευση υποκειμένου, υπερασπιζόμαστε τους μετανάστες ως ανθρώπους της τάξης μας. Αναγνωρίζουμε μια κοινότητα που εδράζεται στην κοινή ταξική θέση και με βάση αυτό επιδιώκουμε την κοινωνική ένταξη των μεταναστών στο πλαίσιο μια συνολικής συγκρότητησης κοινοτήτων αγώνα των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων. Ακριβώς κατά τον ίδιο τρόπο που θεωρούμε και αντιμετωπίζουμε συνολικά ως εχθρούς μας τους πλούσιους και τους ισχυρούς, τους εξουσιαστές, τους μαφιόζους και τους φασίστες όλου του πλανήτη. Είτε ζουν στην Ελλάδα, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, το Πακιστάν, ή τη Σομαλία.
Ως διεθνιστές είμαστε ενάντια τόσο στα εθνικά σύνορα, όσο και στην παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου που αντικαθιστά και εξαργυρώνει αυτά τα σύνορα με την μπίζνα του δουλεμπορίου. Η επιλογή μας, που θεωρητικά αναγνωρίζουμε ως ορθή κοινωνικά και ταξικά, είναι να μένουμε στον τόπο που μεγαλώσαμε και να αγωνιζόμαστε για την ανατροπή. Και για όποιους θελήσουν αυτό να το προσάψουν ως επιχείρημα ενάντια στον ερχομό των μεταναστών, θα γελάγαμε ειρωνικά, αναλογιζόμενοι τόσο την κατάπτυστη υποταγή του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής κοινωνίας στους δυνάστες της, όσο και τη διογκούμενη τάση μετανάστευσης των Ελλήνων (προφανώς μετανάστες «καλής ποιότητας») στις ίδιες ακριβώς χώρες που προτιμούν και οι υπόλοιποι (και κατά τον Δένδια «κακής ποιότητας») μετανάστες.
Αναγνωρίζουμε ότι η «σύγκρουση» του κράτους με τον άμεσο πολιτικό εκφραστή του φασισμού, τη χρυσή αυγή, δεν είναι τίποτα άλλο από ενδοεξουσιαστική διαμάχη. Η ασκούμενη φασιστική πολιτική, οι μέθοδοι και πρακτικές της, ενσωματωμένα στο καθεστώς, στράφηκαν ενάντια στη χρυσή αυγή, όταν τα μυαλά της ηγεσίας της πήραν αέρα και φαντάστηκαν ότι με ένα ρεσάλτο το παρακράτος θα γινόταν κράτος. Ο καυγάς γίνεται για τη δύναμη και τα πρόσωπα που θα την κρατάνε στα χέρια τους. Τη δύναμη να μαχαιρώνουν τον Παύλο Φύσσα ή να πνίγουν μετανάστες. Μπροστά στο γεγονός ότι δολοφονούν ανθρώπους της δικιάς μας τάξης οι διαφορές κράτους και παρακράτους είναι επουσιώδεις.
Για εμάς είναι απόλυτη αλήθεια το να πούμε ότι τον Φύσσα τον έσφαξε το κράτος και τους μετανάστες στο Φαρμακονήσι τους έπνιξε η χρυσή αυγή. Κρατικός και παρακρατικός ο φασισμός είναι ένας.
Και θα του κάνουμε τον βίο αβίωτο.
ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ
ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2014
18:00 ΜΜ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ.
Αναρχικοί για την Κοινωνική Απελευθέρωση (ΑΚΑ)