Author: A.K.A.

Το μικρό βιβλίο του ελευθεριακού κομμουνισμού

ΕξώφυλλοLIBCOM-03

Το βιβλίο που κρατάς στα χέρια σου δεν αποτελεί έργο κάποιων “ει­δικών”, ακαδημαϊκών ή “διανοούμενων”. Είναι ένα συλλογικό έργο εργαζόμενων, άνεργων ή επισφαλών σαν εσένα. Τα κεφάλαια που το απαρτίζουν γράφτηκαν ως ξεχωριστά μικρά φυλλάδια από την συντα­κτική ομάδα του ιστοτόπου libcom.org . Πολλές αναφορές γίνονται με βάση τη χώρα όπου ζουν και εργάζονται οι συντάκτες, δηλαδή την Αγγλία. Αποτελούν μια σύντομη εισαγωγή σε βασικές έννοιες με τις οποίες μπορούμε εμείς, οι “από κάτω”, να κατανοήσουμε καλύτερα τον κόσμο και την κοινωνία που έφτιαξαν για εμάς, χωρίς εμάς, οι “από πάνω”, όσο και των ιδεών της δικιάς μας τάξης, οι οποίες εξακολουθούν να παραμένουν επίκαιρες. Αυτές οι ιδέες είναι ανθεκτικές. Φυτρώνουν ακόμα παρά τα αφεντικά, τους στρατούς και τις αστυνομίες, τους δι­καστές και τους φασίστες.

Στην Ελλάδα μαθητές συλλαμβάνονται και οδηγούνται στη φυλα­κή γιατί αντιστέκονται στην υποβάθμιση των ζωών τους, Απολυμένοι αυτοκτονούν την ίδια ώρα που ναζί παριστάνουν τους γιατρούς και τους δασκάλους, μπάτσοι χτυπάνε διαδηλωτές με τις μηχανές και μετά αθωώνονται, τα αφεντικά “κάνουν πάρτυ” με τους μισθούς και τα ωρά­ρια. Στο Περού φτωχοί εκτελούνται λόγω εξώσεων, στη Βραζιλία τα ίδια, στην Ισπανία μαζεύουν ντομάτες σε παραπήγματα για να τρώει η Ευρώπη σαλάτες, όπως στη Μανωλάδα μαζεύουν φράουλες για να τρώει η Ελλάδα. Στην Αγγλία η φτώχεια θερίζει και στην Αυστραλία, μια χώρα μεταναστών, διαφημιστικές καμπάνιες προειδοποιούν τους νέους μετανάστες πως θα τους πνίξει το κράτος αν προσπαθήσουν να μεταναστεύσουν εκεί. Στην Αμερική οι μπάτσοι δολοφονούν παιδιά και κυκλοφορούν ελεύθεροι ενώ οι μητέρες τους κλαίνε με μια φωτογραφία στο χέρι. Στη Γαλλία και στην Ουγγαρία κυνηγάνε τους Ρομά και στο Χαλάνδρι τούς φέρνουν τις μπουλντόζες. Στην Αμυγδαλέζα βασανί­ζουν όπως στο Γκουαντανάμο. Στην Κίνα δουλεύουν συνεχόμενα για 30 ώρες ίσως και περισσότερο. Στην Τουρκία δουλεύουν για πενταρο­δεκάρες, στη Ρουμανία για 150 ευρώ και στα φραπεδάδικα του κέ­ντρου της Αθήνας ανασφάλιστοι. Στο Βόλο και στον Πειραιά κάνουν κουμάντο οι μαφιόζοι. Στο Μεξικό κυβέρνηση και μαφία δολοφονούν φοιτητές και τους πετάνε σε μαζικούς τάφους.

 

Μην το γελάς μωρό μου.

Έχουμε πόλεμο.

Είναι παγκόσμιος.

Και ήταν πάντα ταξικός.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Το βράδυ του Σαββάτου 6 Δεκέμβρη, o 15χρονος αναρχικός, ένας από εμάς, έχασε τη ζωή του από τις σφαίρες ειδικού φρουρού μετά από λεκτική αψιμαχία μεταξύ τους.

Δεν ήταν η κακιά στιγμή, δεν ήταν ένα τραγικό ατύχημα, δεν ήταν καν μια «νόμιμη άμυνα», όπως δοκίμασαν στην αρχή να μας το πουλήσουν οι κυρίαρχοι και τα τσιράκια τους.

Όχι, δεν ήταν καν η δολοφονική πρόθεση ενός λίγο «πειραγμένου» μπάτσου.

Ηταν το κράτος που κουβαλούσε το κουμπούρι. Το κράτος που πάτησε τη σκανδάλη.  Το κράτος που διεκδικεί το μονοπώλιο της βίας. Κάθε βίας.

 

Στο στόχαστρο αυτής της βίας βρέθηκε ο 15χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Εκεί βρίσκεται επίσης ο κάθε καταπιεσμένος, ο κάθε εργαζόμενος, ο κάθε άνθρωπος που δεν ανήκει στις τάξεις της κυριαρχίας είτε το καταλαβαίνει είτε όχι.

Ο θάνατος όμως από πυροβολισμό,  δεν ξεχνιέται, δεν εξαγοράζεται.  Όσο κι αν ο καθένας κάνει πως δεν βλέπει, όσο κι αν ο καθένας κοιτάει να βολευτεί στις χαραμάδες της αθλιότητας η βία της εξουσίας είναι παντού, το ίδιο θανάσιμη, το ίδιο αντικοινωνική.

Και μεγαλώνει επικίνδυνα.

Ολόκληρη η κοινωνία πλέον απειλείται (έως και οι μακάριοι της «μεσαίας τάξης» στην Ελλάδα και τη Δύση), άλλοι με αφανισμό από τις οικονομικές κρίσεις, άλλοι με σταδιακή εξόντωση λόγω της ολικής καταστροφής του περιβάλλοντος και άλλοι, όπως πάντα, με την εξ επαφής εκτέλεση από την καταστολή.

Οι αισχρές μειοψηφείες, οι ομάδες βανδάλων και πλιατσικολόγων, αυτοί που απαρτίζουν τις κλίκες οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, γνωρίζοντας πως οι δυνατότητες εξαγοράς και χειραγώγησης των καταπιεσμένων μειώνονται, προβλέποντας πως η γραμμή που χωρίζει τα στρατόπεδα του κοινωνικού πολέμου θα γίνει πιο φανερή, θα καταφεύγουν όλο και περισσότερο στις παραδοσιακές τακτικές καταστολής. Δοκίμασαν ήδη να περάσουν το ιδεολογικό και νομικό υπόβαθρο με την αντιτρομοκρατική υστερία. Γέμισαν κάμερες τους δρόμους. Έμαθαν καλή σκοποβολή πάνω στα σώματα μεταναστών…

 Ετοιμάζονται και ζυγίζουν αντιδράσεις.

Η ανοιχτή τρομοκρατία αφορά για την ώρα τα πιο καταπιεσμένα (μετανάστες, πρόσφυγες) και τα αγωνιζόμενα (αναρχικοί, ακηδεμόνευτοι συνδικαλιστές, αδιάλλακτοι φοιτητές, κρατούμενοι) τμήματα της κοινωνίας.

Η αντίδραση που θα εκφραστεί, οι κοινωνικές δυνάμεις που θα κινητοποιηθούν, η ισχύ της απάντησης στην έξαρση της κρατικής εγκληματικότητας, στην εκτέλεση ενός έφηβου, θα δώσει μια καθαρή εικόνα για τις εξελίξεις που θα έρθουν. Θα είναι ένα από τα πιο καθαρά στίγματα για το πόσο ανενόχλητη θα αφεθεί να δρα η εξουσία, τελικά για το πόσο πιο επίπονη θα γίνει η καθημερινότητά μας, για το πόσο βίαιη θα χρειαστεί να γίνει η κοινωνική αντεπίθεση.

 

Δεν είχαμε, δεν έχουμε και ούτε πρόκειται να έχουμε καμία αυταπάτη. Αυτές οι δολοφονίες είναι προμελετημένες, καλά σχεδιασμένες και αποτελούν μέρος του γενικότερου κλίματος τρομοκρατίας που επιβάλλει η ύπαρξη του κράτους, καταστάσεις που έρχονται σε τυχαίες στιγμές αλλά με απόλυτη βεβαιότητα

Η κρατική εξουσία και οι θεσμοί της, αποδεικνύουν και στο πιο δύσπιστο μέλος της κοινωνίας ότι δεν έχει ούτε τη δυνατότητα ούτε και την πρόθεση να εγγυηθούν την ασφάλειά του. Δεν μιλάμε για ανεπάρκεια ελέγχου του κατασταλτικού μηχανισμού από την κρατική εξουσία. Πρόκειται για το αυτονόητο, πως δεν μπορείς να περιμένεις από μηχανισμούς φτιαγμένους για να διατηρούν την εκμετάλλευση, την καταπίεση, την ετερονομία να προσφέρουν ασφάλεια στα θύματά τους.

Έχουμε γίνει μάρτυρες του ίδιου σκηνικού αμέτρητες φορές. Την ημέρα που ο Μιχάλης Καλτέζας έπεφτε νεκρός σε παρόμοιο περιστατικό από τις ίδιες αστυνομικές σφαίρες, ο Αλέξης δεν είχε ακόμα γεννηθεί. Η δολοφονία του όμως και η αθώωση τελικά του φονιά μπάτσου Μελίστα έπαιξε το ρόλο της σήμερα. Αμέτρητες ήταν οι εκτελέσεις μεταναστών, κρατούμενων, πολιτών που δεν «σταμάτησαν στο σήμα». Αμέτρητα ήταν τα εργατικά ατυχήματα γιατί τα αφεντικά κοστολόγησαν φτηνότερα τον εργάτη από τα «μέτρα ασφαλείας». Δολοφονίες που πολλές φορές περνούν στα ψιλά όπως θα περνούσε και αυτή η δολοφονία αν στην αρχή η οργή και η συνείδηση κάποιων μειοψηφειών, πολιτικών και κοινωνικών, δεν έφτανε σε σημείο βρασμού.

Οι εκκλήσεις από τις εκδοχές της εξουσίας για αντιδράσεις μεν, ειρηνικές δε, προσκρούουν στην κοινή εμπειρία: πρώτοι οι εξουσιαστές με τη στάση τους εδώ και χρόνια έχουν ακυρώσει το «δημοκρατικό δικαίωμα» της διαδήλωσης, αρνούμενοι πεισματικά να ικανοποιήσουν το οποιοδήποτε αίτημα, ασχέτως μαζικότητας μιας διαμαρτυρίας (βλ. ασφαλιστικό – εκπαιδευτικά).

Το αυθόρμητο ξέσπασμα μεγάλων κομματιών της νεολαίας και των μεταναστών, που με πρωτοφανή αγριότητα και επιμονή, με τις όποιες αντιφάσεις και αντιθέσεις αναμεταξύ τους και με τα προτάγματα των αναρχικών, ήταν απόλυτα προβλέψιμο για όλους και φυσικά για το κράτος το οποίο είναι υπεύθυνο εκτός από τη δολοφονία και για ό,τι ακολούθησε. Ως αναρχικοί δεν θα μπορούσαμε παρά να είμαστε ένα κομμάτι αυτού του αγώνα. Τα δε προτάγματα του πολιτικού μας χώρου, που ούτε ποτέ θέλησε, ούτε θα μπορούσε να ελέγξει και να κατευθύνει την εξέγερση, είναι γνωστά και κατατεθειμένα: καταστροφή του κράτους και του κεφάλαιου, κατάργηση της ιδιοκτησίας, λήψη αποφάσεων από όλους συλλογικά και άμεσα σε συνελεύσεις σεβασμό της φύσης και διανομή των αγαθών με βάση της ανάγκες του καθενός. Για ένα κόσμο που οι 15χρονοι δεν θα αλλοτριώνονται, δεν θα πεινάνε, δεν θα καταστέλλονται, δεν θα εκτελούνται.

Εδώ, αυτή τη στιγμή περισσότερο από ποτέ η οργή και η συνείδηση είναι καθήκον του καθενός που θεωρεί τον εαυτό στην «από δώ» πλευρά του κοινωνικού πολέμου, στην μεριά των πολλών. Το να βγούμε στο δρόμο, είναι ένα καθήκον που μας σημαδεύει όλους με το δάχτυλο.

 

Τελικά μιλάμε για φόνους εκ προμελέτης.  Φόνους που μεθοδεύονται με τέτοιον τρόπο ώστε να καμφθεί κάθε αντίσταση, να παγώσει κάθε δραστηριότητα διεκδίκησης, από την ασφάλιση των εργαζομένων και την εκπαίδευση των νέων μέχρι το ίδιο το αυτονόητο δικαίωμα του καθενός να ζεί.

Γι αυτό το λόγο δεσμευόμαστε απέναντι σε ζωντανούς και νεκρούς συντρόφους, συναδέλφους, συναγωνιστές, συνανθρώπους, ότι δε θα μείνουμε απαθείς μπροστά στην έξαρση αυτή της κρατικής εγκληματικότητας. Ότι δε θα αφήσουμε ούτε σταγόνα ιδρώτα και αίματος να πάει χαμένη.

Δεσμευόμαστε ότι δε θα ενδώσουμε ούτε στη βία ούτε στα υποκριτικά κλαψουρίσματα όλων των αυτουργών του εγκλήματος. Ότι δεν θα χάσουμε από τα μάτια μας το σκυλολόι του καθεστώτος που θα δοκιμάσει να μετατρέψει την λύσσα σε ψήφους για να μπορεί αυτό αύριο να ορίζει ξανά τις κρατικές δολοφονίες.

Δεν εξευμενιζόμαστε με εξιλαστήρια θύματα και με ανοησίες περί μεμονωμένων περιστατικών…

Δεσμευόμαστε στο καθήκον όλων

 

Αδιάλλακτος, διαρκής αγώνας ενάντια στους υπεύθυνους του εγκλήματος και των εγκλημάτων: το κράτος και την καταστολή.

 

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

 

 

Αναρχικοί για την Κοινωνική Απελευθέρωση

Μόνη λύση: Ξανανοίξτε τη Μακρόνησο!

Πραγματικά απορούμε αν οι Σαμαράς, Δένδιας κι όλος ο φασιστικός κρατικός και παρακρατικός συρφετός με τον οποίο συμπορεύονται σε αυτή την ευθεία επίθεση στο αγωνιστικό κομμάτι της αντιστεκόμενης κοινωνίας, αληθινά πιστεύουν πως κρατώντας πέντε ντουβάρια σε δύο κτίρια, θα ξεμπερδέψουν με τους αναρχικούς. Αν ακόμα πιστεύουν ότι ρίχνοντας το τυρί της καταστολής υπολογίζουν ότι η δεδομένη αλληλεγγύη θα τους κρατήσει μακριά από τους κοινωνικούς αγώνες, είναι οικτρά γελασμένοι. …

Είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνουν ότι αυτό που είμαστε είναι οι ιδέες μας και τα συναισθήματά μας, κι αυτά είναι μέσα στα μυαλά και τις καρδιές μας;

Πώς λοιπόν περιμένετε αυτά να τα πάρετε;

Ένα είναι βέβαιο κι ιστορικά αποδεδειγμένο: οι τωρινοί υπηρέτες των αφεντικών και οι πραιτωριανοί του κρατικού μηχανισμού που τους φυλάει ήρθαν αλλά θα παρέλθουν. Δεν είναι αιώνιοι! Είναι οι ισχυροί της ημέρας. Και θα ξεχαστούν.

Οι ιδέες μας, οι έννοιες που εμείς καθημερινά κάνουμε πράξη με τα μυαλά και τα κορμιά μας, αυτές που μιλάνε για Αλληλεγγύη, ανθρώπινη Αξιοπρέπεια, Ελευθερία, κοινωνική Δικαιοσύνη και Ισότητα υπήρχαν πάντα και παραμένουν αιώνιες. Είναι για αυτές που λένε οι ποιητές και τραγουδάνε τα τραγούδια κόντρα στους παλιούς και νέους τυράννους. Αυτές που φλογίζουν τις καρδιές των φτωχών και των καταπιεσμένων, που γεμίζουν τις ελπίδες τους και τα όνειρά τους. Αυτά έχουμε εμείς ,αυτά είναι τα όπλα μας. Κι είναι ανίκητα.

Ανοίχτε λοιπόν τα ξερονήσια για να φανεί η “δημοκρατία” σας. Γιατί πρέπει να χτυπήσετε τους φορείς αυτών των ιδεών που τόσο φοβάστε. Δυστυχώς όμως για σας αυτοί είναι χιλιάδες και το ποτάμι όλο και φουσκώνει απαντώντας σε αυτό που προσπαθείτε να επιβάλλετε.

Δεν υπήρχε καμία ψευδαίσθηση ότι ξαναμπαίνοντας στη βίλλα Αμαλίας δεν θα υπήρχε άμεση κατασταλτική απάντηση. Το γνωρίζαμε από καιρό. Στην αρχή θα είναι οι καταλήψεις μετά τα πολιτικά στέκια και τέλος τα ίδια μας τα σπίτια. Μέσα από αυτήν την κίνηση όμως, η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, το πείσμα κι η συνείδηση ξεπήδησαν ατόφια και δυνατά για να δείξουμε πως δεν έχει ξεθωριάσει τίποτα μέσα μας. Και αυτό το απλό γεγονός το αντιλαμβάνονται ολοένα και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια παρά την εκστρατεία λασπολόγησης και διαστρέβλωσης των έτσι κι αλλιώς πλήρως απονομιμοποιημένων μηχανισμών προπαγάνδας.

Αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει μία πολιτική δύναμη, που αντιστέκεται καθημερινά, δυναμικά, με συνέπεια. Και αυτά που λέει τα εννοεί, χτυπιέται για τις ιδέες της, με διώξεις (πολλές από τις οποίες έωλες ή τραβηγμένες από τα μαλλιά), φυλακίσεις και βασανιστήρια. Βλέπει η κοινωνία ποιος τη στερεί τη ζωή και της κλέβει το μέλλον (όλο το σάπιο απερχόμενο πολιτικό σύστημα), ποιος καμώνεται πως αντιστέκεται βγάζοντας ανέξοδες ανακοινώσεις αμφισβητούμενης έμπνευσης και ομνύοντας στην αστική νομιμότητα(καθεστωτική αριστερά) και ποιος μάχεται με λόγια αλλά και με έργα, έχοντας σοβαρότατες συνέπειες. Στις κινητοποιήσεις στην Κερατέα, στο Σύνταγμα και στις γενικές απεργίες όλη η κοινωνία γνώρισε τα δακρυγόνα και το μαλόξ που μέχρι τότε τα ήξεραν μόνο οι αναρχικοί. Αντίστοιχα οι εισβολές που θα ακολουθήσουν την καταστολή των καταλήψεων μπορεί κάλλιστα να είναι στο σπίτι οποιουδήποτε αντιστέκεται στις κυβερνητικές επιλογές ή δεν έχει να πληρώσει τη δόση της εφορίας.

Παράλληλα με αυτό βρέθηκε ταυτόχρονα κι η άλλη αιτία των δεινών. Η κατάληψη Σκαραμαγκά.

Τώρα με τις δύο καταλήψεις υπό την προστασία της κρατικής υπηρεσίας ψηφοφόρων χρυσής αυγής (βλέπε ΕΛ.ΑΣ.) κάθε άλλο απο ήσυχοι μπορούμε να είμαστε ότι η φτώχεια κι η εξαθλίωση θα γίνουν παρελθόν, ο ρατσισμός κι οι φασιστικές επιθέσεις στο κέντρο θα εκλείψουν, οι άστεγοι θα στεγαστούν,σχολεία θα ανοίξουν και νοσοκομεία θα παρέχουν δωρεάν υγεία. Λύθηκαν τα προβλήματα του λαού, δεν θα υπάρχει πια εκμετάλλευση ούτε κοινωνική αδικία.Από ότι φαίνεται ο πρωθυπουργός, από όλες τις υποσχέσεις που είχε δώσει προεκλογικά διάλεξε αποκλειστικά και μόνο, την «πάταξη του αναρχισμού» για να πουλήσει ειλικρίνεια στα τηλεοπτικά σποτ των επόμενων εκλογών. Ας σκεφτεί ο καθένας/μια το γιατί.

Δυο κτίρια που οι κάτοχοί τους είχαν αφήσει να γκρεμίζονται σταδιακά για περίπου είκοσι χρόνια και με τις δικές μας προσπάθειες αναστηλώθηκαν, συντηρήθηκαν , απελευθερώθηκαν προς χρήση και γίνανε πόλοι αντίστασης, αγώνα, πολιτισμού, διαχείρισης του ελεύθερου χρόνου έξω από εμπορευματικές σχέσεις, διάχυσης της γνώσης με αντιμαθήματα, στησίματος και λειτουργίας υποδομών (τυπογραφείο, ραδιοφωνικός σταθμός), τα ψήγματα μιας άλλης κοινωνικής λειτουργίας συνολικά.

Δεκάδες άλλες καταλήψεις θα ξεπηδήσουν. Γιατί οι ιδέες δεν καταστέλλονται.

Γιατί:

«Εμείς κουβαλάμε έναν καινούριο κόσμο, εδώ, στις καρδιές μας. Κι ο κόσμος αυτός μεγαλώνει κάθε στιγμή. Μεγαλώνει και τούτη τη στιγμή ακόμα που σας μιλάω»

ΜΠΟΥΕΝΑΒΕΝΤΟΥΡΑ ΝΤΟΥΡΡΟΥΤΙ

 

Αναρχικοί για την Κοινωνική Απελευθέρωση

Το άβατο είναι στις συνειδήσεις

ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ

Ζούμε σε μια πραγματικότητα  στην οποία ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί. ;Έχουν απομείνει ελάχιστες  γειτονιές, δεν υπάρχουν σωματεία δεν υπάρχουν τόποι και τρόποι ώστε οι άνθρωποι να επικοινωνήσουν, να ενημερώνονται, να δημιουργούν πολιτική.  Τη θέση των κοινωνικών δικτύων έχουν καταλάβει τα media. Και μια από τις συνέπειες είναι η ευκολία με την οποία τα καθεστωτικά ψέματα διαδίδονται. Μια ευκολία που παίρνει Οργουελιανές διαστάσεις. Μόνο αν  είσαι άνεργος καταλαβαίνεις τη λεπτή ειρωνεία που είχε η μετονομασία του υπουργείου εργασίας σε υπουργείο απασχόλησης, μόνο αν έχεις βιώσει την καταστολή αντιλαμβάνεσαι πόσο προκλητικό είναι να μετονομάζεται η «δημόσια τάξη» σε «προστασία του πολίτη» μόνο αν έχεις την οποιαδήποτε σχέση με τα Εξάρχεια μπορείς να κατανοήσεις το μέτρο του καθεστωτικού θράσους που μιλάει για «άβατο»

Εδώ και 35 χρόνια η περιοχή των Εξαρχείων είναι η πλέον αστυνομοκρατούμενη περιοχή της Ελλάδας. Επί 35 χρόνια όσοι ζουν, εργάζονται, δραστηριοποιούνται πολιτικά ή απλά πίνουν τον καφέ τους έχουν εθιστεί στις αδιάκοπες παρελάσεις του αστυνομικού καρνάβαλου. Ματ, ασφαλίτες, Ζήτα, Δέλτα δεν έχει περάσει μήνας χωρις πεσίματα, προσαγωγές τυχαίων ανθρώπων, χωρίς δακρυγόνα χωρίς ξύλο.  Κερασάκια σε αυτή την πραγματικότητα αποτελούν οι κατά καιρούς εκστρατείες φιλόδοξων πολιτικάντηδων που αυταπατώνται ότι μπορούν, καθήμενοι στην πιο λερωμένη καρέκλα του κρατικού μηχανισμού, να γίνουν μάγκες. Από τον Δροσογιάννη τα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ με τις επιχειρήσεις «Αρετή», την εισβολή των ασφαλίτικων ορδών επί Μητσοτάκη, τον Αναγνωστόπουλο, τον Πολύδωρα και τώρα τον γυαλιστερό Χρυσοχοίδη. Αυταπατώνται…

Τα Εξάρχεια δεν είναι «απελευθερωμένη ζώνη». Τα Εξάρχεια δεν είναι η «Μόσχα» μιας επανάστασης που (ακόμα) δεν έγινε. Τα Εξάρχεια είναι μια υποβαθμισμένη γειτονιά μιας κατεστραμμένης μητρόπολης. Βρώμικη, άσχημη, θορυβώδης, χωρίς  δημόσιους χώρους, χωρίς διέξοδο για τα παιδιά και σεβασμό στους γέρους. Τι την κάνει ξεχωριστή;

Τίποτα άλλο από την ζώσα ιστορία της και τους ανθρώπους της. Ενοποιώντας  μια σειρά ιστορικών, χωροταξικών, κοινωνικών, πολιτικών διεργασιών έγινε τόπος συγκέντρωσης κάθε λογής αμφισβήτησης. Από ανήσυχους φοιτητές και άγριους πιτσιρικάδες, από πολιτικές δομές των αναρχικών και της αριστεράς μέχρι μποέμ και καλλιτέχνες, η δική μας «αριστερή όχθη» αρνήθηκε  το άβατο της κανονικότητας, άνοιξε μια μικρή λωρίδα γης για να φυτρώσουν και να ζυμωθούν άνθρωποι, ιδέες, πρακτικές, εκτός συστήματος.

Και δεν ήταν μόνο η άμεση καταστολή που βρέθηκε απέναντί της. Ας θυμηθούμε το περίφημο σχέδιο ανάπλασης τη δεκαετία του 80. Τότε που το κράτος δοκίμασε να εξαφανίσει αυτά που θεωρούσε ως κοινωνικούς στυλοβάτες , των Εξαρχείων σαν τόπο άρνησης και δημιουργίας. Πράγματι, τα πανεπιστήμια έφυγαν από το κέντρο της πόλης. Οι φοιτητές όμως δεν σταμάτησαν να έρχονται. Πράγματι, η χρήση γης άλλαξε, τα παραδοσιακά μαγαζιά – στέκια (διάσπαρτα σε όλη την περιοχή) έκλεισαν και τη θέση τους πήραν οριοθετημένα και αντικοινωνικά γκέτο διασκέδασης, τα νεοκλασικά αναστηλώθηκαν. Μηδέν  εις το πηλίκο, τα Εξάρχεια δεν έγιναν Κυψέλη.

Και μην ξεχνάμε  τη πρέζα. Και δεν μιλάμε για το «λογικό ποσοστό» της παρουσίας τοξικομανών σε μια περιοχή που σφύζει από νεολαία. Μιλάμε για το κατευθυνόμενο από την αστυνομία πρεζεμπόριο. Από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, τότε που ο κίνδυνος ήταν ακόμα άγνωστος στη νεολαία, τότε που η ηρωίνη θέριζε κινήματα έως σήμερα που οι κατευθυνόμενοι (παρά τη θέλησή τους φυσικά…) στρατοί των εξαθλιωμένων ανεβοκατεβάζουν τις τιμές των ακινήτων και προσφέρουν πλάνα εύπεπτης εγκληματικότητας στα media . Πόσες φορές πολιτικά υποκείμενα αλλά και κάτοικοι δεν ήρθαμε αντιμέτωποι με το εμπόριο και τους πάτρωνες του; Πόσο κοινότυπη είναι η εικόνα μιας πλατείας γεμάτης ΜΑΤ και στο κέντρο να γίνεται νταραβέρι;…

Τα Εξάρχεια άντεξαν τις επιθέσεις των μπάτσων, των πολεοδόμων, των κοινωνιολόγων, των πρεζέμπορων, των δημοσιογράφων, των υπουργών. Είναι πειρασμός πράγματι να αδιαφορήσουμε και για τη σημερινή επίθεση με τη βεβαιότητα πως «από κει παν κι άλλοι». Υπάρχουν όμως σοβαροί λόγοι να μην το κάνουμε. Όχι τόσο γιατί «κινδυνεύει να πέσει το κάστρο». Αλλά γιατί αυτή η επίθεση έχει νέα χαρακτηριστικά  και η περίοδος που περνάμε είναι κρίσιμη.

Μπροστά μας ξεδιπλώνεται  μια διαρκής κατασταλτική εκστρατεία σε όλο το ιστορικό κέντρο της πόλης. Κουμουνδούρου, Ομόνοια, Βάθης, Αγ. Παντελεήμονας… Το κράτος εν όψει της επερχόμενης ανάπλασης του κέντρου υλοποιεί μια πολιτική κατευθυνόμενης υποβάθμισης, στη συνέχεια εκκαθάρισης,  ανακατανομής ιδιοκτησιών και κατόπιν «αναβάθμισης». Το ίδιο έγινε στο Γκάζι, το ίδιο έγινε στο Μεταξουργείο, κι όλα αυτά είναι μαϊντανοί  μπροστά στα οικονομικά συμφέροντα που παίζονται στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Ταυτόχρονα, οι κοινωνικές συγκρούσεις που θα προκαλέσει η οικονομική κρίση απαιτούν προληπτικά κατασταλτικά μέτρα αλλά και προληπτική κατασταλτική προπαγάνδα. Ούτε οι πιο «καθαροί» προλετάριοι της ζώνης του Περάματος δεν γλίτωσαν το ξύλο των ΜΑΤ τις ίδιες ώρες που άρχιζε η νέα κατοχή των Εξαρχείων. Η μόνη διαφορά είναι πως οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί επιχειρούν εδώ και καιρό να προετοιμάσουν το έδαφος για να μετατρέψουν την αδυναμία τους σε δύναμη. Θέλουν να κάνουν τα Εξάρχεια επικοινωνιακό άλλοθι μιας γενικευμένης κατασταλτικής επίθεσης.

Με αυτή την έννοια οι αντιστάσεις που πρέπει να αναπτυχθούν έχουν πολύ μεγαλύτερα καθήκοντα. Και η συγκυρία προσφέρει και πλεονεκτήματα. Για πρώτη φορά, η γειτονιά των Εξαρχείων αρχίζει να ανασυνθέτει συνειδητά έναν κοινωνικό ιστό. Περιθωριακά και μειοψηφικά είναι η αλήθεια, αλλά δράσεις όπως η κατάληψη και αναδημιουργία του Πάρκου Ναυαρίνου, αλλά και η σύσταση και διαρκής δράση της επιτροπής κατοίκων με τις δεκάδες παρεμβάσεις της αλλά και της δράσης άλλων τοπικών πρωτοβουλιών  δείχνουν πως ένα κύμα αυτοοργάνωσης  έχει αρχίσει να σηκώνεται. Ένα κύμα απαραίτητο για το κοινωνικό βάθαιμα της αμφισβήτησης, για την αληθινή αναβάθμιση της καθημερινής ζωής όλων όσων ζούμε, εργαζόμαστε, δρούμε  ή απλά βρισκόμαστε στον ελεύθερο χρόνο μας εδώ.

Αυτή η  γειτονιά της πόλης μόλις πέρυσι είδε άλλο ένα 15χρονο παιδί να τρώει μια σφαίρα στο στήθος (από μια αστυνομία που υποτίθεται πως δεν μπορεί να μπει). Μια γειτονιά με τοίχους τόσο άσχημους όσο όλες οι άλλες γειτονιές αλλά με τοίχους που δεν είναι ούτε μουγγοί ούτε κουφοί, μια γειτονιά που παρά τα γκέτο διασκέδασης, παρά το σπρώξιμο της πρέζας διατηρεί τα χαμηλότερα ποσοστά εγκληματικότητας σε όλο το κέντρο. Μια περιοχή με δράσεις, με νέα, με ζωή, που αν οι δρόμοι της είναι γεμάτοι μπάτσους είναι οι συνειδήσεις της που αποτελούν το πραγματικό άβατο.

Οι διαφορές ανάμεσα στα κομμάτια του Εξαρχειώτικου  παζλ υπάρχουν. Το θέμα είναι πως, με ποιο τρόπο και προς το συμφέρον ποιανού τις διαχειριζόμαστε

Όλοι μαζί να αναζητήσουμε τα μονοπάτια όχι μόνο για να τσακιστούν οι εμπνεύσεις  ενός γκλαμουράτου αμερικανοτραφούς υπουργού. Αλλά για να βρούμε την κοινή βάση για την επέκταση της αυτοοργάνωσης, για το χτίσιμο ενός νέου κοινωνικού ιστού. Για να δώσουμε ένα ουσιαστικό παράδειγμα στην κοινωνία που ανήκουμε μπροστά στις μάχες που έρχονται…

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

ΤΕΤΑΡΤΗ 7.00 μμ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΔΡΑΣΕΩΝ

ΠΟΡΕΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13 ΝΟΕΜΒΡΗ 6.00 μμ  ΑΠΟ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ

Συλλογικότητες, άτομα και κάτοικοι από τα Εξάρχεια

Προς τους κατοίκους της Άμφισσας

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΣΣΑΣ

Στις 20 του Γενάρη γίνεται στην πόλη σας η δίκη του αστυνομικού που εκτέλεσε τον 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια. Από όποια πλευρά και να το δει κανείς, ακόμα και για όσους έχουν απομείνει να «έχουν εμπιστοσύνη στην Ελληνική δικαιοσύνη» η δίκη αυτή, είναι μια δίκη σκοπιμότητας.
Επέλεξαν μια μικρή και ήσυχη πόλη, με όλα τα αδιέξοδα της ελληνικής επαρχίας,  για να μεταφέρουν σε αυτή ένα κεντρικό πολιτικό γεγονός που συντάραξε όλη την Ελλάδα και προκάλεσε την πρώτη εξέγερση μετά την πτώση της χούντας. Οι στόχοι του κράτους είναι προφανείς. Θέλουν να αποκόψουν την κοινωνία, θέλουν να κρατήσουν μακρυά όσους σκοπεύουν να έχουν λόγο ενάντια σε αυτό το δικαστικό πλυντήριο. Η απόσταση και η απομόνωση της Άμφισσας είναι για το κράτος η ελπίδα εξασφάλισης της πολυπόθητης μοναξιάς του, όχι στο όνομα της «απονομής δικαιοσύνης» αλλά στην προσπάθειά του να κλείσει το κεφάλαιο μιας δολοφονίας και μιας εξέγερσης με τρόπο που επικοινωνιακά θα «είναι από πάνω». Η αστυνομοκρατία, ο φόβος, η βαβούρα είναι μέρος ενός σκηνικού στην πόλη σας με το οποίο το κράτος θα παράγει τηλεοπτική προπαγάνδα για όλη τη χώρα.
Στην έδώ και 30 χρόνια, περισσότερο αστυνομοκρατούμενη γειτονιά της Αθήνας εκτελέστηκε ένας 15χρονος. Αν το ίδιο περιστατικό είχε γίνει οπουδήποτε αλλού ίσως και να είχε περάσει στα ψιλά γράμματα. Στα Εξάρχεια όμως, η παρουσία αρκετών αναρχικών, αριστερών αλλά και ανένταχτων με συνείδηση δεν άφησε χρόνο στο καθεστώς να επιβάλλει τη συσκότιση. Η πρώτη έκρηξη οργής που εκδηλώθηκε στην περιοχή δημιούργησε αλυσιδωτή αντίδραση σε όλη την πρωτεύουσα, σε όλη τη χώρα.
Για σχεδόν ένα μήνα δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους, φώναξαν, διαμαρτυρήθηκαν, χτυπήθηκαν και χτύπησαν. Σίγουρα ο θάνατος του Γρηγορόπουλου ήταν η αφορμή.  Τα όσα ζούμε κάθε μέρα ήταν που βρήκαν αυθόρμητη διέξοδο εκείνες τις μέρες. Και πως θα μπορούσε κάτι τέτοιο να γίνει ειρηνικά;
Καταστροφές έγιναν. Και πέρα από τις δικαιωμένες (ποιος αλήθεια λυπάται στο θέαμα μιας καρβουνιασμένης τράπεζας;) πολλές ήταν τυφλές. Πως όμως μπορεί να «αυτοσυγκρατηθεί» μια αυθόρμητη και πολύχρωμη εξέγερση; Μια εξέγερση ακαθοδήγητη γιαυτό και γνήσια. Αν είχαμε τη λογική των πολιτικών δυνάμεων της εξουσίας χωρίς δεύτερη σκέψη  θα λέγαμε «δικό μας» ένα τέτοιο γεγονός. Θα βαφτίζαμε «αναρχικούς» όσους συμμετείχαν και θα αναλαμβάναμε την ευθήνη για τα πάντα. Ουτε περισσότερους εχθρούς θα κάναμε, ούτε εξαρτώμαστε από τη νομιμοφροσύνη των εκλογών και του κοινοβουλίου.
Εμείς, ανάμεσα σε άλλους ήταν που ανάψαμε την πρώτη σπίθα χωρίς καν να γνωρίζουμε πόση εύφλεκτη ύλη οργής υπάρχει γύρω μας. Και χαρήκαμε για την πυρκαγιά. Όχι για την χαρά της καταστροφής αλλά γιατί αυτή η φωτιά έδειξε πως η καρδιά της καταπιεσμένης κοινωνίας παραμένει ζωντανή. Απέδειξε πως η πλύση εγκεφάλου, η διδαχή της υποταγής η μονοκρατορία του συστήματος έχει ρήγματα.
Ρήγματα που όσο περνάει ο καιρός, όσο η οικονομική κρίση προελαύνει όσο οι καπιταλιστές ζητούν περισσότερα, όσο οι μύθοι και οι ψεύτικες ελπίδες που καλλιέργησε η εξουσία γκρεμίζονται, γίνονται η ελπίδα για την κοινωνική αφύπνιση, για την αντεπίθεση όλων μας, με νέους μεγαλύτερους Δεκέμβρηδες και όχι μόνο.
Ελπίδα για εμάς φόβο για το κράτος.  Ένα κράτος που έδειρε, έριξε δακρυγόνα, έκανε εκατοντάδες συλλήψεις εκείνες τις μέρες, αλλά δεν κατάφερε να συγκρατήσει τίποτα. Και που με το φόβο της γενίκευσης του ξεσηκωμού δεν τόλμησε να ανεβάσει το επίπεδο της βίας…
Αυτό είναι το φάντασμα που θέλει να ξορκίσει αυτή η δίκη. Είτε ρίξει ισόβια στο εκτελεστικό όργανο του φόνου είτε όχι. Το Δεκέμβρη θέλει να καταδικάσει.
Σκοτώστε, δικάστε, τελειώσατε, αυτή είναι η ουσία της δίκης Κορκονέα στην Άμφισσα στις 20 Γενάρη.
Γνωρίζουμε πως, ως αναρχικοί (που δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια να παρακολουθούμε τις προκλήσεις της εξουσίας) βρισκόμαστε σε μειονεκτική θέση. Βλέπουμε κι εμείς τηλεόραση, διαβάζουμε εφημερίδες ξέρουμε την εικόνα που δημιουργούν τα media για εμάς. Θα ανέβουν λοιπόν στην Άμφισσα οι ορδές των βαρβάρων να ισοπεδώσουν την πόλη; Μήπως ο κάθε κάτοικος της πόλης θα πρέπει να σιδεροφράξει το σπίτι του; Μήπως θα πρέπει να πάρει την καραμπίνα και να φυλάει καραούλι στην ταράτσα; Κινδυνεύουν άραγε τα βρέφη, οι ελιές, τα ζωντανά, τα περίπτερα, το πόσιμο νερό;
Η απάντηση είναι όχι.
Δεν περιμένουμε κανέναν να εμπιστευτεί απλά το λόγο μας. Η καχυποψία στις όποιες διαβεβαιώσεις όσων διεξάγουν πολιτικό αγώνα είναι το πρώτο βήμα για να έχει κανείς ελεύθερη σκέψη. Σε αυτήν την καχυποψία όμως, όπως και στην κοινή λογική, είναι που απευθυνόμαστε. Όποιος έχει αγωνιστεί για το οτιδήποτε, όποιος έχει σταθεί με το κεφάλι ψηλά, όποιος έχει αντισταθεί ξέρει από τη δική του εμπειρία με ποιο τρόπο τα καθεστωτικά μέσα αλλοιώνουν τους αγώνες. Οποιος έχει δημιουργήσει είδηση μπορεί να συγκρίνει αυτό το οποίο είδε με τα μάτια του με αυτό το οποίο είδε στην τηλεόραση. Να μιλήσουμε για το πώς παρουσιάζουν την κάθε «άβολη» γιαυτούς απεργία; Να θυμηθούμε πως συκοφάντησαν (και συνεχίζουν να το κάνουν) τις αγροτικές κινητοποιήσεις; Τις κινητοποιήσεις των φοιτητών, των μαθητών;
Και δεν είναι μόνο η παραγωγή ψεμάτων και τρόμου για να συκοφαντηθούν οι αγώνες. Κάθε φορά που κοινωνικά κομμάτια σηκώνουν κεφάλι, η μόνιμη τακτική των προπαγανδιστών του κράτους, είναι να προσπαθούν να στρέψουν εναντίον τους άλλα κομμάτια. Απέναντι στους απεργούς στις συγκοινωνίες θα βάλουν τους εργαζόμενους «που δεν μπορούν να πάνε στις δουλειές τους». Απέναντι στους λιμενεργάτες θα βάλουν τους «μικροέμπορους που καταστρέφονται». Απέναντι στους αγρότες και τα μπλοκα τους θα βρεθούν «οι οδηγοί, οι ταξιδιώτες, οι φορτηγατζήδες που ταλαιπωρούνται». Το κακό είναι πως συχνά πετυχαίνουν το στόχο τους. Σε αυτή την επιτυχία οφείλεται το ότι κατορθώνουν να περνάνε αυτά που θέλουν, να συντηρούν την καθημερινή μας αθλιότητα. Ας αναρωτηθεί ο καθένας πως θα ήταν τα πράγματα αν αντί για τις έριδες ανάμεσα στους καταπιεσμένους πρυτάνευε η αλληλεγγύη…
Αυτή τη φορά επιχειρούν να στρέψουν μια τοπική κοινωνία ενάντια στην παρουσία πολιτικών οντοτήτων και απλών αγωνιζόμενων ανθρώπων που απαντούν σε μια κρατική δολοφονία και τα μεθεόρτιά της. Είναι στο χέρι του καθένα αν θα τσιμπήσει το προπαγανδιστικό δόλωμα των καναλαρχών, των υπουργών, των μεγαλοπαραγόντων, όσων κάνουν καριέρα διακινώντας ανασφάλεια.
Εμείς καλούμε όλους να είναι την Τετάρτη το πρωί στην πλατεία της πόλης. Γιατί σε τελική ανάλυση ακόμα κι αν είμαστε σήμερα αδύναμοι να αποτινάξουμε την αχρειότητα που μας επιβάλλει η εξουσία ας δείξουμε τουλάχιστον πως θυμόμαστε τα εγκλήματά της και δεν μας ξεγελούν οι μεθοδεύσεις της.

Ο ΕΝΟΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΜΦΙΣΣΑΣ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 20 ΓΕΝΑΡΗ 9.00πμ


Αναρχικοί – Αντιεξουσιαστές