Ανακοίνωση Αναρχικής Ομοσπονδίας για την επίθεση στην Άγκυρα

Το πρωί του Σαββάτου στις 10/10 δύο βόμβες εξεράγησαν ανάμεσα σε διαδηλωτές κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσής τους στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Άγκυρας. Στην συγκέντρωση καλούσαν πολλές πολιτικές οργανώσεις και συνδικάτα και συμμετείχαν χιλιάδες διαδηλωτές από πολλές πόλεις της Τουρκίας. Διαδήλωναν υπέρ της ειρήνης και της ελευθερίας.

Οι τουρκικές κατασταλτικές δυνάμεις, αμέσως μετά την βομβιστική επίθεση, έσπευσαν να χρησιμοποιήσουν δακρυγόνα κατά των τραυματιών και των υπόλοιπων συγκεντρωμένων που προσπαθούσαν να τους περιθάλψουν.

Πάνω από εκατόν είκοσι διαδηλωτές δολοφονήθηκαν κι εκατοντάδες τραυματίστηκαν.

Όποιοι κι αν ήταν οι δράστες αυτής της επίθεσης, είτε το τουρκικό βαθύ κράτος, είτε οι θρησκόληπτοι φονταμενταλιστές του ISIS, το γεγονός παραμένει. Ωφελημένο από αυτή την επίθεση είναι το τουρκικό κράτος και το κυβερνόν κόμμα AKP.  Η συγκέντρωση χτυπήθηκε γιατί στράφηκε ενάντια στις αιματοβαμμένες, κατασταλτικές πολιτικές του τουρκικού κράτους και του AKP, ενάντια στον πόλεμο που διεξάγουν εδώ και μήνες στα νοτιοανατολικά σύνορα της χώρας, ενάντια στον πόλεμο κατά των Κούρδων αγωνιστών και αγωνιστριών.

Μόλις λίγες εβδομάδες πριν τις τουρκικές εθνικές εκλογές, το AKP σπεύδει απροκάλυπτα να αξιοποιήσει την βομβιστική επίθεση του Σαββάτου και τη δολοφονία των διαδηλωτών , προσπαθώντας να συσπειρώσει την τουρκική κοινωνία γύρω από το ιδεολόγημα της  εθνικής ενότητας, να τρομοκρατήσει και να φιμώσει κάθε αντιστεκόμενο, ώστε να ισχυροποιηθεί πολιτικά και να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη συνέχεια των πολεμικών επιχειρήσεων του τουρκικού στρατού.

Δεν πρόκειται να ξεχάσουμε τους νεκρούς της τάξης μας, δεν πρόκειται να συγχωρέσουμε τους δολοφόνους τους.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι με όλα τα εκμεταλλευόμενα και καταπιεζόμενα κομμάτια της τουρκικής κοινωνίας, με όλους τους Κούρδους και Τούρκους που αγωνίζονται απέναντι στην καταστολή των αγώνων και τις δολοφονικές επιθέσεις του τουρκικού κράτους.

Οι αιματηρές πολιτικές κράτους και κεφαλαίου, θα μας βρίσκουν όλους ενωμένους και απέναντί τους.

 

Αναρχική Ομοσπονδία

Γραφείο Τύπου

12/10/2015

 

Πολιτική Διακήρυξη της Αναρχικής Ομοσπονδίας

Η οργάνωση, η οποία πάνω απ’ όλα σημαίνει απλά συνεργασία και αλληλεγγύη στην πράξη, είναι μια φυσική κατάσταση, απαραίτητη για τη λειτουργία της κοινωνίας• και αυτή είναι μια αναμφισβήτητη αλήθεια παραδεκτή από τον καθένα, είτε στην ανθρώπινη κοινωνία γενικά είτε σε κάθε ομάδα ανθρώπων που ενώθηκαν για κάποιο κοινό σκοπό. Errico Malatesta

Ζούμε μέσα στην κοιλιά του Λεβιάθαν. Όχι του τερατόμορφου βιβλικού πλάσματος, του θνητού θεού των θαλασσών, ούτε της λευκής φάλαινας που κατασπάραξε –παρά την πάλη του– τον καπετάν Αχαάβ, αλλά ενός παγκόσμιου μηχανικού τέρατος, στα σπλάχνα του οποίου είναι σήμερα εγκλωβισμένη ολόκληρη η ανθρωπότητα. Και αν ο φόνος του θεού και του κράτους είναι για εμάς το ιστορικό καθήκον που μας κληροδότησε η αναρχική παράδοση, είναι σίγουρο πως απαιτείται να επιστρατεύσουμε όλη το κουράγιο και την ψυχή μας για να ξεκινήσουμε. Η παγκόσμια μηχανή κράτους και κεφαλαίου πολτοποιεί σήμερα στα γρανάζια της τους καταπιεσμένους όλου του πλανήτη, ρουφώντας το αίμα της εργασίας τους, καταστρέφοντας την ίδια τη φύση. Μαζί με αυτούς, αυτούς που δεν έχουν να χάσουν τίποτα πέρα από τις αλυσίδες τους, πρέπει να ξεκινήσουμε οργανώνοντας την αντίσταση.
Και αν το έργο μοιάζει τιτάνιο, αν η ναυτία του ωκεανού μας χτυπά από την αρχή καλώντας μας σε παραίτηση, αν η ανάμνηση της ήττας τόσων και τόσων άλλων μας κόβει τα πόδια, το βέβαιο είναι πως: όσο ο άνθρωπος ζει είναι αναγκασμένος να αντιστέκεται ενάντια σε αυτό που του πίνει τη ζωή και του στερεί την ελευθερία. Και αν σήμερα πιστεύουμε πως η βουλιμία του παγκόσμιου καπιταλισμού γιγαντώνεται τόσο που μπορεί να φτάσει την ανθρωπότητα στα όρια του αφανισμού της, είναι σίγουρα η ώρα να δράσουμε χωρίς καμία καθυστέρηση. Η οργάνωση της αντίστασης οφείλει σήμερα να γίνει η πρώτη μας προτεραιότητα• πρώτο σκαλοπάτι, στον ανηφορικό μας αγώνα για την οριστική έφοδο στον ουρανό.

Ο βασιλιάς είναι γυμνός…

Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 ταρακούνησε για τα καλά τη δήθεν ευημερούσα εικόνα της ελληνικής κοινωνίας αναδεινκύοντας βαθιά ριζωμένες εντάσεις και αντιφάσεις. Για πρώτη φορά όλοι αυτοί που εσκεμμένα κρύβονταν πίσω από τις κουρτίνες, πεθαίνοντας στα εργοτάξια των μαυσωλείων της Ισχυρής Ελλάδας, αυτοί που έχαναν το τρένο της ανάπτυξης και ζούσαν στο περιθώριο της “προόδου”, βγήκαν στο δρόμο διεκδικώντας το δικαίωμα στην ίδια τους τη ζωή.
Η οικονομική κρίση, που παράλληλα εξεράγει, ξεγύμνωσε με εκκωφαντικό τρόπο τη δομή του σύγχρονου παγκόσμιου καπιταλισμού. Το οικοδόμημα που για δεκαετίες επιχειρούσε να αναβάλλει τη δομική κρίση υπερσυσώρευσης διογκώνοντας την χρηματοπιστωτική σφαίρα, μοχλεύοντας εικονικό χρήμα με ιλιγγιώδεις πολλαπλασιαστές, οδηγώντας τη σχέση “πλασματικού”/ “πραγματικού” κεφαλαίου σε δυσθεώρητα ύψη, υποθηκεύοντας το μέλλον στο όνομα μιας εικονικής ανάπτυξης –τα κέρδη της οποίας εξαργυρώνονται, βεβαίως, στο παρόν–, αποκάλυψε την τρομερή του αλήθεια: επιβιώνει με πίστωση!
Παρά, όμως, την οφθαλμοφανή του αδυναμία να εγγυηθεί τα πλασματικά του μεγέθη αλλά και την παταγώδη αποτυχία των τεχνικών του λύσεων να υπερβούν τις εσωτερικές του αντιφάσεις, η κρίση δεν οδήγησε στην πολυπόθητη κατάρρευση. Η απουσία ενός πραγματικού αντίπαλου δέους, ενός κινήματος ικανού να οικοδομήσει ξανά την κοινωνία στο πλαίσιο μιας αντικακαπιταλιστικής και αντικρατικής ευτοπίας έγινε εμφανέστερη από ποτέ. Έτσι, ο καπιταλισμός ξεδιπλώνει όλη της γκάμα των παραδοσιακών του εργαλείων: η φούσκα φορτώνεται στην εργατική τάξη, μέσω της βίαιης υποτίμησης της εργατικής δύναμης• επιχειρείτε η καταστροφή μέρους του κεφαλαίου παράλληλα με την περαιτέρω εμπορευματοποίηση – ιδιωτικοποίηση κάθε πτυχής της καθημερινής ζωής, μια στρατηγική καπιταλιστικής επέκτασης σε κάθε γωνιά του δημόσιου χώρου αλλά και της ανθρώπινης κοινωνικής διάδρασης. Αλλά τελική επιλογή δεν παύει να αποτελεί και ο ίδιος ο πόλεμος, που πυροδοτείται κυρίως στην περιφέρεια των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών κέντρων, έχοντας ως διαχρονικό στόχο την καταστροφή τμήματος της παραγωγής αλλά και την ανάλωση του εργατικού δυναμικού στα πεδία των μαχών. Ο καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός, στο λυσσαλέο αγώνα του ενάντια στην ανθρώπινη εργασία, δε διστάζει να συμμαχήσει με φαινομενικά ετερόκλητες μορφές κρατικού ολοκληρωτισμού –που όμως– στο επίπεδο της παραγωγικής είναι οι ίδιες, ωμές, κεφαλαιοκρατικές δικτατορίες.

Η ΣΠΕΙΡΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ καπιταλιστικής κρίσης, που οι επιπτώσεις της κτύπησαν λίγους μήνες μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, οδήγησαν την ελληνική κρατική διοίκηση στην τυπική –πλέον– παράδοση των κλειδιών του κράτους στην διεθνή επιτροπεία. Τα σκληρά μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής που υπαγαγορεύουν οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε συνδυασμό με την απροκάλυπτη μεταφορά πλούτου και θεσμικής ισχύος έβγαλαν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού στο δρόμο. Οι πολύμορφοι κοινωνικοί πειραματισμοί και οι νέοι θεσμοί που είχε πυροδοτήσει ο Δεκέμβρης (λαϊκές συνελεύσεις, σωματεία βάσης, δομές κοινωνικής αλληλεγγύης κ.α.) αγκαλιάστηκαν από ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας που, μέσα σε αυτά, ένιωσε την σπίθα μιας δυνατότητας. Παρά όμως την αποφασιστικότητα, τη μαζικότητα και τη φλογισμένη ορμή της λαϊκής οργής το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου δεν προχώρησε περαιτέρω προς τη συνολική απόρριψη του συστήματος εξουσίας. Παρασυρμένοι από τις έσχατες εφεδρείες του συστήματος: ένα συνονθύλευμα ψευδοπροφητών, “εναλλακτικών” οικονομολόγων αλλά και κλασικών ρεφορμιστών, οδηγήθηκαν σε ελεγχόμενους για την αντίδραση δρόμους. Τα αστικά αριστερά κόμματα απέδειξαν έτσι –για μια ακόμα φορά στην ιστορία– τον αντιδραστικό τους ρόλο, παροχετεύοντας την οργή στο αδιέξοδο κανάλι της αστικής αναμονής.
Το ετερόκλητο κύμα της κοινωνικής αγανάκτησης που συμπορεύτηκε κυρίαρχα πίσω από το, σοσιαλδημοκρατικής προσδοκίας, πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, κατάφερε να αποσυμπιέσει την κοινωνική οργή. Οι δρόμοι άδειασαν. Έτσι, πέρασαν δυο σχετικά ανέφελα χρόνια για της κυρίαρχες τάξεις χωρίς κοινωνικές αναταραχές. Οι ευθύνες της δική μας πλευράς, των εκφραστών της ανειρήνευτης επαναστατικής ρήξης, είναι επίσης σημαντικές. Οι οργανωτικές και πολιτικές μας αδυναμίας οδήγησαν στην ανικανότητά μας να μεταδώσουμε με πειστικότητα το μήνυμα της ρήξης και να αποκαλύψουμε τη ρεφορμιστική φενάκη. Μέσα σε λίγους μήνες η ασυνέχεια μεταξύ της αυταπάτης που εξέφραζε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ (και κάθε παρόμοιο σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα συνέχισης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας με “ανθρώπινό πρόσωπο”) με την πραγματικότητα του σύγχρονου καπιταλισμού, αποκαλύφθηκε. Η αποτυχία του επιβεβαιώνει τη μόνη αλήθεια που μπορεί να προκύψει αβίαστα από τα πραγματικά δεδομένα: στο έδαφος της σημερινής καθολικής καπιταλιστικής κρίσης ανοίγονται δύο δρόμοι, είτε η αποδοχή των όρων του παγκόσμιου ολοκληρωτισμού είτε η Κοινωνική Επανάσταση. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει.

Για την οικοδόμηση ενός επαναστατικού κινήματος

Απέναντι στο καλπάζων άτι του ολοκληρωτισμού της αγοράς και τις αποπροσανατολιστικές πολιτικές της κάθε λογής σοσιαλδημοκρατίας (κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής) οφείλει να σταθεί σήμερα ένας νέος, επαναστατικός πόλος. Ένα πλατύ κίνημα που θα συσπειρωθεί γύρω από το στόχο μιας άμεσης ακρατικής διεξόδου στη βάση του ελευθεριακού κομμουνισμού, του κοινοτισμού και της απελευθερωμένης ανθρώπινης εργασίας. Δουλειά μιας τέτοιας συμμαχίας είναι να δώσει όλες τις δυνάμεις της για τη δημιουργία ενός κοινωνικού και ταξικού μετώπου διαρκούς επίθεσης, που θα αγκαλιάσει την εργατική τάξη και κάθε καταπιεσμένο, οικοδομώντας ένα πλατύ μέτωπο αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας• πρόπλασμα μιας νέα κοινωνίας.
Για εμάς, η προσπάθεια σχηματισμού αναρχικής ομοσπονδίας, ενός οριζόντιου θεσμού πολιτικής και οργανωτικής σύνδεσης, στην κατεύθυνση ενός ελευθερικού και αναρχικού προγράμματος είναι ένα, αποφασιστικής σημασίας, βήμα. Η πολιτική και οργανωτική αναβάθμιση του αναρχικού ρεύματος αποτελεί κομβικό κρίκο στην κατεύθυνση δημιουργίας των όρων της ανατροπής.

ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΟ ΣΠΑΣΙΜΟ ΤΩΝ ΑΛΥΣΙΔΩΝ μπορεί να είναι έργο μόνο των καταπιεσμένων. Καμιά πολιτική οργάνωση, όποιο πολιτικό επίθετο κι αν χρησιμοποιεί, δεν μπορεί να αναλάβει αυτό το έργο στο όνομά τους. Για αυτό και βλασφημούμε τα ιερά του κόσμου της εξουσιαστικής πολιτικής, βεβηλώνουμε τα σύμβολα του κόσμου της ανάθεσης. Η δική μας οργανωτική προσπάθεια δεν επιδιώκει να καταλάβει την εξουσία αλλά να ανατινάξει τα θεμέλια κάθε εξουσιαστικού οικοδομήματος, φράζοντας το δρόμο σε κάθε επίδοξο διαχειριστή του κράτους. Η δράση της, έξω από τα μονοπάτια του κοινοβουλευτισμού, στα δύσβατα εδάφη των ζωντανών αγώνων, επιθυμεί να λειτουργήσει ως καταλύτης, που θα απελευθερώσει της ασύλληπτες δυνάμεις της ανθρώπινης δημιουργικότητας. Σαν καταλύτης που θα πυροδοτήσει την συγκρότηση εκείνης της πλατιάς μαζικής δομής που θα δώσει το θανάσιμο πλήγμα στη συμμαχία κράτους και κεφαλαίου.
Έχουμε βαθιά εμπιστοσύνη στη δημιουργική ικανότητα της επαναστατημένης κοινωνίας να στηθεί ξανά στα πόδια της χτίζοντας –πρώτα από όλα– την κατακερματισμένη ενότητα στο εσωτερικό της. Μια ενότητα που διέλυσαν ο καπιταλισμός της αγοράς και των αντικρουόμενων καπιταλιστικών συμφερόντων, φτιάχνωντας κοινωνίες ανταγωνιζομένων ιδιωτών. Έχουμε βαθιά εμπιστοσύνη στην ικανότητα της κοινωνίας να παράγει και να διανέμει τα αγαθά με όρους ισότητας. Στη δημιουργική εφευρετικότητα της συλλογική ευφυίας που μπορεί να απαλλάξει την ανθρωπότητα τόσο από τη σπάνη όσο και από ένα μεγάλο μέρος του μόχθου. Έχουμε βαθιά εμπιστοσύνη στο συλλογικό ένστικτο που μπορεί να οικοδομήσει θεσμούς καθολικής ευθύνης και συμμετοχής που θα κάνουν αδιανόητη την ανάδειξη νέων εξουσιαστικών ελίτ. Έχουμε βαθιά εμπιστοσύνη στις ασυμβίβαστες ατομικότητες που δεν χρειάζονται τη ζούγκλα της ιεραρχίας και του κανιβαλικού ανταγωνισμού για να κυνηγήσουν την ελευθερία και την πραγμάτωση σε αδιάκοπα διευρυνόμενα όρια.
Έχοντας απόλυτη συνείδηση πως ο καπιταλισμός είναι μια εχθρική προς τη ζωή πραγματικότητα την οποία ο άνθρωπος όσο ζει είναι καταδικασμένος να αντιμάχεται, δίνουμε τον αγώνα ώστε η ατομική και κοινωνική δημιουργικότητα –το ατίθασο πνεύμα της ελευθερίας– να σπάσει τα μαζικά δεσμά της υποταγής, της παραίτησης, της συλλογικής εξατομίκευσης, της εργασιακής αλοτρίωσης και της ανάθεσης.

 

[Επίλογος]

Η ΔΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ δεν πρόκειται να ξεπεραστεί αν η υποδουλωμένη ανθρωπότητα δεν αποφασίσει να αποτινάξει οριστικά το βρόχο της καπιταλιστικής και εξουσιαστικής αναπαραγωγής. Οι πραγματικοί δημιουργοί αυτού του κόσμου, αυτοί που καθημερινά εγκαταλείπουν το ζωτικό τους απόσταγμα στα κάτεργα της μισθωτής εργασίας, αυτοί που αναλώνονται στα ναρκοπέδια, οφείλουν να στρέψουν τα όπλα ενάντια στο πραγματικό εχθρό. Για να διαλύσουν τον αντεστραμμένο κόσμο του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού κτίζοντας ξανά από την αρχή μια αυτόνομη, αυτοδιαχειριζόμενη και ελεύθερη ανθρώπινη κοινωνία.
Στο κατώφλι της νέας χιλιετίας, σε μια περίοδο νέου ολοκληρωτισμού και εργασιακής εκμετάλλευσης, το οπλοστάσιο της κυριαρχίας ανανεώνεται. Από τους βομβαρδισμούς στη Μέση Ανατολή και την εγκαθίδρυση νεοναζιστικών και ολοκληρωτικών κυβερνήσεων στην ανατολική Ευρώπη, τη στρατιωτικοποίηση των κατασταλτικών δυνάμεων στο εσωτερικό των δυτικών κρατών, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, τον παγκόσμιο πανοπτικό έλεγχο, τους προληπτικούς βομβαρδισμούς, τις ωμές στρατιωτικές επεμβάσεις έως τη θεσμοποίηση της επισφάλειας και του εργασιακού μεσαίωνα, το κεφάλαιο επιβεβαιώνει την αδυσώπητη πάλης του απέναντι στην εργασία. Μέσα στην αναδυόμενη αυτή δυστοπία, οι δυνάμεις της αντίστασης δεν έχουν σωπάει. Από τον φλεγόμενο ευρωπαϊκό νότο, τα κινήματα της αμερικάνικης ηπείρου, τις μαζικές εργατικές αντιστάσεις στην Κίνα, τους αγώνες για τη γη στην Ινδία, στο Μεξικό, σε κάθε μήκος και πλάτος του πλανήτη, τους εργοστασιακούς αγώνες στη λατινική Αμερική, στα ορυχεία της Αφρικής, μέχρι τους ένοπλους αγώνες της μέσης Ανατολής, όπως τον αγώνα των Παλαιστινίων και της Rojava, η γροθιά της αντίστασης παραμένει υψωμένη.
Πιστοί στον επαναστατικό διεθνισμό αλλά και στην οργάνωση των εγχώριων επαναστατικών πολιτικών και ταξικών δυνάμεων, επιχειρούμε να συγκροτήσουμε έναν πολιτικό φορέα που θα οξύνει και θα ενδυναμώσει την αντίσταση, θα συμβάλλει στη διασύνδεση των επί μέρους αγώνων και θα συνολικοποιήσει τους μερικούς στη κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης. Δηλώνουμε παρόντες στον μαινόμενο ταξικό πόλεμο, ενωμένοι ενάντια στον κρατισμό και τον ρεφορμισμό, κοιτάζοντας κατάματα τις διδαχές του παρελθόντος και την κληρονομιά του ιστορικού αναρχισμού, ευελπιστώντας να συμβάλλουμε όσο το δυνατόν περισσότερο στην επίρρωση του αναρχικού κομμουνιστικού προγράμματος. Απέναντι στην πολυδιάσπαση, να αντιτάξουμε την οργάνωση και τον αγώνα, για να βγούμε από την κοιλιά του τέρατος και να αντικρίσουμε το φως της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Γιατί το Λεβιάθαν θα θανατωθεί από τις λόγχες των σκλάβων…

Οργανωμένα, Αντικαθεστωτικά, Αντικοινοβουλευτικά
για την Κοινωνική επανάσταση, την Ελευθερία και τον Κομμουνισμό
για την Αναρχία

Ανακοίνωση ιδρυτικού συνεδρίου της Αναρχικής Ομοσπονδίας

Συντρόφισσες σύντροφοι,

Το ζήτημα της οργανωτικής ανασυγκρότησης των αναρχικών στην Ελλάδα έχει τεθεί επιτακτικά και με εμφατικό τρόπο εδώ και αρκετό καιρό. Εκδόσεις βιβλίων, πολιτικές εκδηλώσεις, συζητήσεις σε αμφιθέατρα, δημόσιες, ηλεκτρονικές ή μη αντιπαραθέσεις, δημιουργούσαν αφενός ένα κλίμα κριτικής στις ανεπάρκειες του αφορμαλισμού και του μέχρι τώρα τρόπου οργάνωσης και πολιτικής δράσης και αφετέρου μια διάθεση για να ξεκινήσει να συζητιέται το θέμα με όρους που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε έμπρακτες αλλαγές και ορατά αποτελέσματα.

Στα πλαίσια αυτά εδώ και δύο χρόνια, πολλές αναρχικές συλλογικότητες από διάφορες πόλεις της Ελλάδας συμμεριζόμενες τον παραπάνω προβληματισμό μπήκαμε σε μια διαδικασία διαλόγου που θα μας επέτρεπε αφενός να στοχαστούμε και να τοποθετηθούμε για ένα πλήθος θεμάτων και αφετέρου (πράγμα δυσκολότερο και σημαντικότερο) να συνδιαμορφώσουμε θέσεις και τοποθετήσεις με άλλες συλλογικότητες με τις οποίες δεν είχαμε απαραίτητα κοινούς κώδικες και πρότερες πολιτικές σχέσεις.

Θεωρούμε πως τόσο η μορφή και ο τρόπος αυτής της διαδικασίας όσο και το περιεχόμενο και αποτέλεσμα της, αποτελούν παρακαταθήκες για τον αναρχικό χώρο της Ελλάδας. Ακόμα και αν οι διαφορετικές οργανωτικές-πολιτικές θεάσεις του ζητήματος δεν επέτρεψαν στο σχήμα να καταλήξει ενιαίο και οδήγησαν στην τελική φάση της διαδικασίας στην δημιουργία δύο διαφορετικών πανελλαδικών μορφωμάτων, το βασικό και ουσιαστικό ζητούμενο, ο λόγος για τον οποίο ξεκίνησε αυτή η διαδικασία παραμένει το κρισιμότερο διακύβευμα: η ανάγκη για την οργανωτική ανασυγκρότηση των αναρχικών σε νέες βάσεις.

Μια ανάγκη που αναδεικνύεται έντονα κάθε φορά που διαπιστώνουμε πως τα αντανακλαστικά μας μπορεί να μας κάνουν ικανούς για άμεσες και γρήγορες απαντήσεις στις προκλήσεις και τις επιθέσεις του κράτους αλλά η επανάπαυση μας σε αυτά, καταδικάζει τον πολιτικό μας χώρο στο τέλμα της ευκαιριακότητας και στην τυχαιότητα της συγκυρίας.

Μια ανάγκη που αναδεικνύεται έντονα κάθε φορά που τα προτάγματα μας στα πλαίσια ενός αγώνα, μεταμορφώνονται σε ξύλινο λόγο, σε μονότονα επαναλαμβάνομενα λεκτικά μοτίβα, όταν δεν είναι ενταγμένα στην άρθρωση ενός συνολικού προταγματικού λόγου και ενός ενιαίου και συνεκτικού πολιτικού προγράμματος.

Μια ανάγκη, τέλος, που αναδεικνύεται έντονα κάθε φορά που οι κοινωνικές σχέσεις ή αντιπάθειες και οι σχέσεις “παρέας” ή ανταγωνισμού, καθορίζουν το ποιοί συνεργάζονται με ποιούς, ποιοί καλούνται και ποιοί όχι σε μία διαδικασία και ποιοι τελικά συνεργάζονται.

Όλα τα παραπάνω, δηλαδή η ευκαιριακότητα και ο συγκυριακός χαρακτήρας, η ασάφεια και αποσπασματικότητα των προταγμάτων, η ξύλινη ιδεολογικοποίηση και η υποκατάσταση των πολιτικών σχέσεων από τις σχέσεις παρέας, βρίσκονται ακριβώς στον πυρήνα του προβληματισμού των συλλογικοτήτων που επιχειρούν να ανοίξουν ένα νέο κεφάλαιο στην οργανωτική ιστορία του αναρχικού κινήματος στην Ελλάδα, προχωρώντας στη συγκρότηση αναρχικής ομοσπονδίας.

Φυσικά, η μεταξύ μας ζύμωση και ο διάλογος δε μας έκαναν ειδικούς στα της οργάνωσης, ούτε θεωρούμε  πως ανακαλύψαμε την οργανωτική πανάκεια για τις πολιτικές αδυναμίες του αναρχικού χώρου. Είμαστε όμως αποφασισμένοι να πειραματιστούμε με νέους τρόπους πολιτικής οργάνωσης και να δοκιμαστούμε με νέους τρόπους δόμησης της δράσης, του λόγου και εν γένει της παρουσίας των αναρχικών στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες!

Είμαστε, όμως, αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουμε την χρόνια αδυναμία παραγωγής μιας στρατηγικής αγώνα με τη δημιουργία ενός πολιτικού πεδίου όπου θα συναντούνται οι απόψεις μας και θα διαλέγονται ισότιμα και λειτουργικά. Ο ομοσπονδιακός τρόπος οργάνωσης μπορεί να αποτελέσει αυτό το πεδίο, προωθώντας περαιτέρω την παραγωγή συνολικού προταγματικού λόγου αλλά και παρέχοντας περισσότερες δυνατότητες για τη διάδοση αυτού του λόγου στην κοινωνία και το προλεταριάτο.

Θέλουμε η ομοσπονδία να αποτελέσει ένα σύνολο δομών και διαδικασιών  το οποίο θα αποτελεί ένα πεδίο ζύμωσης και σύμπραξης των αναρχικών πολιτικών συλλογικοτήτων και θα αντιπαλεύει τη λογική των ευκαιριακών συνεννοήσεων μεταξύ πολιτικών υποκειμένων και την ανάδειξη, ενίοτε, άτυπων ιεραρχιών.

Συντρόφισσες, σύντροφοι!
Οι ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις, οι αλλαγές στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, η (οικονομική, κοινωνική, πολιτική) κρίση, οι σαρωτικές για την τάξη μας εξελίξεις σε εργασιακά και κοινωνικά ζητήματα και η διάλυση των αυταπατών για μία ευνοϊκότερη για τους από τα κάτω καπιταλιστική διαχείριση κάνουν ακόμα  επιτακτικότερη την ανάγκη της οργάνωσης μας με νέους τρόπους, πιο αποτελεσματικούς, πιο μαζικούς, ξεκάθαρα επαναστατικούς! Επιπλέον, η δική μας ομόσπονδη οργάνωση αποτελεί απτό παράδειγμα της οργάνωσης που προτάσσουμε για ολόκληρη την κοινωνία.
Ζούμε σε εποχές που πλέον τα αναρχικά προτάγματα μπορούν και πρέπει να διαχυθούν και να μπολιάσουν τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες ως τα μόνα ικανά να οδηγήσουν στην ταξική χειραφέτηση, στην κοινωνική απελευθέρωση!
Είναι ξεκάθαρο πλέον για εμάς πως στις μεταβατικές περιόδους και στις ιστορικές ασυνέχειες που ζούμε, οι αναρχικές συλλογικότητες είτε θα οργανωθούν, θα σχεδιάζουν και από κοινού θα πράττουν, είτε θα περιοριστούν στην αυτοαναφορικότητα και θα χαθούν.

Πρωτοβουλία για τη συγκρότηση Αναρχικής Ομοσπονδίας

ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΕΣ, ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΣΤΟΧΕΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΣΤΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ

ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΕΣ, ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΣΤΟΧΕΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΣΤΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ
1. Οικειοποίηση και αξιολόγηση της δομής, του τρόπου λειτουργείας και των τεχνικών μέσων της οργάνωσης απο τις συλλογικότητες που την αποτελούν
2. Ποσοτική μεγέθυνση: Ένταξη νέων ομάδων, ενίσχυση των ομάδων/μελών με νέα άτομα, γεωγραφική κάλυψη του συνόλου της Ελλάδας με δημιουργία αντίστοιχων περιφερειών
3. Οργανωμένη παρουσία της ομοσπονδίας στα μεγάλα στιγμιότυπα κεντρικής παρουσίας στο δρόμο (1η Μάη, Πολυτεχνείο, πανεργατικές απεργίες κλπ.)
4. Ικανότητα της  ομοσπονδίας να δράσει σε έκτακτες απαιτήσεις αγώνα, σε στιγμές κρίσης.
5. Ποιοτική αναβάθμιση των σχέσεων και της συνοχής ανάμεσα στις συλλογικότητες/μέλη. Ανταλλαγή εμπειρίας, αλληλεγγύη, συνεργασία, εμπέδωση σε όλα τα επίπεδα της κοινότητας ισότιμων μελών που συνιστούν την οργάνωση.
6.  Σχηματισμός δομών σίτισης, περίθαλψης και αυτοπροστασίας στην προοπτική κάλυψης άμεσων αναγκών αλλά και ως παράδειγμα και  δυνατότητα  απόκτησης τεχνογνωσίας ενόψει ανθρωπιστικών κρίσεων στη συγκυρία που διανύουμε.
7. Εξεύρεση των οικονομικών πόρων ώστε να υπάρξει κάλυψη των υλικοτεχνικών υποδομών και των απαραίτητων μέσων για τις παρεμβάσεις και τον αγώνα.
8. Υιοθέτηση μορφών παρεμβάσεων που θα μπορούν με ασσύμετρο τρόπο να επιτυγχάνουν με λίγους πόρους μεγάλο πολιτικό αντικτυπο
9. Αρτιότητα σε κάθε πρακτική, τεχνικό μέσο ή ταυτοτικό στοιχείο της ομοσπονδίας.
10. Ενεργή σύμπραξη και ισότιμη συνεργασία με άλλες δυνάμεις του αναρχικού κινήματος σε κάθε επίπεδο, στο μέτρο των πολιτικών κοινοτήτων και των αναγκών του αγώνα.
11. Στήριξη αυτοοργανωμένων κοινωνικών, τοπικών και ταξικών εγχειρημάτων και αντιθεσμίσεων με ελευθεριακό πρόσημο
12. Ανάπτυξη σχέσεων, οργανωτικών δεσμών και υλοποίηση κοινών αγώνων με το διεθνές αναρχικό κίνημα και  ελευθεριακά κινήματα βάσης, στα Βαλκάνια, την μεσόγειο, την Ευρώπη, παγκόσμια
13. Λόγος και παρουσία στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό και στα ζητήματα που αυτό δημιουργεί ως επικαιρότητα. Η αναρχική ομοσπονδία ως μία απο τις αιχμές του αναρχικού κινήματος με διακριτό και αναγνωρίσιμο τρόπο παρεμβαίνει προωθώντας τις αντιλήψεις της και προπαγανδίζοντας τις αναρχικές επιλογές αγώνα.
14. Και πέραν του κεντρικού πολιτικού σκηνικού, στην τοπικότητα, την ταξική πάλη σε κάθε κοινωνικό πεδίο ή στιγμιότυπο αγώνα η οργάνωση διαχέει, αποσαφηνίζει, επικαιροποιεί τις αναρχικές θέσεις, προσπαθεί να δώσει απαντήσεις και συγκεκριμένες προτάσεις.
15. Ιδιαίτερη σημασία δίνεται στις παρεμβάσεις και την στοχευμένη προπαγάνδα προς τη νεολαία στους χώρους που αυτή συναθροίζεται (σχολεία, πανεπιστήμια, γήπεδα κλπ)
16. Προπαγάνδιση σε όλα τα πεδία, σε χώρους δουλειάς και γειτονιές, στο πολιτικό πεδίο, το αναρχικό κίνημα,  της ιδέας και των πρακτικών συλλογικοποίησης και οργάνωσης.
17. Αποδόμηση του φασιστικού/ρατσιστικού λόγου και έμπρακτη αντιπαράθεση με φασιστικές/ρατσιστικές πρακτικές στο ζήτημα της μετανάστευσης. Προώθηση της αλληλεγγύης και της ταξικής ενότητας ανάμεσα σε ντόπιους και μετανάστες.
18. Αντίσταση, κριτική και αμφισβήτηση όχι μόνο του ελληνικού κράτους και της ντόπιας αστικής τάξης αλλά και των διακρατικών-ιμπεριαλιστικών σχηματισμών όπως η Ευρωπαική Ένωση, το ΝΑΤΟ, το Δ.Ν.Τ. κλπ στην κατεύθυνση της διεθνιστικής αλληλεγγύης και της επαναστατικής κοινότητας των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων ανεξάρτητα από σύνορα.
19. Σχεδιασμός και όξυνση της πολιτικής αντιπαράθεσης με την αριστερά και κάθε πολιτική δύναμη που για  ίδιον ή μη όφελος συντηρεί αυταπάτες ταξικής συνεργασίας και “εναλλακτικών λύσεων κοινωνικής χειραφέτησης” μέσα στα πλαίσια του συστήματος ύπαρξης κράτους ή/και καπιταλισμού με οποιαδήποτε μορφή.
20. Προπαγάνδιση της ιδέας, ενίσχυση με έμπρακτο τρόπο, στήριξη προσπαθειών στα πλαίσια του κινήματος για την δημιουργία της μαζικής, ελευθεριακής, ταξικής συνδικαλιστικής οργάνωσης της εργατικής τάξης και των άλλων εκμεταλλευόμενων τάξεων ή στρωμάτων στην κατεύθυνση της επανάστασης, του κομμουνισμού, της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης.
21. Οργάνωση και έναρξη διαδικασίας παραγωγής και διαρκούς επικαιροποίησης ενός μεταβατικού επαναστατικού προγράμματος που θα επιχειρεί να επιμερίζει και να συνθέτει από την μία  τις ορατές προοπτικές μιας αυτοδιευθυνόμενης ελευθεριακής και αταξικής κοινωνίας και από την άλλη των στρατηγικών αγώνα προς αυτές τις προοπτικές.

Κάλεσμα σε όλες τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις

Ο πολιτικός ρόλος της Χρυσής Αυγής, ανεξάρτητα από την επικοινωνιακού τύπου δίωξή της και την πρόσφατη μεταστροφή των τακτικών της αστικής δημοκρατίας απέναντί της, ανταποκρίνεται στην τωρινή συγκυρία της ύφεσης και τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που την συνοδεύουν, τις οποίες αξιοποίησε για να αναβαθμιστεί και να αναδειχθεί ως αστικό πολιτικό μόρφωμα.

Η όξυνση των αντιθέσεων και τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος εκδηλώθηκαν συνολικά και βίαια μέσα από την επιχειρούμενη κρατική και καπιταλιστική αναδιάρθρωση σε όλα τα επίπεδα (οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, πολιτισμικό). Η κοινωνική συναίνεση είναι πλέον εύθραυστη, τα αστικά ιδεολογήματα τίθονται υπό αμφισβήτηση, το πολιτικό σύστημα αποσταθεροποιείται μερικώς και χρησιμοποιεί κάθε μέσο, βίαιο ή μη, προκειμένου να διατηρήσει την κυριαρχία του.

Όντας αντιμέτωποι με το ενδεχόμενο ενός -επικίνδυνου γι’ αυτούς – πολιτικού “κενού”, και απειλούμενοι από τους αγώνες των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων και το ενδεχόμενο ριζοσπαστικοποίησής τους, το κράτος και το κεφάλαιο ανέσυραν τα νεοναζιστικά απολειφάδια της Χρυσής Αυγής από τον βούρκο της δεξαμενής της δεξιάς, ώστε να αξιοποιηθούν για άλλη μια φορά ως εφεδρεία για την θωράκισή τους.

Ο βαθύτατα συστημικός ρόλος της Χρυσής Αυγής δεν συνοψίζεται απλά στην ιδιαίτερη σχέση τους με τον στρατό και τα σώματα ασφαλείας, στην άμεση στήριξή της – μέσα από κοινοβουλευτικά και μή κανάλια – από το εγχώριο εφοπλιστικό κεφάλαιο και στις συστημικές πολιτικές τους θέσεις για μια σειρά κεντρικών ζητημάτων.

Μέσα από τον πολιτικό και θεσμικό εγκλωβισμό κομματιών των εκμεταλλευόμενων από ένα μόρφωμα με ψευδο-αντισυστημική, λαϊκίστικη μορφή και αντιδραστικό περιεχόμενο, μέσα από την διοχέτευση της συσσωρευμένης κοινωνικής οργής σε οδούς ανώδυνες για κράτος και κεφάλαιο και την ενίσχυση της «εθνικής συνείδησης» έναντι της ταξικής μεθοδεύεται η διάλυση των αγώνων τους εν τη γενέσει τους. Μέσα από την αναπαραγωγή της συνθήκης του κοινωνικού κανιβαλλισμού – συνθήκης που απορρέει από την ίδια την ανταγωνιστική φύση του καπιταλισμού αλλά και την γενικευμένη έλλειψη συλλογικών δομών– αυτό που ουσιαστικά επιδιώκεται είναι ο περαιτέρω κατακερματισμός της τάξης μας.

Η μορφοποίηση και η διαρκής προβολή ρατσιστικών και αντιδραστικών ιδεολογημάτων στοχεύουν στο να τα καταστήσουν ευκολότερα αφομοιώσιμα τόσο από το κράτος, όσο και από την κοινωνία. Η αποπροσανατολιστική και απάνθρωπη στοχοποίηση των μεταναστών ως υπαίτιων για την εξαθλίωση της τάξης μας αποτέλεσε βασικό πυλώνα της κρατικής προπαγάνδας. Τα ιδεολογήματα αυτά και η επιχειρούμενη απενοχοποίηση της φασιστικής βίας αξιοποιήθηκαν στο έπακρο από το καθεστώς για να προωθηθεί η ολοκληρωτική πολιτικοοικονομική του αντζέντα χωρίς να συναντήσει ιδιαίτερες αντιστάσεις και να επωμιστεί το ανάλογο πολιτικό κόστος.

Η ίδια η αστική δημοκρατία που φέρεται ως υπέρμαχος στοιχειωδών – ουσιαστικά κατ’ επίφαση – ελευθεριών και δικαιωμάτων και καταφέρεται ενάντια στις “υπερβολές” των νεοναζί ενεργούμενών της, έχει ενσωματώσει πλήρως την πολιτική ατζέντα της Χρυσής Αυγής, με τα αστυνομικά πογκρόμ μεταναστών στα αστικά κέντρα (επιχείρηση “Ξένιος Δίας”), με την δημιουργία σύγχρονων κολαστηρίων με τη μορφή στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών αλλά και των φυλακών τύπου “Γ”, την γκετοποίηση μεταναστών και προσφύγων πολέμου στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και στα δυτικά λιμάνια της χώρας, την Πάτρα και την Ηγουμενίτσα, την εγκατάσταση της Frontex στον Έβρο, τους βασανισμούς, τις δολοφονίες και τις αυτοκτονίες στα ΑΤ, την χρήση της πρακτικής της δημόσιας διαπόμπευσης με τις οροθετικές γυναίκες αλλά και με συλληφθέντες αγωνιστές, τις επιστρατεύσεις εργαζόμενων, την καταστολή και τις απαγορεύσεις απεργιακών κινητοποιήσεων.

Με την θρασύδειλη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα (Killah P) στο Κερατσίνι, το ξημέρωμα της Τετάρτης 18/9/13, η Χρυσή Αυγή, υπερέβη τα όρια χρησιμότητάς της προς το αστικό καθεστώς ως ένα απλό συμπλήρωμά του, εκθέτοντάς το πολιτικά και απειλώντας το με αποσταθεροποίηση.

Ως εκ τούτου η αστική δημοκρατία διαχειρίστηκε την Χρυσή Αυγή αλλάζοντας επικοινωνιακή τακτική απέναντί της. Μέσα από τις διώξεις των στελεχών της προσπάθησε να αποκρύψει τις μαζικές και μαχητικές αντιφασιστικές διαδηλώσεις που λάμβαναν τόπο σε όλες τις πόλεις, να αφομοιώσει τους αντιφασιστικούς αγώνες, να επιβεβαιώσει την δική της βία ως την μοναδική “νομιμοποιημένη” απέναντι στην κοινωνία, να αναδειχθεί ως ο μοναδικός εγγυητής της “ασφάλειας”, της “κοινωνικής ειρήνης”, της “ομαλότητας”.

Μέσα από την καταδίκη της πολιτικής βίας εν γένει, ανεξαρτήτως στόχευσης και υποκειμένου, επιχειρήθηκε παράλληλα να απονοηματοδοτηθούν πρακτικές αγώνα των “από τα κάτω” στερώντας τους το πολιτικό και ταξικό τους περιεχόμενο και να απαξιωθούν ηθικά οι κοινωνικοί-ταξικοί αγώνες, μέσα από την αφαιρετική εξίσωση με τους νεοναζί φονιάδες.

Δεδομένου του ιστορικού, αντιδραστικού ρόλου του ναζισμού, που αναλαμβάνει την εξόντωση του “πλεονάζοντος” ανθρώπινου κεφαλαίου και του εκάστοτε εσωτερικού εχθρού, και σε πλήρη αντιδιαστολή με τις όψιμες σκοπιμότητες τόσο των κυβερνητικών, όσο και των συστημικών “αντιναζί”, αποτελεί θέση αρχής και αγώνα ότι για εμάς, ως αναρχικοί, ο αντιφασιστικός αγώνας νοείται μόνο ως μέρος του ευρύτερου αντικρατικού και αντικαπιταλιστικού αγώνα.

Το ελευθεριακό επαναστατικό κίνημα δεν το αφορά η πολιτική εξόντωση των εν λόγω υπηρετών του κεφαλαίου και του κράτους από το ένα αστικό μόρφωμα ή το άλλο, αλλά η απαξίωση και η καταδίκη των σαθρών ιδεολογημάτων τους από τα ευρεία κοινωνικά στρώμματα, και η εξόντωσή τους από το κοινωνικό-ταξικό κίνημα.

 

Καλούμε όλο τον κόσμο να συσπειρωθεί γύρω από τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις της σημερινής ημέρας, σε όλες τις πόλεις.

 

 

Πρωτοβουλία για τη συγκρότηση Αναρχικής Ομοσπονδίας

αναρχική συλλογικότητα Θρυαλλίδα, αναρχική συλλογικότητα Καθ’ Οδόν, αναρχική συλλογικότητα Νέας Φιλαδέλφειας, αναρχική συλλογικότητα Ρουβίκωνας, Αναρχικοί για την Κοινωνική Απελευθέρωση, Κενός Κύκλος, αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω, Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, αναρχική συλλογικότητα Οκτάνα, Ελευθεριακή Πρωτοβουλία ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο No Man’s Land