Category: αναρχικη ομοσπονδια

ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΥΠΟΤΑΓΗ – ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΗΤΤΑ
ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΟΥΜΕ

Έξι χρόνια κρίσης, έξι χρόνια αδιάκοπων χτυπημάτων στον κόσμο της εργασίας, έξι χρόνια συντριβής των «εναλλακτικών» λύσεων που το σύστημα είχε να «προσφέρει».
Και τι δεν δοκιμάστηκε: κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, κυβέρνηση (ακρο)δεξιάς ΝΔ, συγκεντρώσεις αγανακτισμένων στις πλατείες, απεργίες- τουφεκιές στον αέρα 24 η 48 ωρών. Σήμερα η αστική τάξη  δοκιμάζει την πιο παράξενη -αλλά όχι αναπάντεχη- από αυτές: πήρε ένα μικρό αριστερό κόμμα του 4% και το έκανε κυβέρνηση. Αυτή αφού λεοντάρισε στα διεθνή φόρα, αφού έκανε “σκληρές διαπραγματεύσεις”, αφού κάλεσε τους ψηφοφόρους να στηρίξουν “ΟΧΙ” στο δημοψήφισμα, τελικά έκανε αυτό για το οποίο δημιουργήθηκε. Τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα συρρικνώνονται, οι μισθοί πέφτουν, οι συντάξεις εξαφανίζονται, οι όποιες παροχές σε υγεία και παιδεία τελειώνουν. Ο νέος κόσμος του κεφαλαίου, ο κόσμος της “ανάπτυξης” με τους εργάτες που γερνάνε να πετιούνται στα σκουπίδια, ο κόσμος χωρίς 8ωρο, χωρίς σύνταξη, χωρίς άδειες, χωρίς Κυριακάτικη αργία, χωρίς δικαίωμα στον συνδικαλισμό και την απεργία έρχεται.
Όσοι φαντάζονταν ότι η κατρακύλα κάποια στιγμή θα σταματούσε από μόνη της διαψεύστηκαν: όσο εμείς υποχωρούμε, η εξουσία προελαύνει. Όσο εμείς δίνουμε έδαφος, τα αφεντικά μας το παίρνουν. Όσο δεν αντιδράμε, κάθε πέρσι θα φαντάζει και μια μακρινή ουτοπία. Πόσο πιο θριαμβική να γίνει άλλωστε η καθεστωτική αφήγηση; Τα χειρότερα μέτρα, τις πιο σκληρές ιδιωτικοποιήσεις, τα πιο αντικοινωνικά νομοσχέδια τα περνάει το κόμμα που υποτίθεται ότι αποτελούσε την “ελπίδα” των φτωχών στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, συνέχεια της σοσιαλδημοκρατίας που από τον 19ο αιώνα ως και σήμερα παίζει τον ίδιο ρόλο στο πλευρό του συστήματος όταν αυτό την χρειάζεται,  είτε με όρους απάτης είτε με όρους αυταπάτης, απάλλαξε το κεφάλαιο, ντόπιο και διεθνές, από κάθε κοινωνική αντίσταση. Κατάφεραν αυτό που κάθε κυβέρνηση θα ζήλευε: ένα μνημόνιο πέρασε χωρίς να υπάρξει καμιά αντίδραση, ένα ασφαλιστικό νομοσχέδιο πέρασε χωρίς να υπάρξει αντίσταση, σπίτια άρχισαν να βγαίνουν στο σφυρί χωρίς να κουνηθεί φύλλο.
Και όσο επίπονη κι αν είναι για κάποιους η διάλυση των αυταπατών, αυτή ήταν αναγκαία προϋπόθεση για να μπορέσει να ανθίσει η οποιαδήποτε διαφορετική προοπτική. Για να γίνει σαφές ότι δεν υπάρχει καμία καθεστωτική λύση ακόμα και για αιτήματα που εξαντλούνται στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των εργατών εντός του υπάρχοντος συστήματος.
Είναι σε μια περίοδο συλλογικής αμηχανίας και αποστράτευσης που μπαίνουν οι βάσεις για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση. Οι βάσεις για έναν εξωθεσμικό δρόμο, ένα δρόμο της αυτοοργάνωσης στις γειτονιές και τους χώρους εργασίας μας.
Στις 15 του μήνα, μέσα σε μία συνθήκη αποχαύνωσης και σιγής, ο αποτυχημένος συρφετός ακροδεξιών, φιλελεύθερων, με τη στήριξη από περσόνες της δημοσιογραφίας και της “διανόησης”, επιχειρεί την συνέχεια του “μένουμε ευρώπη” προσπαθώντας να «κερδίσει τον δρόμο, με στόχο την εξουσία.
Εδώ πρέπει να γίνει μία αυτονόητη σημείωση: μας είναι αδιάφορο ποιος είναι κυβέρνηση. Μας είναι αδιάφορο αν αυτή ή κάθε άλλη κυβέρνηση θα παραιτηθεί ή θα πέσει. Μας είναι αδιάφορο αν θα γίνουν ή όχι εκλογές.
Μας νοιάζει, όμως, ότι εμφανίζεται και πάλι ως λύση η ίδια αποτυχημένη συνταγή δεκαετιών. Δεν αγνοούμε τη φύση και τις στοχεύσεις του υποκειμένου που καλεί στις 15 του μήνα: ότι πιο αντιδραστικό, ότι πιο πεινασμένο για εξουσία, ότι πιο βαθιά χωμένο στο αστικό παιχνίδι. Δεν ξεχνάμε τα κινήματα της κατσαρόλας. Δεν είμαστε τυφλοί για την θέση που θα προσφέρουν στους φασίστες αυτές οι πολιτικές δυνάμεις όταν τους χρειαστούν.
Αυτό που πιο πολύ βλέπουμε στις 15 Ιούνη είναι οι πρώτες δειλές απόπειρες εκ νέου κοινωνικού εγκλωβισμού και μάλιστα με όλο και περισσότερο αντιδραστική ατζέντα. Δεν θα αφήσουμε τη δεξιά να πάρει σπιθαμή του δρόμου. Όσο μικρή κι αν είναι η ποσότητά του, ο πολιτικός κόμβος που θα δημιουργηθεί είναι επικίνδυνος και αναντίρρητα εχθρικός: πάνω σε αυτόν θα έρθουν να επενδύσουν κόμματα, ντόπια και ξένα ΜΜΕ και συμφέροντα, πάνω σε αυτόν μπορούν να συνδεθούν και οι φασίστες.
Εμείς, ως αναρχικοί, οφείλουμε να σπάσουμε τον κύκλο. Έναν κύκλο που συγκροτείται τόσο στα μέτρα του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και στις «αντικυβερνητικές» κραυγές των “παραιτηθείτε”, πρακτικά μια θαυμάσια μορφή καθεστωτικής συνεργασίας με αντικυβερνητικό μανδύα. Οφείλουμε, με άλλα λόγια, να αρθρώσουμε μια φωνή αντίστασης μέσα στην κοινωνική σιγή, μιας αντίστασης που πρέπει να σφυρηλατηθεί ενάντια στο σύνολο των καθεστωτικών, αστικών πολιτικών δυνάμεων, με στόχο την επίθεση σε αυτό που σήμερα προσπαθεί να επιβάλει την νέα δυστοπία που έρχεται –αν δεν ήρθε ήδη.
Την ώρα που ο πόλεμος και οι διεθνείς επεμβάσεις πολλαπλασιάζονται, η συνέχιση της κοινωνικής παθητικότητας αποκτά μοιραίες συνέπειες. Η Ε.Ε., μέσα στη δίνη των εσωτερικών και εξωτερικών ανταγωνισμών της, επιχειρεί να διασφαλίσει την κοινωνική αναδιάρθρωση που απαιτεί το κεφάλαιο με κάθε μέσο. Και δεν χαρίζεται ούτε σε εθνικές πολιτικές ελίτ και τις προεκλογικές τους υποσχέσεις, δεν ενδιαφέρεται για συντάγματα και «δημοκρατίες».

Να σταθούμε απέναντι στο καθεστώς, στο πολιτικό του προσωπικό και τις «λύσεις» που κάθε φορά προτείνει

Να σταθούμε απέναντι στην Ε.Ε, το πιο χρήσιμο από όλα τα όπλα στη φαρέτρα του Ευρωπαϊκού κεφαλαίου

Να σταθούμε αδιάλλακτα απέναντι στο κράτος

Δεν απευθυνόμαστε σε καμιά κυβέρνηση και καμιά αντιπολίτευση. Απευθυνόμαστε στους εργάτες, ενεργούς στην παραγωγή ή άνεργους. Σε αυτούς που, όπως και εμείς, ζουν από την εργασία τους, όταν βρουν να την πουλήσουν στα μαγαζιά, τα γραφεία, τα εργοστάσια, στα φυλλάδια, στον επισιτισμό.
Και τους καλούμε να βγουν στο δρόμο

Να αρχίσουμε να χαράζουμε τον δρόμο της κοινωνικής και ταξικής απελευθέρωσης

ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΟΥΜΕ

Αναρχική Ομοσπονδία
15 Ιουνίου 2016

Μέσα στο σεληνιακό τοπίο της ελληνικής πραγματικότητας, έτσι όπως διαμορφώθηκε, στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης, από τις δεξιές-αριστερές κυβερνήσεις και την Ευρωπαϊκή Ένωση, η εκστρατεία αφαίμαξης του κοινωνικού πλούτου βάζει άλλον έναν στόχο: τη στέγαση. Μετά από την ολομέτωπη επίθεση κράτους και κεφαλαίου στην εργασία, την αγροτική παραγωγή, την ασφάλιση, τις κοινωνικές ελευθερίες, το περιβάλλον και τα κοινωνικά αγαθά, θέτουν στο στόχαστρο τους ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα υλικά στηρίγματα της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων.

Το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο που ψηφίστηκε από τη βουλή, αποτελεί ένα ακόμα μέτωπο του νέου πολέμου που έχει κηρύξει το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο στους μισθωτούς, τους αυτοαπασχολούμενους, τους αγρότες, τους συνταξιούχους και κατ’ επέκταση στο σύνολο των ανθρώπων που συντηρούν με τα εισοδήματά τους (παιδιά, συγγενείς με χρόνιες παθήσεις κλπ). Μετά και το νέο εγκληματικό νομοσχέδιο κατά της κοινωνικής ασφάλισης,είναι πιο φανερό από ποτέ ότι μία ολομέτωπη ταξική αντεπίθεση, στα πεδία της στέγασης, της ασφάλισης, της υγείας, με απώτερο στόχο μια συντονισμένη προλεταριακή άρνηση πληρωμών, είναι αναγκαία.

Αφήνοντας πλέον στην άκρη κάθε πρόσχημα, η πρόσφατη ψήφιση των προαπαιτούμενων στα τέλη του 2015 από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ανοίγει τον δρόμο για την επέλαση και του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου ενάντια στη κατοικία. Τη διαχείριση των κόκκινων δανείων και των ακινήτων αναλαμβάνουν πλέον διεθνείς επενδυτικοί οίκοι και funds, ενώ μεταξύ άλλων, ως θεματοφύλακας των συμφερόντων των οφειλετών απέναντι στις παραπάνω εταιρείες, εμφανίζεται η Τράπεζα της Ελλάδος και ο Κώδικας Δεοντολογίας των Τραπεζών (!).

Μετά τις «νομοτεχνικές βελτιώσεις» του Νοεμβρίου που ουσιαστικά πετσοκόβουν τις όποιες προστατευτικές διατάξεις ίσχυαν μέχρι τώρα, το πλαίσιο προστασίας από τους πλειστηριασμούς αυστηροποιείται δραματικά, τα χρονικά όρια μένουν ασαφή, ενώ εισάγονται νέες αφηρημένες έννοιες όπως ο «συνεργάσιμος δανειολήπτης». Διασαφηνίσεις, ορισμοί, αξιολογήσεις κτλ., περνάνε όλα στη κρίση των τραπεζών. Η κυβέρνηση νίπτει τας χείρας της, ζητώντας απλά από τους τραπεζίτες να δείξουν κατανόηση και επιείκεια (βλ. δηλώσεις Δραγασάκη τον Νοέμβριο). Οι ουρές των οφειλετών στα ειρηνοδικεία στα τέλη του περασμένου Δεκέμβρη, για την ένταξή τους στις σχετικά ευνοϊκές ρυθμίσεις του νόμου Κατσέλη, αναδεικνύουν τις διαστάσεις της απειλής. Η ίδια η αίτηση για ένταξη στον εν λόγω νόμο, αποτελεί μια κοστοβόρο διαδικασία με το απαιτούμενο ποσό να ανέρχεται στα 1000 περίπου ευρώ. Ακόμα και η αξίωση προστασίας, πληρώνεται αδρά.

Από την 1/1/ το 2016, καταργήθηκε η δυνατότητα της μηδενικής δόσης για όσους παρουσιάζουν μηδενικό εισόδημα ή αδυνατούν όχι μόνο να πληρώσουν τις δόσεις τους αλλά και να αντεπεξέλθουν στα καθημερινά έξοδα της οικογένειάς τους. Επιπλέον, άνοιξε η διαδικασία της ελεύθερης εκποίησης και της μείωσης του κόστους του εκπλειστηριάσματος. Αν δηλαδή ο πρώτος πλειστηριασμός αποβεί άκαρπος, ο δεύτερος ξεκινάει από το μισό της εμπορικής αξίας του ακινήτου, ενώ αν κι αυτός δεν ολοκληρωθεί, ο τρίτος ξεκινάει από μηδενική τιμή εκκίνησης. Ακόμα, αν το ακίνητο εκπλειστηριαστεί σε ποσό χαμηλότερο της εμπορικής του αξίας και του ποσού του δανείου, ο οφειλέτης συνεχίζει να χρωστάει στη τράπεζα το υπολειπόμενο ποσό. Και χάνει το σπίτι του και συνεχίζει να χρωστάει. Στην ουσία ζητείται από τους δανειολήπτες η εξόφληση του δανείου τους για δεύτερη φορά. Κι αυτό, τη στιγμή που πολλά από τα κόκκινα δάνεια έχουν στην ουσία εξοφληθεί προς τις τράπεζες μέσω των φόρων και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

Αν λοιπόν, κάποιος αδυνατεί να αποδώσει στις τράπεζες το καθαρό τους κέρδος, θα χαρακτηρίζεται «μη συνεργάσιμος» και το σπίτι του θα βγαίνει στο σφυρί ή εναλλακτικά, το δάνειο του θα μπορεί να περνάει στα χέρια των επενδυτικών οίκων, οι οποίοι με ακόμα μεγαλύτερη ευκολία από τις τράπεζες –καθώς δεν προσδοκούν απαραίτητα στην εξόφληση του δανείου- θα μετατρέψουν το ακίνητο σε χρηματοπιστωτικό προϊόν και θα τζογάρουν, πολλαπλασιάζοντας τα κέρδη τους. Για εμάς, η προάσπιση της πρώτης κατοικίας και η παρεμπόδιση εξώσεων και πλειστηριασμών, είναι η έμπρακτη και με ταξικούς όρους υπεράσπιση του κοινωνικού αγαθού της στέγασης. Μακριά από λαϊκίστικες, ψευδεπίγραφες ριζοσπαστικές φανφάρες, το πολιτικό μας πλαίσιο για τον αγώνα ενάντια στους πλειστηριασμούς, είναι η ταξική προάσπιση όλων των κοινωνικών αγαθών, κομμάτι των οποίων είναι και η κατοικία-στέγαση.

Η ακύρωση ενός πλειστηριασμού στο ειρηνοδικείο, μεταθέτει τη διαδικασία για 2 μήνες μετά, δημιουργώντας σε πρώτο χρόνο, μια πρώτη γραμμή πρόσκαιρης άμυνας της τάξης μας. Συνεπώς, η παρουσία όλων μας στα ειρηνοδικεία είναι απαραίτητη. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη του περάσματος από την υπεράσπιση της στέγασης, στην κατοχύρωση της ως αγαθού για όλους και όλες· την ανάγκη του περάσματος από την άμυνα στην επίθεση.

Ξεκινώντας από τη θέση αυτή, κι ενάντια σε κάθε ιδιωτική και εμπορική εκμετάλλευση της κατοικίας, χρησιμοποιούμε και προτάσσουμε το εργαλείο της κατάληψης, ως μορφή μαχητικής ανάκτησης του κοινωνικού πλούτου, για την εξασφάλιση στέγης σε όλους τους καταπιεσμένους του κόσμου, άστεγους/ες, μετανάστες/τριες, εργάτες/τριες, τους φτωχοδιάβολους της εποχής μας.

Ως Αναρχική Ομοσπονδία, κομμάτι των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων, θα παλέψουμε μαζί με την τάξη μας με κάθε μέσο. Θα είμαστε εκεί, στα ειρηνοδικεία, τους δρόμους, τις γειτονιές, απέναντι στους δικαστές, τους τραπεζικούς αντιπροσώπους και τους μάνατζερ των επενδυτικών funds, σε φυσική αντιπαράθεση αν χρειαστεί με τους ένστολους προστάτες τους· με τους φτωχούς, τους άνεργους, τους εργαζόμενους, τους καταπιεσμένους, με τους εκμεταλλευόμενους ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.

Να μην αφήσουμε κανέναν μόνο του απέναντι στις τραπεζικές συμμορίες

Ταξική αντεπίθεση, αυτοοργάνωση, αλληλεγγύη

Αναρχική Ομοσπονδία
31/5/2016

Το Σάββατο 06/02/2016 γίναμε θεατές μιας ακόμα εκδικητικής ενέργειας του ελληνικού κράτους, η οποία αποτελεί άλλη μια έκφραση της κατασταλτικής πολιτικής που ακολουθεί τις τελευταίες δεκαετίες.

Κατά τη διάρκεια της μεταγωγής του Παναγιώτη Ασπιώτη απο τις φυλακές Ναυπλίου στις φυλακές Κορυδαλλού, για να περάσει την Δευτέρα από τον ειδικό εφέτη ανακριτή Ε. Νικόπουλο, γίνεται μια «απρόσμενη» στάση στη διεύθυνση μεταγωγών στη Πέτρου Ράλλη όπου απομονώνεται από τους υπόλοιπους κρατούμενους και οδηγείται σε χώρο χωρίς κάμερες. Στόχος της αστυνομίας αποδείχθηκε ότι ήταν η βίαιη απόσπαση του γενετικού του υλικού με κάθε μέσο, δηλαδή με γρονθοκοπήματα και κλωτσιές, ενώ οι κουκουλοφόροι της αντιτρομοκρατικής τον κρατούσαν ακινητοποιημένο. Αν και αρχικά ο κρατούμενος απέτρεπε με κάθε δυνατό τρόπο την λήψη DNA, τελικά μετά από αρκετή ώρα βασανισμών η λήψη πραγματοποιήθηκε.

Ο Παναγιώτης Ασπιώτης βρέθηκε να «χτυπάει το κεφάλι του στο τοίχο και να καταπίνει τη μπατονέτα», σύμφωνα με την ΕΛ.ΑΣ, ενώ παράλληλα η ίδια ισχυρίζεται πως κατά την διάρκεια της διαδικασίας λήψης DNA «δεν υπήρξε μεροληψία ή διάκριση» απο μέρους της. Αποτέλεσμα ήταν η διακομιδή του σε νοσοκομείο (συγκεκριμένα πρώτα στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού, στη συνέχεια στο Λαϊκό και τέλος στο ΚΑΤ) για να γίνουν οι απαραίτητες εξετάσεις, με την ιατρική γνωμάτευση να πραγματοποιείται ύστερα από επιμονή δικηγόρου. Αυτή τη στιγμή ο Παναγιώτης Ασπιώτης παραμένει σοβαρά τραυματισμένος.

Η καταστολή του κράτους συνεχίζει να ασκείται με συνέπεια και συνέχεια από την αριστερή κυβέρνηση.

Η έμπρακτη αλληλεγγύη αποτελεί το μόνο μας όπλο ενάντια στη κρατική-εξουσιαστική λαίλαπα.

Δύναμη και αλληλεγγύη στον Παναγιώτη Ασπιώτη.

Αναρχική Ομοσπονδία
20 Φλεβάρη 2015

Θεσσαλονίκη:

Μικροφωνική Τρίτη 9/2,στις 17:00, Ναυαρίνου με Τσιμισκή

Πορεία Πέμπτη 11/2 στις 18:00, Καμάρα

Ηράκλειο Κρήτης:
Παρασκευή 12/2 στις 18:00, Πορεία (Πλατεία Λιονταριών)

Αθήνα:
Σάββατο 13/2 στις 12:00, Πορεία (Μοναστηράκι)

Πάτρα:
Σάββατο 13/2 στις 12:00, Συγκέντρωση (Πλατεία Όλγας)

Τουρκικό κράτος (ή αλλιώς, άλλη μία κρατική βιομηχανία θανάτου)

Από τα βασανιστήρια και τις δολοφονίες χιλιάδων αντιφρονούντων στη Χούντα του Εβρέν και τις συνεχείς πολεμικές επιχειρήσεις ενάντια στον κουρδικό λαό, μέχρι τις δολοφονίες διαδηλωτών και αγωνιστών (Μπερκίν Ελβάν στο Γκεζί, Ταχίρ Ελτσί στο Ντιγιάρμπακιρ) και τις βομβιστικές επιθέσεις σε Σουρούτς, Άγκυρα και Κωνσταντινούπολη, η κρατική βία, επιβολή και βαρβαρότητα, δεν έφυγε ποτέ από τη γείτονα χώρα. Στρατιωτικοί πραξικοπηματίες, εθνικιστές, μαφίες, στρατηγική της έντασης και αδίστακτο πολιτικό προσωπικό, συνέθεταν διαχρονικά τον φυσικό χώρο του τουρκικού κράτους και της τουρκικής αστικής τάξης.

Η άνοδος του AKP στην εξουσία τα τελευταία χρόνια, σήμανε το τέλος του «κοσμικού» ιδεολογικού προσανατολισμού του τουρκικού κράτους (ο στρατός ως ρυθμιστής της πολιτικής ζωής, έμφαση στην τουρκική εθνικότητα και γλώσσα ως στοιχείο ομογενοποίησης και καταπίεσης της πολυεθνοτικής σύνθεσης, περιθωριοποίηση της οργανωμένης θρησκείας και των ισλαμιστικών πολιτικών δυνάμεων, παρά την κατά καιρούς εργαλειακή χρησιμοποίηση των τελευταίων για την καταστολή ριζοσπαστικών τμημάτων της τουρκικής κοινωνίας).

Η στροφή προς την θρησκεία ως κεντρικό στοιχείο αναφοράς του τουρκικού κράτους και η σχετική μείωση της πολιτικής επιρροής του στρατού, ωστόσο, δεν διατάραξε τη συνέχεια της κρατικής κατασταλτικής πολιτικής, ούτε μείωσε καθόλου την ένταση της απέναντι στο κουρδικό κίνημα και τις αντισυστημικές πολιτικές δυνάμεις. Σήμερα παρατηρούμε ότι παρά τις διαφορετικές αφετηρίες και στοχεύσεις του Κεμαλικού κράτους και του AKP (κόμμα του Ερντογάν), η υπεράσπιση των Τουρκικών εθνικών συμφερόντων έχει εξαφανίσει αυτές τις διαφοροποιήσεις.

Αντιθέτως, η νέα στρατηγική συμμαχιών του τουρκικού κράτους (Σαουδική Αραβία, ISIS) ενέτεινε την καταστολή απέναντι στα οργανωμένα κομμάτια του κουρδικού λαού: δεν είναι μόνο η εναντίωση του PKK στη στρατηγική αφομοίωσης των Κούρδων με βάση την κοινή (σουνιτικό ισλάμ) θρησκεία. Η πραγματική απειλή για το τουρκικό κράτος έγκειται στην ελευθεριακή πολιτική στροφή του PKK, όπως και του PYD στο κομμάτι του συριακού Κουρδιστάν (Rojava). Το σημερινό πρόταγμα του κουρδικού κινήματος στην Τουρκία και τη Συρία είναι πλέον κάτι πολύ περισσότερο από ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα αριστερού τύπου.

Η υιοθέτηση της ομοσπονδιακής οργάνωσης και αυτοδιεύθυνσης της κοινωνίας, η ουσιαστική ισότητα γυναικών-αντρών και η έμπρακτη αμφισβήτηση παραδοσιακών πατριαρχικών λογικών από ένα νικηφόρο γυναικείο στρατό (YPJ) και, κυρίως, η πρόταση ενός μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης, που δεν αφορά μόνο τους Κούρδους, αλλά όλους τους λαούς της περιοχής ανεξάρτητα από θρησκεία και γλώσσα, αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο όχι μόνο για το τουρκικό κράτος, αλλά για κάθε εξουσιαστή στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Δεδομένης της πολυεθνοτικής σύνθεσης της Τουρκίας, το δόγμα του εσωτερικού εχθρού αποτελούσε διαχρονικά τον θεμέλιο λίθο της εθνικής συνοχής, ενώ η κατασταλτική πολιτική του τουρκικού κράτους ενάντια στους Κούρδους αγωνιστές, ασκείτο ανεξάρτητα από την εκάστοτε κυβέρνηση. Το AKP λοιπόν, δεν είναι παρά ένα ακόμη προϊόν του τουρκικού μιλιταριστικού κρατικού μηχανισμού· ένα ακόμη πιόνι στην υπηρεσία του τουρκικού εθνικισμού.

Με αυτό το νέο ιδεολογικό περίβλημα και, ενίοτε, με τις πολιτικές πλάτες της Ε.Ε. και των ΗΠΑ, ο Ερντογάν συνεχίζει τη στρατηγική της έντασης (που τον επανεγκαθίδρυσε στην εξουσία στις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου), εξαπολύοντας τη σφοδρότερη επίθεση των τελευταίων ετών σε κουρδικές πόλεις και συνοικίες της ανατολικής Τουρκίας. Από τον περασμένο Δεκέμβρη, οι κουρδικές πόλεις Ντιγιάρμπακιρ, Σίζρε, Σιλβάν, Σιρνάκ και Σιλόπι, σφυροκοπούνται από τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις με το πρόσχημα του πολέμου ενάντια στην «τρομοκρατία».

Ο στρατιωτικός αποκλεισμός έχει αφήσει πολλές περιοχές χωρίς ρεύμα, νερό και φαγητό, ενώ η απαγόρευση κυκλοφορίας εμποδίζει την πρόσβαση στα νοσοκομεία και τη ταφή των νεκρών, με αποτέλεσμα οι τραυματίες να πεθαίνουν από αιμορραγία και οι νεκροί να κείτονται για μέρες στους δρόμους ή να σαπίζουν μέσα στα σπίτια, δίπλα στους συγγενείς τους. Ολόκληρες γειτονιές έχουν ισοπεδωθεί από τα τουρκικά άρματα μάχης, ενώ οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους 200, με πρώτο θύμα τον άμαχο πληθυσμό.

Κι όμως, παρά το μέγεθος της καταστολής, οι κάτοικοι των περιοχών αυτών σκάβουν χαρακώματα και χτίζουν οδοφράγματα, συνεχίζοντας να κάνουν αυτό που έμαθαν από παιδιά: να αντιστέκονται με όλα τα μέσα απέναντι στον τουρκικό κρατικό ολοκληρωτισμό. Ο κουρδικός λαός πληρώνει το τίμημα για τον συνεχή αγώνα του για ελευθερία και αυτονομία, τον αγώνα της επαναστατημένης Rojava στη Συρία, την αντίσταση των μαχητών του PKK στο τουρκικό Κουρδιστάν και τους νικηφόρους αγώνες ενάντια στους φονταμενταλιστές-σκοταδιστές του ISIS: οι δεσμοί του τελευταίου με το τουρκικό κράτος προφανώς δεν εξαντλούνται στις πιθανές εμπορικές συναλλαγές, όπως η μεγάλη νίκη στο Κομπάνι δεν ήταν ήττα μόνο για το ISIS, αλλά και για τους συμμάχους του.

Κρίσιμο πολιτικό επιστέγασμα για τις συγκεκριμένες επιχειρήσεις αλλά και τη γενικότερη πολιτική του τουρκικού κράτους, αποτελεί η σύνοδος της ΕΕ στην Τουρκία τον περασμένο Νοέμβριο. Η επανέναρξη των διαπραγματεύσεων για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ σε μια περίοδο όξυνσης της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία και αναζωπύρωσης της σύγκρουσης με το PKK και άλλες τουρκικές πολιτικές οργανώσεις, δεν είναι παρά μια προσπάθεια εξωραϊσμού της τουρκικής εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής.

Στα πλαίσια της σύγκρουσης μικρών και μεγάλων ιμπεριαλισμών στην ευρύτερη περιοχή, οι ευρωπαίοι ηγέτες ανταμείβουν τον εξ ανατολής σύμμαχό τους για το ‘σθένος’ που επιδεικνύει απέναντι στον Πούτιν -κύριο αντίπαλο των συμφερόντων της ΕΕ στην Ουκρανία- και επιπλέον, νομιμοποιούν τη στρατηγική της Τουρκίας στο συριακό ζήτημα. Τουτέστιν, ο βορειοαμερικανικός και ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός, επιβραβεύουν τον εξ Ανατολών σύμμαχό τους, ενάντια στον ρωσικό.

Η επίθεση στο οργανωμένο κουρδικό κίνημα και τον απλό κουρδικό λαό δεν μπορεί να μας αφήσει αμέτοχους.

Η ταξική και διεθνιστική μας αλληλεγγύη προς τους κούρδους αγωνιστές της Τουρκίας και της Συρίας, είναι καθήκον για όλους όσοι κατανοούν ότι ο αγώνας για την κοινωνική δικαιοσύνη και απελευθέρωση δεν γνωρίζει σύνορα και εθνικότητες.

Στεκόμαστε με όλη μας τη ψυχή δίπλα στον αντιστεκόμενο κουρδικό λαό της ανατολικής Τουρκίας, τις Κούρδισσες και τους Κούρδους ένοπλους αντάρτες, τις Τουρκάλες και τους Τούρκους αγωνιστές, που μάχονται με αυτοθυσία απέναντι στον θρησκευτικό φονταμενταλισμό-σκοταδισμό και τον κρατικό ολοκληρωτισμό, για την αυτονομία τους, την επανάσταση και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Θάνατος στον φασισμό – Ζήτω η ζωή

 

Αναρχική Ομοσπονδία

7 Φλεβάρη 2015