Το βιβλίο που κρατάς στα χέρια σου δεν αποτελεί έργο κάποιων “ειδικών”, ακαδημαϊκών ή “διανοούμενων”. Είναι ένα συλλογικό έργο εργαζόμενων, άνεργων ή επισφαλών σαν εσένα. Τα κεφάλαια που το απαρτίζουν γράφτηκαν ως ξεχωριστά μικρά φυλλάδια από την συντακτική ομάδα του ιστοτόπου libcom.org . Πολλές αναφορές γίνονται με βάση τη χώρα όπου ζουν και εργάζονται οι συντάκτες, δηλαδή την Αγγλία. Αποτελούν μια σύντομη εισαγωγή σε βασικές έννοιες με τις οποίες μπορούμε εμείς, οι “από κάτω”, να κατανοήσουμε καλύτερα τον κόσμο και την κοινωνία που έφτιαξαν για εμάς, χωρίς εμάς, οι “από πάνω”, όσο και των ιδεών της δικιάς μας τάξης, οι οποίες εξακολουθούν να παραμένουν επίκαιρες. Αυτές οι ιδέες είναι ανθεκτικές. Φυτρώνουν ακόμα παρά τα αφεντικά, τους στρατούς και τις αστυνομίες, τους δικαστές και τους φασίστες.
Στην Ελλάδα μαθητές συλλαμβάνονται και οδηγούνται στη φυλακή γιατί αντιστέκονται στην υποβάθμιση των ζωών τους, Απολυμένοι αυτοκτονούν την ίδια ώρα που ναζί παριστάνουν τους γιατρούς και τους δασκάλους, μπάτσοι χτυπάνε διαδηλωτές με τις μηχανές και μετά αθωώνονται, τα αφεντικά “κάνουν πάρτυ” με τους μισθούς και τα ωράρια. Στο Περού φτωχοί εκτελούνται λόγω εξώσεων, στη Βραζιλία τα ίδια, στην Ισπανία μαζεύουν ντομάτες σε παραπήγματα για να τρώει η Ευρώπη σαλάτες, όπως στη Μανωλάδα μαζεύουν φράουλες για να τρώει η Ελλάδα. Στην Αγγλία η φτώχεια θερίζει και στην Αυστραλία, μια χώρα μεταναστών, διαφημιστικές καμπάνιες προειδοποιούν τους νέους μετανάστες πως θα τους πνίξει το κράτος αν προσπαθήσουν να μεταναστεύσουν εκεί. Στην Αμερική οι μπάτσοι δολοφονούν παιδιά και κυκλοφορούν ελεύθεροι ενώ οι μητέρες τους κλαίνε με μια φωτογραφία στο χέρι. Στη Γαλλία και στην Ουγγαρία κυνηγάνε τους Ρομά και στο Χαλάνδρι τούς φέρνουν τις μπουλντόζες. Στην Αμυγδαλέζα βασανίζουν όπως στο Γκουαντανάμο. Στην Κίνα δουλεύουν συνεχόμενα για 30 ώρες ίσως και περισσότερο. Στην Τουρκία δουλεύουν για πενταροδεκάρες, στη Ρουμανία για 150 ευρώ και στα φραπεδάδικα του κέντρου της Αθήνας ανασφάλιστοι. Στο Βόλο και στον Πειραιά κάνουν κουμάντο οι μαφιόζοι. Στο Μεξικό κυβέρνηση και μαφία δολοφονούν φοιτητές και τους πετάνε σε μαζικούς τάφους.
Μην το γελάς μωρό μου.
Έχουμε πόλεμο.
Είναι παγκόσμιος.
Και ήταν πάντα ταξικός.